Εδώ και περίπου ένα χρόνο διακινήθηκε η θεωρία πως η Αθήνα είναι «Καμπούλ». Αλλά, όποιος παρομοιάζει την Αθήνα με «Καμπούλ», πόσο απέχει από την άποψη ότι πρέπει να εφαρμοστούν στην Ελλάδα μέθοδοι ασφαλείας τύπου «Αφγανιστάν»;...

*

Πριν μερικές βδομάδες είχαμε ένα δέμα, μια βόμβα, να περιφέρεται μέσω του μετρό, να διακινείται μέσω του ταχυδρομείου, και, τελικά, να εκρήγνυται και να δολοφονεί έναν άνθρωπο δίπλα από το γραφείο του αρμόδιου για την εξουδετέρωση των βομβών υπουργού...

*

Κυκλοφορούν ομάδες ενεργούμενων εκτελεστών που έχουν προλειάνει το έδαφος μιας εντελώς κτηνώδους συμπεριφοράς, τόσο αποθρασυμένης, τόσο μαφιόζικης και τόσο παρακρατικής που φτάνει να διαφημίζει ότι η στυγνή αποστολή της δε χρειάζεται ως άλλοθι κανένα φερετζέ καμιάς επίπλαστης «κοινωνικής νομιμοποίησης».

*

Οπως συνέβη και με τον δημοσιογράφο και με τον αστυνομικό στα Πατήσια, έχουμε στόχους που ακριβώς η επιλογή τους, αλλά και η αγριότητα της εκτέλεσής τους, έχουν λάβει υπόψη βασικούς κανόνες της τρέχουσας κοινωνικής ψυχολογίας (λες, τόσο η επιλογή, όσο και ο τρόπος να αποφασίστηκαν κατόπιν ...«επιτελικής ανάλυσης»), με αποτέλεσμα: Εκείνο που προκαλείται με την εκπυρσοκρότηση των περιστρόφων, υπερφαλαγγίζοντας συναισθήματα οργής ή την ενεργοποίηση των μηχανισμών ταύτισης με τους στόχους, να είναι η σύγχυση και ο τρόμος.

*

Ηδη, τέλος, ακούγονται οργίλες «προτάσεις» για την - με κάθε επισημότητα - επαναφορά των μυστικών υπηρεσιών που αλώνιζαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, στο όνομα της «προστασίας» που μας προσέφεραν...

***

Δίπλα στα παραπάνω σπαράγματα σκέψεων, τα συνήθη ερωτήματα διατηρούν την πάντα δεσπόζουσα ισχύ τους:

*

• Ποιος, λοιπόν, επιδιώκει τον τρόμο της κοινωνίας;
• Ποιος έχει όφελος από τη δολοφονία των τριών νέων στη «Μαρφίν»;
• Ποιος οπλίζει την γκεμπελική φαρέτρα όσων συνδέουν (!) τη δολοφονία του αξιωματικού στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ή την δολοφονία του μικρού Αφγανόπουλου, με τις ριζοσπαστικές ιδέες πολιτικής χειραφέτησης;
• Ποιος θέλει να ενσταλάξει τον φόβο για το τι μπορεί να συμβεί έξω από την πόρτα μας, στον ύπνο μας, στη δουλειά μας, στη διαδήλωση;
• Ποιος κερδίζει αν στην εποχή του «γύψου» σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, φοβίσει την κοινωνία;

***

Πέρα από κάθε συνωμοσιολογία και πέρα από κάθε καραμέλα αντι-συνωμοσιολογίας, προκύπτει αντικειμενικά ότι τέτοια φαινόμενα έρχονται να υπηρετήσουν τον «γύψο», καλλιεργώντας - για ασπίδα του - ένα κλίμα ευεπίφορο σε έναν ακόμα «γύψο»: Τον «γύψο» των κοινωνικών, πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, στο όνομα της «προστασίας» και της «ασφάλειας»...

*

Υπάρχει μακρά εμπειρία, που απαιτεί τη μέγιστη δυνατή εγρήγορση: Ανέκαθεν τα σκηνικά των «αναγκαίων» εκτροπών και της σταθεροποίησης του κνούτου στήθηκαν στο όνομα της μεθοδευμένης «αποσταθεροποίησης».

*

Πάντα, δε, για τις δουλειές αυτές, οι «υπηρεσίες» και τα «κέντρα» είχαν υπό την καθοδήγησή τους από «χρήσιμους ηλιθίους» μέχρι εκπαιδευμένους πράκτορες και πατενταρισμένους προβοκάτορες.

Αλλά πάντα, όταν βρήκαν απέναντί τους έναν λαό «ψυλλιασμένο» και οργανωμένο, έσπασαν τα μούτρα τους.