Η υπόθεση των υποβρυχίων αποτελεί μια σκανδαλώδη διαδικασία, η οποία συνδέεται άμεσα και με την παράδοση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο πολυεθνικό κεφάλαιο

Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση αφορά στην απευθείας ανάθεση της ναυπήγησης τεσσάρων υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς και την πορεία υλοποίησης αυτών των συμβάσεων. Στο διαβιβαστικό της Εισαγγελίας ζητείται να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες«του πρώην Υπουργού Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλου και των λοιπών μελών της κυβέρνησης που αποφάσισαν την απευθείας ανάθεση της ναυπήγησης υποβρυχίων τύπου 214 στα ελληνικά και γερμανικά ναυπηγεία και την κατάρτιση των συμβάσεων αντισταθμιστικών ωφελημάτων που απορρέουν από τις συμβάσεις αυτές». Ζητείται επίσης να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες και μελών των κυβερνήσεων «που κατά καιρούς επόπτευαν την υλοποίηση των παραπάνω συμβάσεων».

Η δικογραφία χωρίζεται σε δύο περιόδους: Από το 1998 ως το 2002 και 2002 - 2009 και σε αυτά τα χρονικά διαστήματα εκτός από τον Α. Τσοχατζόπουλο, υπουργοί Αμυνας διατέλεσαν οι Γ. Παπαντωνίου, Σ. Σπηλιωτόπουλος και Ευ. Μεϊμαράκης. Στις προμήθειες των τεσσάρων υποβρυχίων φέρεται να εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα. Ηδη 37 εμπλεκόμενοι (μέλη αρμοδίων επιτροπών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας) έχουν κληθεί να καταθέσουν με την ιδιότητα του υπόπτου, για τη διάπραξη τριών κακουργημάτων (απιστία, δωροδοκία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου 1608/1950 περί «καταχραστών του Δημοσίου»).

Ειδικά επί ημερών του Α. Τσοχατζόπουλου φέρεται να υπογράφηκε με απευθείας ανάθεση στη γερμανική εταιρεία «Ferrostaal» η σύμβαση παραγγελίας τριών υποβρυχίων και ενός option (σύμβαση «Αρχιμήδης») ύψους 1,4 δισ. ευρώ (τότε τιμές) και εγκρίθηκε λίγο αργότερα από το ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας). Επίσης, επί ημερών του Γ. Παπαντωνίου υπογράφηκε από τον τότε διευθυντή Εξοπλισμών η σύμβαση για τον εκσυχρονισμό τριών υποβρυχίων «Τ-209» και την ενεργοποίηση του option, συνολικής αξίας 826 εκατ. ευρώ.

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση των υποβρυχίων αποτελεί μια σκανδαλώδη διαδικασία από το ξεκίνημά της μέχρι σήμερα, χωρίς ο χαρακτηρισμός αυτός να αφορά μόνο τις ενδεχόμενες μίζες, οι οποίες αποτελούν τον κοινό παρονομαστή στις προμήθειες του Δημοσίου και ειδικότερα των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Οι μίζες άλλωστε είναι σύμφυτες με το χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και της διαπλοκής του κεφαλαίου με τα κόμματά του. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, έχουν και θεσμοθετημένο χαρακτήρα, μέσω των λεγόμενων «αντισταθμιστικών ωφελημάτων». Πρόκειται για παράλληλες συμφωνίες, δήθεν μεταφοράς στην Ελλάδα τεχνογνωσίας και αύξησης της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, αλλά στην πραγματικότητα, κατά κανόνα και στο βαθμό που προχωράνε, μετατρέπονται σε όχημα νομιμοποίησης της μίζας και εξυπηρέτησης «ημετέρων» συμφερόντων.

