Η λέξη - κλειδί, λένε τα σχετικά ρεπορτάζ, στον πρωθυπουργικό λόγο είναι η «αναμόρφωση». Είναι η σύντομη εκδοχή του «άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Πήγε, γράφει ο άλλος, στην επαρχία και γύρισε έντρομος. Του είπαν κατάμουτρα πως όσα λέει και γράφει είναι σκέτη τρομοκρατία του λαού κι ότι δεν τους καίγεται καρφί για τη «χρεοκοπία» γιατί αυτό είναι κόλπο των τραπεζών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Δεν τον λυπόμαστε. Σημειώνουμε μόνο πως πια δε φτάνει να αποστρέφεσαι τέτοιους τύπους, δε φτάνει καν να μην ψηφίζεις τα κόμματα που στηρίζουν. Είναι η ώρα που η διαμαρτυρία για να είναι συνεπής προς τον εαυτό της πρέπει να γίνει και συγκεκριμένη θέση: Λαϊκή Συσπείρωση, στο αντιμονοπωλιακό μέτωπο, με αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ! Της μόνης δύναμης που από θέση ύπαρξης διακηρύσσει και πράττει ό,τι απαιτείται για να πάψει το κεφάλαιο και οι παρατρεχάμενοί του να είναι οι ρυθμιστές της ζωής εκείνων που παράγουν όλο τον πλούτο.

Ωραίοι. Αφού εξασφάλισαν ότι όλα όσα χρειάζεται το κεφάλαιο έγιναν νόμοι του κράτους (του δικού τους κράτους), τώρα σφυρίζουν κλέφτικα κι ανακαλύπτουν πως δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζει η κυβέρνηση. Αλλα, λέει, έλεγε, κι άλλα γίνονται. Είναι σαν εκείνα τα περίφημα τρία «δεν», που τα είχαν προβάλει για να εξασφαλιστεί η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και μετά ανακάλυπταν πως άλλα έκανε. Η αλήθεια είναι πως και προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ είπε όσα έκανε μετεκλογικά. Ηρθε για να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση έτσι ώστε να περάσει σα φιλολαϊκό τον οδοστρωτήρα κι αυτό κάνει. Εχει στρώσει ήδη και «3Α» και άσφαλτο για να κυλάνε ανεμπόδιστα τα καπιταλιστικά κέρδη. Οι δημοσιογραφικές ενστάσεις που προσπαθούν να τα έχουν καλά και με όσους διαμαρτύρονται για τα αρμυρά διόδια, ισοδυναμούν με μια δικονομική αγόρευση του δεκάρικου λίγο πριν η αστική εξουσία τελεσιδικήσει για το δικό της δίκιο.

Το κρίσιμο ήταν και παραμένει: Να φύγει απ' τη μέση αυτή η εξουσία.

***

Παλιά βάζανε μια μαρμάρινη πλάκα σε κάθε δημόσιο κτίριο που έλεγε «ανεγέρθη επί υπουργίας του τάδε».

Τώρα θα βάζουμε μια ταμπέλα στις κατακαμένες πλαγιές που θα γράφει «κάηκε επί υπουργίας του τάδε». Κι από κοντά τα ονόματα των χορηγών του τάδε. Οπως στην περίπτωση της προστάτιδας των δασών ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του υπουργού της που η θητεία του έχει παρονομαστή την Κάρυστο και την Πρέβελη.

Επειδή, λέγανε, το ταμείο είναι μείον, επειδή οι γέροντες ζουν περισσότερο απ' όσο πρέπει, επειδή, επειδή κλπ. κλπ., ανέβασαν το χρόνο που θα μπορεί κάποιος να βγει στη σύνταξη τόσο που να συμπίπτει με την κηδεία του. Κι αφού αυτό έγινε νόμος του κράτος (του κράτους τους) τι βγήκε και δήλωσε ο αρμόδιος κρασοέμπορας που ανέλαβε να διοικήσει το ΙΚΑ; Οτι τώρα που νοικοκυρεύτηκαν τα οικονομικά του ΙΚΑ είναι ώρα να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές! Ποιανών οι εισφορές; Οχι των εργατών. Αλλά εκείνες που σαν κλεμμένο τμήμα της υπεραξίας της δουλειάς των εργατών πρέπει να καταβάλλεται από τους εργοδότες ως εργοδοτική εισφορά.

Ετσι κι αλλιώς όλες οι ασφαλιστικές εισφορές απ' τον εργάτη βγαίνουν. Κι αυτή που καταβάλλει άμεσα ο ίδιος, κι αυτή που με χρήμα του εργάτη πρέπει να καταβάλλει ο εργοδότης κι αυτή που από τους φόρους στον εργάτη καταβάλλεται ως κρατική συμμετοχή. Η νέα πρόκληση είναι πως ενώ αρπάζουν τον άμπακα από έναν άνθρωπο που φτύνει αίμα για να ζήσει, εμφανίζονται μετά ως γαλαντόμοι και ζητάνε να τους χαρακτηρίσεις «πατριώτες» γιατί, λένε, φροντίζουν για την ανάπτυξη της χώρας αφού - υποτίθεται πως - χαρίζοντας τις ασφαλιστικές εισφορές στους κεφαλαιοκράτες, αυτοί θα κάνουν επενδύσεις.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που πρέπει να ανατραπεί η αστική εξουσία. Η λαϊκή δράση πρέπει να έχει ρότα και να καταλήξει στο μοναδικό αποτέλεσμα που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια επιτρέπει να υπάρξει: Να ανατραπούν αυτοί!

Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην πατρίδα μας (αυτήν που περιέχει μια φασούλα στον κήπο του πατρικού στο χωριό ως και τον αμάραντο στο ύστατο τσουγκάρι της ψηλότερης κορφής) και την πατρίδα όλων αυτών που «πουλώντας την τρελάρα τους γεμίζουν την κοιλάρα τους», για την ακρίβεια γεμίζουν τα χρηματοκιβώτια μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών.

Οπερ: Ο αντιμονοπωλιακός αγώνας δεν είναι κενό γράμμα. Ξεκινά από την επιστημονική θεώρηση των νόμων που διέπουν τη λειτουργία του κεφαλαίου και καταλήγει σε αποδείξεις ότι σ' αυτό το σύστημα και το πιο «ψιλό» παράδειγμα της καθημερινότητας υποτάσσεται στις ανάγκες του κεφαλαίου. Αρα ζωή καλή, ζωή διαφορετική με τα μονοπώλια μαζί, δεν μπορεί να υπάρχει. Αυτό κρύβουν όσοι βλογάνε σήμερα αυτόν τον υπουργό, αύριο τον τάδε οικοτουρίστα κεφαλαιοκράτη.