Χιλιάδες νοικοκυριά που έπεσαν στην ανάγκη των... τραπεζών, βρίσκονται εδώ και καιρό σε απόγνωση και παύση πληρωμών. Δεν πρόκειται για τα θύματα των ίδιων των επιλογών τους, αν και πολλοί τους επικρίνουν για τις καταναλωτικές τους συνήθειες.

Επιλογές δεν υπάρχουν όταν αυτά που βγάζεις δεν αρκούν για να καλύψουν τις βασικές σου ανάγκες, πολύ περισσότερο που το σύστημα είναι «μανούλα» στο να δημιουργεί και να επιβάλλει επιπρόσθετες ανάγκες, στη βάση του τι θέλει να πουλήσει.

Πέρα όμως από το «δίκαιο» το καπιταλιστικό, το «δίκαιο» του τραπεζίτη, του εργοδότη, του ιδιοκτήτη, υπάρχει και το δίκαιο του λαού, πολλές φορές άγραφο, αυτονόητο και αυταπόδεικτο.

Ο εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου, δικαιούνται επαρκή τροφή και ασφαλή στέγη, περίθαλψη, μόρφωση, ξεκούραση, ψυχαγωγία και αρκετά πράγματα ακόμη. Που τους τα στερεί η αντιλαϊκή πολιτική μείωσης μισθών, εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, κλπ.

Και τι αντιπαραθέτει σ' αυτά η κυβέρνηση που με την πολιτική της τσακίζει το λαός; Ενα νομοθέτημα που κύριο μέλημά του είναι να συντηρήσει, προς όφελος των τραπεζών, τη δυνατότητα έστω και κάποιων πληρωμών. Με ένα νόμο που υποθηκεύει πλέον ζωές, αντί για ακίνητα.

Ο νόμος που θέσπισε η κυβέρνηση είναι μια ψευδεπίγραφη ελπίδα για χιλιάδες ανθρώπους, ότι ίσως διασώσουν την επιβίωσή τους.

Μακάρι κάποιοι να τα καταφέρουν. Αλλά για τους περισσότερους είναι μια χαμένη υπόθεση εκ των προτέρων.