Οι πλευρές του σκανδάλου που έχουν μέχρι στιγμής δημοσιοποιηθεί, αποκαλύπτουν το οικονομικό και πολιτικό παιχνίδι δισ. ευρώ που στήνεται στις πλάτες του λαού, ανάμεσα στις εκάστοτε κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές ανά τον κόσμο, με αιχμή τους εξοπλισμούς, οι οποίοι ελάχιστα υπηρετούν τις ανάγκες της εθνικής άμυνας και περισσότερο τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Με αυτό το δεδομένο, είναι εξαρχής σκανδαλώδης η απόφαση για την απόκτηση των υποβρυχίων με απευθείας ανάθεση στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, σε συνεργασία τότε με τα Ναυπηγεία HDW του Κίελου της Γερμανίας, υπό τον έλεγχο των οποίων πέρασε στη συνέχεια ο Σκαραμαγκάς. Η όλη πορεία δεν είναι άσχετη με την εξέλιξη του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και των ίδιων των Ναυπηγείων και της παράδοσης μιας στρατηγικής σημασίας επιχείρησης στο πολυεθνικό κεφάλαιο.

Η απόφαση για τα υποβρύχια ελήφθη αρχικά από το ΚΥΣΕΑ της 24/7/1998 και επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια στο ΚΥΣΕΑ της 15/12/1998, για να οριστικοποιηθεί στις 26/7/1999 στη συνεδρίαση του ίδιου οργάνου, μέλος του οποίου ήταν και ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προχώρησε στην παραγγελία των νέων υποβρυχίων, επιλέγοντας να αγοράσει έναν νέο τύπο, το «Τ-214», για το οποίο δεν υπήρχε ούτε πρότυπο, ούτε κάποιο μοντέλο...

Πρόκειται για μια απόφαση πρωτοφανή για τη ναυπηγική βιομηχανία, ειδικά όταν αφορά σε πολεμικά σκάφη. Κάθε φορά που πλασάρεται στην αγορά της πολεμικής βιομηχανίας ένας νέος τύπος οποιουδήποτε οπλικού συστήματος, κατασκευάζεται πριν ένα πρότυπο ή μοντέλο υπό κλίμακα, το οποίο, εάν πρόκειται για σκάφος, δοκιμάζεται σε δεξαμενές. Πράγμα, όμως, το οποίο δεν έγινε στη διαδικασία ανάπτυξης του νέου τύπου υποβρυχίου, του «Τ-214», από τη γερμανική εταιρεία, ούτε βέβαια κατασκευάστηκε υποβρύχιο πρότυπο.

Η τότε ελληνική κυβέρνηση, συμφώνησε ν' αγοράσει το πρώτο από την αλυσίδα παραγωγής, πάνω στο οποίο αναγκαστικά έγιναν δοκιμές και πειράματα. Είναι αυτό που ονομάστηκε «Παπανικολής» και διαπιστώθηκε στην πορεία ότι... έγερνε (!) για να γίνουν στη συνέχεια οι απαραίτητες διορθωτικές παρεμβάσεις και αναπροσαρμογές στο συγκεκριμένο τύπο υποβρυχίου. Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός πλήρωσε τη γερμανική εταιρεία για την ανάπτυξη της τεχνογνωσίας και ακολούθως χρυσοπλήρωσε τα υποβρύχια, ακόμα και το δοκιμαστικό.

Μάλιστα ο σημερινός υπουργός Εθνικής Αμυνας Ευ. Βενιζέλος, έφθασε σε τέτοιο σημείο διαστροφής της πραγματικότητας, ώστε στις 21/12/2010 στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, στη διάρκεια της τελετής ένταξης του «Παπανικολής», να ισχυριστεί ότι το Πολεμικό Ναυτικό και τα στελέχη του ζητούσαν να ενταχθεί το συγκεκριμένο υποβρύχιο στη δύναμη του Στόλου, επειδή «είναι το υποβρύχιο αναφοράς γι' αυτόν τον τύπο σκαφών, είναι το πρότυπο, το αυθεντικό υποβρύχιο»...

