Η αστική προπαγάνδα προβάλλει την άποψη ότι οι απεργίες, στις συνθήκες κινδύνου για την ελληνική οικονομία, όχι μόνο δε χρειάζονται, αλλά είναι και επιζήμιες για τους εργαζόμενους, γιατί κινδυνεύουν οι επιχειρήσεις! Και ακριβώς γι' αυτόν το λόγο προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι συνυπεύθυνοι και πρέπει να συμβάλουν στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά σε όφελος των επιχειρήσεων. Με αυτήν την προπαγάνδα θέλουν την εργατική τάξη καθηλωμένη, έρμαιο των διαθέσεων των καπιταλιστών, να μη διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της. Θέλουν να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, την υποταγή. Θέλουν υποταγμένους τους εργάτες, σε μια περίοδο που αφαιρούνται δικαιώματα και κατακτήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ενώ η οικονομική κρίση αυξάνει στο έπακρο την επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντιά τους. Γι' αυτό οι καπιταλιστές καλούν τους εργαζόμενους να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να «τα βρουν». Στην ουσία, εκβιάζουν. Είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, ιδιοποιούνται τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες, έχουν το κεφάλαιο για να αγοράσουν την εργατική δύναμη. Ζητούν συναίνεση για να μπορούν, χωρίς εμπόδια και αντίσταση, να ξεζουμίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια. Ζητούν συναίνεση και «διαλόγους», γιατί ο οργανωμένος ταξικός αγώνας - άρα και η απεργία σαν μορφή πάλης - είναι ο χειρότερός τους εφιάλτης. Πολύ περισσότερο, φοβούνται το ότι η συνείδηση του εργάτη ωριμάζει, σφυρηλατείται σε ταξική κατεύθυνση μέσα από τη δουλειά που προηγείται πριν την απεργία, από την ίδια την απόφαση για απεργία, από την οργάνωση του επόμενου βήματος του αγώνα, μετά την απεργία, από την κλιμάκωση και με άλλες μορφές πάλης.

Οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους μια αστική τάξη, η οποία, ειδικά στις παρούσες συνθήκες κρίσης, είναι εξαιρετικά επιθετική. Προκειμένου να αντεπεξέλθει στην καπιταλιστική κρίση, ο κάθε βιομήχανος ξεχωριστά και η αστική τάξη, συνολικά, χτυπούν τα εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα, προκειμένου να κατεβάσουν όσο γίνεται πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, οι αστοί κάθε χώρας θα μπορέσουν να βγουν αλώβητοι από το μεταξύ τους ανελέητο ανταγωνισμό. Γι' αυτό θέλουν να προχωρήσουν γρήγορα τις επιχειρησιακές και, στη συνέχεια, τις ατομικές συμβάσεις. Για να διαπραγματεύονται με στημένα εργοδοτικά σωματεία την καταστροφή της ζωής της εργατικής οικογένειας.

Με την απεργία, η εργατική τάξη πρέπει να δείξει ότι δε νομιμοποιεί στη συνείδησή της τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Είναι ένα βήμα, προκειμένου να σταματήσει η κυβέρνηση, η αστική προπαγάνδα, να προβάλει πως ο λαός συναινεί στα μέτρα. Πως δε νομιμοποιεί να υπάρχει μια κυβέρνηση που να υλοποιεί τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, δε νομιμοποιεί τους καπιταλιστές και την πολιτική τους. Για να αποσπάσει κατακτήσεις το εργατικό κίνημα, απαιτείται συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση των δυνάμεων, κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και των απεργιών όταν αυτό κριθεί απαραίτητο, εκμετάλλευση όλων των μορφών πάλης και, βέβαια, και της απεργίας. Απαιτεί να μπαίνουν διαρκώς νέες δυνάμεις στον αγώνα, που, για να γίνει αυτό, χρειάζεται γνώση του πότε θα κάνει μπροστά, πότε θα κάνει τακτικούς ελιγμούς, πότε θα υπερασπιστεί κατακτήσεις και πότε θα βγει δυναμικά να διεκδικήσει πιο προωθημένα αιτήματα.

Τέτοιους αγώνες, σήμερα, μόνο το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δίνει. Με μπροστάρη το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα και ομοσπονδίες, προωθώντας ταυτόχρονα το πλαίσιο κοινής πάλης για την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τις γυναίκες και τη νεολαία, μέσα από τις συσπειρώσεις τους (ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ και ΜΑΣ), δείχνει την έξοδο από την κρίση, που θα είναι προς όφελος του εργαζόμενου λαού και όχι των μονοπωλίων. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ αφορά τόσο στο σήμερα, όσο και στο αύριο. Διεκδικεί όχι μόνο άμεσα μέτρα για την προστασία της λαϊκής οικογένειας, την ώρα που η αντιλαϊκή επίθεση εκτυλίσσεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα, αλλά, ταυτόχρονα, προτάσσει και αιτήματα για το αύριο.