ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ: «Δεν μπορούν οι συγκοινωνίες να παράγουν περίπου 300 με 400 εκατ. ευρώ έλλειμμα τον χρόνο. 'Η το μισθολογικό κόστος να αποτελεί το... 78% του συνολικού λειτουργικού κόστους και με ορισμένα προνόμια για τους εργαζόμενους που... "βγάζουν μάτι". Ακούω, σαν να τους έχω μπροστά μου, το αντεπιχείρημα των συνδικαλιστών. "Γι' αυτά όλα φταίνε οι διοικήσεις που διόριζαν οι κυβερνήσεις"! Δεν έχουν άδικο... Μόνο που "κρύβουν" τις δικές τους ευθύνες, γιατί στάθηκαν σταθερό εμπόδιο σε όποιες (λίγες) προσπάθειες εξυγίανσης επιχειρήθηκαν. Αυτή είναι η όλη αλήθεια. Ομως το κακό, ανεξαρτήτως ευθυνών και κατανομής τους, έχει γίνει. Και τώρα αναγκαστικά ένα σημαντικό μέρος το "πληρώνουν" και οι εργαζόμενοι... (...) Η οικονομική εξυγίανση των συγκοινωνιών είναι υποχρεωτική, όπως και η ποιοτική αναβάθμισή τους και ο στρατηγικός επανασχεδιασμός. Χωρίς σοβαρά ΜΜΜ οι μεγάλες πόλεις δεν μπορούν να ζήσουν. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να μπουν σε διάλογο με την κυβέρνηση με "άποψη" για το παρόν και το μέλλον των ΜΜΜ. Αυτό κατοχυρώνει την δουλειά τους και το μέλλον τους...» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ: «Ο "κοινωνικός αυτοματισμός" που προωθεί η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από μεγάλο αριθμό μέσων ενημέρωσης, έχει φέρει τους απεργούς των μεταφορών απέναντι σε σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που χρησιμοποιεί τα δημόσια μέσα μεταφοράς και εδώ και αρκετό χρόνο δυσκολεύεται να εξυπηρετηθεί. Ωστόσο, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, τα συμφέροντα των δύο πλευρών δεν είναι συγκρουόμενα, το αντίθετο. Οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Οχι με την έννοια των επιπτώσεων που έχουν σε αυτήν, αλλά επειδή τα δικαιώματα που χάνονται για τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, αποτελούν προοίμιο εκείνων που θα χαθούν από το σύνολο των εργαζομένων. Οσων, τουλάχιστον, δεν έχουν χαθεί ακόμα. Αυτό που συμβαίνει στις δημόσιες μεταφορές, αποτελεί στην κυριολεξία μια επιστροφή σε μεσαιωνικού τύπου σχέσεις εργασίας. Μ' έναν νόμο η κυβέρνηση καταργεί συλλογικές συμβάσεις και γενικούς κανονισμούς προσωπικού, που ήταν αποτέλεσμα πολύχρονων διεκδικήσεων. Ερχεται μια γενικευμένη ισοπέδωση, απορρυθμίζεται το σύνολο των εργασιακών δεδομένων. Περικόπτονται αμοιβές, ελαστικοποιείται ο χρόνος απασχόλησης, αίρεται η εργασιακή ασφάλεια (...) Κυβερνητικοί παράγοντες και παραφυάδες τους μετακυλίουν το κόστος πολύχρονης κακοδιαχείρισης των οργανισμών στους εργαζομένους (...) Η υπόθεση μας αφορά όλους. Σήμερα οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, αύριο εμείς...» (ο Γ. Παντελάκης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).