Ορισμένοι παριστάνουν πως ανακαλύπτουν την Αμερική.

Παράδειγμα η «Δωδώνη». Δηλώνουν έκπληκτοι κάτι δημοσιογράφοι για το γεγονός ότι η γαλακτοβιομηχανία ελέγχεται από την «Αγροτική» Τράπεζα. Και «αγανακτούν» σήμερα.

Οι ίδιοι δεν αγανάκτησαν ποτέ όταν η «Αγροτική» μέσα και από τη «Δωδώνη» χρέωσε ως και τα εγγόνια των αγροτοκτηνοτρόφων - άσε που εξασφάλιζε μέσα από τον τραπεζικό εκβιασμό και την επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ...

Από τη σκοπιά των καπιταλιστών - τραπεζιτών που πρέπει να συγκεντρώσουν τα κεφάλαιά τους, η κάθε «Δωδώνη» είναι μόνο ένα λογιστικό νούμερο. Συμφέρει, δε συμφέρει στην παρούσα φάση.

Αλλά τι σχέση έχει με αυτό η δημοσιογραφία που δηλώνει την έκπληκτη;

Εχει και παραέχει. Γιατί αυτή η δημοσιογραφία δεν είναι άλλο από έκφραση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αφού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να περάσει το μνημόνιο στις συνειδήσεις ως ιστορική ανάγκη που προκύπτει από την ατομική κακοδιαχείριση, τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνουν τα θύματα και υπερασπιστές του.

Αρχίζουν και δείχνουν διάφορες αιτίες της κακοδαιμονίας: Να η «Δωδώνη», χτύπα τη «Δωδώνη», χειροκρότα τον Παπανδρέου, πλήρωσε τη ζημιά!

Ενα μέρος της ιδεολογικής μάχης που πρέπει να δοθεί είναι και με αυτή τη δημοσιογραφία. Η οποία μπορεί να γράφει «ουδέτερα» το πόσοι δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες κι ακριβώς δίπλα να γράφει ότι αυτοί που χρωστάνε είναι και άξιοι της μοίρας τους αφού μάθανε να ζουν πλούσια με δανεικά.

Ψάχνοντας τα χρέη των οικογενειών δε βρίσκεις πουθενά πλούσια ζωή. Αλλά μια προσπάθεια για να έχουν ένα σπίτι, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και την προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν τα καθημερινά τρόφιμα.

Στα κείμενα των αστών δημοσιογράφων για τα χρέη των οικογενειών προς τις τράπεζες δε θα βρεις πουθενά ότι πίσω από τα χρέη είναι οι χαμηλοί μισθοί και η πανάκριβη ζωή.

Στα μέτωπα που έχουμε μπροστά η μάχη θα είναι χαμένη από μέσα, αν δεν έχουμε καθαρίσει την αυλή μας.

Οταν οι τράπεζες θα κατάσχουν σπίτια πρέπει να 'ναι καθαρό ότι το δίκιο το 'χει αυτός που χάνει το σπίτι κι όχι ο δημοσιογράφος του τραπεζίτη που του λέει πως ζούσε πλούσια.

Ιδιας συνομοταξίας δημοσιογραφία είναι κι αυτή που γάνωσε τα μυαλά των ανθρώπων με τη ζημιά που δήθεν έπαθε ο τουρισμός από την απεργία των ναυτεργατών.

Τι λένε τώρα αυτοί που δεν υπάρχει απεργία αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να πάει διακοπές; Τι λένε για το γεγονός ότι ακόμα κι αν βρεις «φτηνό» δωμάτιο σ' ένα νησί, δεν μπορείς να πληρώσεις μόνο για εισιτήρια 500 ευρώ;

Βάρεσε κανόνι μια από τις πολυεθνικές του τουρισμού, χιλιάδες τουρίστες στον αέρα, κατεστραμμένοι διάφοροι μικροί του κλάδου, αλλά - δημοσιογραφικά - ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στα συνηθισμένα η είδηση «συμβαίνουν αυτά».

Βλέπεις, το πρόβλημα δεν το δημιούργησαν τίποτα απεργοί ναυτεργάτες για να βλέπουμε τα πρώτα στελέχη των εφημερίδων να ξιφουλκούν κατά του Τσιμπόγλου που «υπονομεύει τον τουρισμό».

Εν ολίγοις: Οι τουριστικές επιχειρήσεις και οι εφοπλιστικές δεν μπαίνουν ποτέ μέσα. Οι εργάτες χάνουν πάντα όσο αυτό το σύστημα είναι κυρίαρχο. Στην προκειμένη περίπτωση είναι το ίδιο το δικαίωμα στην ξεκούραση που χρυσοπληρώνεται στον καπιταλιστή για να ικανοποιηθεί.

Θα κάνουμε κάτι γι' αυτό; Είπε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ μια απλή πρόταση: Δεκάδες σημεία στην Αττική μπορούν να μετατραπούν σε οργανωμένα κάμπινγκ για τα νέα παιδιά. Η πρόταση θάφτηκε γιατί θίγει τα συμφέροντα του κεφαλαίου που θέλει να κερδίσει και από την ξεκούραση. Σκέψου το: Χάνεις την ώρα που δουλεύεις την κλεμμένη υπεραξία. Χάνεις την ώρα που κοιμάσαι καθώς σκέφτεσαι τους τρομακτικούς τόκους του δανείου του σπιτιού που δε σου ανήκει και άρα ύπνος εφιάλτης. Χάνεις κι όταν ξεκουράζεσαι. Από το καφενείο που πληρώνεις τον καφέ σαν ουίσκι ως τις διακοπές που πληρώνεις τη Μυτιλήνη σαν ταξίδι στον Αρη.

Κι εκεί που απελπίζεσαι σου προτείνουν λύση μια νέα θηλιά: Αναδιαπραγμάτευση του χρέους με την τράπεζα. Πρόσεχε! Μην αναδιαπραγματευτείς το δάνειό σου. Μη φορτώσεις κι άλλους τόκους τα παιδιά σου. Ολος ο πανικός στις εφημερίδες για τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται δεν αφορά σε πόνο για τους δανειολήπτες αλλά για τις επισφάλειες των τραπεζών. Ορισμένοι μάλιστα το είπαν χτες ευθέως πως αυτή η κατάσταση είναι ό,τι πρέπει για να επιταχυνθούν οι συγχωνεύσεις. Οι τράπεζες συνεχίζουν και κερδίζουν. Θέλουν περισσότερα. Και σου ζητάνε να παρατείνεις το χρόνο αποπληρωμής για να αυξηθούν οι τόκοι.

Μπορείς χωρίς τις τράπεζες, όπως μπορείς χωρίς τους καπιταλιστές. Είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσεις να παίρνεις «ανάποδες στροφές».