Οι εφιαλτικές συνέπειες που έχει για τους εργάτες το κυνήγι της «ανταγωνιστικότητας» αποτυπώνεται στην παρακάτω ανατριχιαστική ιστορία εργαζόμενης σε σουπερμάρκετ. Χαρακτηριστική ακόμα για το πώς η εργοδοσία προσπαθεί πάντα να διαστρέψει την πραγματικότητα και να βαφτίσει τα θύματα θύτες.

«Οι εργαζόμενοι σπάνε το προστατευτικό μεταλλικό πλέγμα στη μηχανή κοπής του κιμά, που εμποδίζει την είσοδο των χεριών, στην επικίνδυνη ζώνη, γιατί τους εμποδίζει να δουλεύουν πιο εύκολα, να ρίχνουν τα κρέατα πιο εύκολα στη μηχανή»(!) είπε, χτες, στέλεχος - εκπρόσωπος της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία BAZAAR AE (διαθέτει καταστήματα σε όλη τη χώρα) σε δίκη, για εργατικό «ατύχημα» στο χώρο της.

Οπου το συγκεκριμένο εργατικό «ατύχημα» είχε ως αποτέλεσμα, τριαντάχρονη εργαζόμενη που μεγαλώνει μόνη της δύο ανήλικα παιδιά να ακρωτηριαστεί στο δεξί της χέρι, από το ύψος του αγκώνα. Το χέρι της Σ. πολτοποιήθηκε στη μηχανή κοπής του κιμά, το Φλεβάρη του 2009. Η εργαζόμενη είχε προσληφθεί ως πωλήτρια για το σουπερμάρκετ, δούλευε όμως ως ταμίας... αλλά όταν είχε πολλή δουλειά, μ' εντολή προϊσταμένου, είτε τακτοποιούσε προϊόντα στα ράφια είτε εξυπηρετούσε πελάτες... Τη μέρα του ακρωτηριασμού του δεξιού της χεριού πήρε εντολή ν' αφήσει το ταμείο και να πάει στο τμήμα κρεάτων. Δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με την κοπή κιμά.

Οπως κατέθεσε εργαζόμενος, που δούλευε τότε στο σουπερμάρκετ, από έρευνα που συνέταξαν τεχνικοί επιθεωρητές, από μαρτυρίες συναδέλφων της που δούλευαν στο σουπερμάρκετ και ειπώθηκαν από τον μάρτυρα στο δικαστήριο, η μηχανή κοπής του κιμά ήταν παλιά με προβληματική λειτουργία και πολύ συχνά μπλόκαρε. Για την εξοικονόμηση χρόνου από την επιχείρηση, είχε μόνιμα αφαιρεθεί το προστατευτικό πλέγμα που καλύπτει το μέρος όπου ρίχνονται τα κομμάτια του κρέατος για να κοπούν, επίσης δεν υπήρχε ειδικευμένος κρεοπώλης στο τμήμα κρεάτων. Ενώ για την τοποθέτηση προφυλακτήρα στη μηχανή του κιμά υπήρχε υπόδειξη από τον τεχνικό ασφαλείας και το 2002 και το 2004.

Τραγική «λεπτομέρεια», η εργαζόμενη έβλεπε ακινητοποιημένη από τους πόνους και το σοκ το χέρι της να πολτοποιείται, ήταν όμως αδύνατο να φτάσει το διακόπτη, στη δεξιά πλευρά της μηχανής γιατί δεν έφτανε το αριστερό χέρι της.

Και η ανθρώπινη πλευρά: Οπως λέει η Σ., «νιώθω απέραντο ψυχικό πόνο, βιώνω τη λύπη των παιδιών μου και την απορία τους που δεν μπορώ πια να τα φροντίσω όπως πρώτα, δεν μπορώ με επάρκεια να αυτοεξυπηρετηθώ και έχω κόμπλεξ για την εμφάνισή μου, είμαι ακόμα νέα γυναίκα...».

Αυτή είναι η ανάπτυξη που ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ προσφέρουν στους εργαζόμενους τον 21ο αιώνα. Να φεύγουν απ' τα σπίτια τους και να μην είναι σίγουροι αν θα γυρίσουν αρτιμελείς και ζωντανοί. Γι' αυτό και δεν υπάρχει χώρος για αναμονή ούτε για αυταπάτες. Η ανάγκη να δυναμώσει η ταξική οργάνωση και πάλη, καταρχήν μες στους τόπους δουλειάς, με το ΠΑΜΕ, είναι επιτακτική όσο ποτέ.