Η Πρόνοια, όπως και η Υγεία και η Παιδεία, είναι κρατική υποχρέωση. Κάθε ένας απ' αυτούς που στα γεράματα βρίσκεται ανήμπορος, στο προηγούμενο της ζωής του έχει παράξει πλούτο και πλούτο. Το κρατικό ταμείο χρωστάει σ' αυτούς τους ανθρώπους. Οταν στήθηκε το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» ήταν καθαρό πως είχε ζωή λίγων χρόνων, γιατί από τη σύστασή του προέβλεπε πως δε θα έχει κρατική χρηματοδότηση. Το ΠΑΣΟΚ δεν το είδε ποτέ σαν πρόνοια, το αξιοποίησε - εκτός των άλλων - σαν έναν ακόμα εκλογικό μηχανισμό διορισμού «ημετέρων» και εκβιασμού συνειδήσεων.

Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, αυτοί που δεν πάλεψαν ποτέ για την κρατική χρηματοδότηση, εμφανίζονται και με προτάσεις που βάζουν χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία. Ετσι που να φέρουν σε αντιπαράθεση εργαζόμενους και γέροντες και να βγαίνει λάδι η κυβέρνηση.

Η φροντίδα στους γέροντες πρέπει να συνεχιστεί. Αλλά όσο αυτό θα γίνεται με τους όρους που καθορίζει η αστική πολιτική, οι γέροντες θα είναι ένα μπαλάκι προς εκμετάλλευση. Δεν τους ταιριάζει τέτοιος ρόλος. Πρώτοι αυτοί κι από κοντά τα άλλα λαϊκά στρώματα να διεκδικήσουν πλήρη φροντίδα σε ένα απόλυτα δημόσιο σύστημα, που για να υπάρξει πρέπει να φύγουν από τη μέση οι βδέλλες.

Αλλιώς ας συνηθίσουμε να ζούμε με τα ψέματα, όταν μπροστά στα μάτια μας χορεύει η αλήθεια.

Ο τεράστιος πλούτος στα χέρια των εφοπλιστών κρύβει από πίσω εκμετάλλευση ναυτεργατών. Το χρήμα που λείπει στην Πρόνοια είναι αυτό που δίνεται αφειδώς στο μεγάλο κεφάλαιο. Κι ό,τι προωθούν στην Παιδεία δεν έχει να κάνει με μόρφωση, αλλά με βάθεμα της ταξικής διαφοροποίησης στην εκπαίδευση. Γι' αυτό και η σχετική ανακοίνωση του ΚΚΕ δεν πέρασε ούτε στα ψιλά του αστικού Τύπου, που κατά τ' άλλα έσπευσε να χαιρετίσει ως πρωτοποριακό ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου.

Τα πράγματα στενεύουν. Και για την εργατική τάξη, αλλά και για το κεφάλαιο. Για την εργατική τάξη, γιατί η ισχυροποίηση των μονοπωλίων κάνει τη ζωή της αβάσταχτη. Για το κεφάλαιο, γιατί διαπιστώνει πως δεν μπορεί να προχωρήσει ανεμπόδιστα τις ανατροπές που του χρειάζονται για κέρδη πέρα απ' τα όρια, όσο δεν έχει ξεμπερδέψει με τον επάρατο μπολσεβικισμό.

Από τον καιρό που κατηγορούσαν τον Καραμανλή - τον προηγούμενο - για «σοσιαλμανία», γιατί ξελάσπωσε τον Ανδρεάδη κρατικοποιώντας τις ζημιές των επιχειρήσεών του, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στα μυαλά ορισμένων. Εχουν γράψει και ξαναγράψει τόσο πολύ ότι ζούμε στην «τελευταία κομμουνιστική χώρα», που πες πες πάνε να μας πείσουν ότι το έχουν κιόλας πιστέψει. Χτες ένας στο ΒΗΜΑ είδε τον Στάλιν στα γραφεία της ΝΔ! Ενας άλλος στην ίδια εφημερίδα έκανε κριτική στην αριστερά γιατί μετά τις ανατροπές στο σοσιαλισμό δεν έχει πρόταση για τη διαχείριση του καπιταλισμού! Ε, δε θα έμενε απέξω ο Μανδραβέλης που είδε σοβιετικού τύπου σχεδιασμό στην Παιδεία!

Οι περιπτώσεις τους δεν αφορούν τον ψυχαναλυτή. Είναι τα διαχρονικά παραδείγματα της στοχοπροσήλωσης, με την οποία η αστική τάξη αναγνωρίζει τον αντίπαλό της, ακόμα κι όταν προσπαθεί να τον εμφανίσει σαν καρικατούρα, προκειμένου να του «ρίξει λάσπη». Ως ένα από τα μέσα χειραγώγησης των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ούτε ο Στάλιν πήγε στη Ρηγίλλης ούτε κεντρικός σχεδιασμός υπάρχει στην Παιδεία. Ο Ψυχογιός στο ΒΗΜΑ παίζει με τα εξαρτημένα ανακλαστικά του κόσμου στον οποίο απευθύνεται, ενός κόσμου από κούνια αντικομμουνιστικού, κι ο Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προσπαθεί να κάνει ένα βήμα προς την πάγια επιδίωξη να εξαφανιστεί κάθε ψήγμα από ενιαίο δημόσιο σχολείο, να γίνει κάθε σχολική μονάδα και ξεχωριστό μαγαζί, ώστε και τοπικά το κεφάλαιο να καθορίζει τα της εκπαίδευσης με βάση τις κάθε φορά ειδικές ανάγκες του.

Κρατάμε από το παραλήρημά τους αυτό που στοιχειώνει τον ξύπνιο τους: Τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τα συμβούλια των εργατών που αποφασίζουν αυτά για τη ζωή τους. Εκείνη την κοινωνία που δε θα έχει λόγο να συζητάει για ελλείψεις σε βιβλία, που η στέγη δε θα είναι θέμα ατομικής ευθύνης όπως στη μητρόπολη του καπιταλισμού που πλέον τρέχουν και δε φτάνουν.

Κρατάμε - απέναντι στο αστικό παραλήρημα - το κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, να οργανώσουν την πάλη τους στο δρόμο της ρήξης με τα μονοπώλια, να συνδέσουν την καθημερινή πάλη με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Για να 'χουν οι καπιταλιστές την αγωνία και οι εργάτες φωτεινό το μέλλον τους.

Ασχετο: Ανάσα για λίγο απάνου στα ψηλά βουνά.