Το άλλοθι που χρησιμοποιήθηκε για την αγορά του συγκεκριμένου υποβρυχίου, ήταν ο χαρακτήρας του «επείγοντος» που δόθηκε στις εξοπλιστικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων, πράγμα που αποτυπώθηκε σε μια φρενίτιδα εξοπλισμών μετά την κρίση των Ιμίων, το Γενάρη του 1996. Το πόσο επείγουσα, όμως, ήταν η ανάγκη για την προμήθεια των υποβρυχίων φαίνεται και από το γεγονός ότι το πρώτο υποβρύχιο αυτής της παραγγελίας, το «Παπανικολής», εντάχθηκε στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στις αρχές του 2011, δηλαδή 12 χρόνια μετά τη λήψη της απόφασης για την αγορά του.

Τη συνέχεια στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, με συνευθύνη των ενδιάμεσων κυβερνήσεων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, την έδωσε η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος του 2010, μετά τον εκβιασμό της γερμανικής πολυεθνικής «Thyssen Krupp Marine Systems», που κατήγγειλε τη σύμβαση και μεταβίβασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά σε αραβική πολυεθνική «Abu Dhabi Mar», με έδρα το Αμπου Ντάμπι, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας υπέγραψε αναθεώρηση της αρχικής σύμβασης του 2000, την οποία προώθησε για τυπική επικύρωση στη Βουλή (η ίδια Βουλή που τις επόμενες μέρες αναμένεται να αποφασίσει τη σύσταση «Προανακριτικής Επιτροπής»)! Πρόκειται για αποθέωση της υποκρισίας της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της, ακόμα και της κορωνίδας της, όπως θεωρείται το Κοινοβούλιο.

Σε εφαρμογή της νέας σύμβασης - πακέτο για τα Ναυπηγεία και τα υποβρύχια, η ελληνική κυβέρνηση παρέλαβε το Δεκέμβρη του 2010, μετά από 5 χρόνια καθυστέρηση, το πρώτο υποβρύχιο (το «Παπανικολής»), χαρίζοντας ποινικές ρήτρες 400 εκατ. ευρώ για τις καθυστερήσεις των τεσσάρων υποβρυχίων και αναλαμβάνοντας τα πρόστιμα απέναντι στην ΕΕ ύψους τουλάχιστον 250 εκατ. ευρώ χωρίς τους τόκους. Το πλέον σκανδαλώδες είναι ότι με τη νέα σύμβαση η κυβέρνηση ανέλαβε τη δέσμευση για την ουσιαστική διάλυση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, μιας και αυτά μπορούν πλέον να κατασκευάζουν μόνο πολεμικά σκάφη, σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τον καταμερισμό που έχουν κάνει τα πολυεθνικά μονοπώλια.

Αφού λοιπόν πρόσφερε όλα αυτά, παρήγγειλε ακόμα δύο νέα υποβρύχια του τύπου «Τ-214», συνολικά δηλαδή 6 κομμάτια, προσφέροντας επιπλέον των αρχικών συμβάσεων περίπου 1 δισ. ευρώ σαν πανωπροίκι στη μεταβίβαση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά από τη γερμανική πολυεθνική, στην πολυεθνική με έδρα το Αμπου Ντάμπι. Το παράπλευρο σκάνδαλο είναι ότι παράλληλα με το πακέτο της κατασκευής των 4 νέων υποβρυχίων τύπου «Τ-214», έγινε από το 2002 και η ανάθεση του εκσυγχρονισμού τριών παλαιών υποβρυχίων τύπου «Τ-209». Ωστόσο, μετά από πολύχρονες καθυστερήσεις κρίθηκε ότι είναι «αντιοικονομική» η αναβάθμιση παλαιών σκαφών, που ναυπηγήθηκαν το 1989 και 1979, καθώς το κόστος του προγράμματος αναβάθμισης για τα τρία παλαιά υποβρύχια, αντιστοιχεί στην αγορά δύο νέων υποβρυχίων τύπου «Τ-214»! Ετσι, μέσα σε μια δεκαετία, τελικά έγινε ο εκσυγχρονισμός - ανακατασκευή μόνο ενός, του «Ωκεανός», για την ένταξη του οποίου στο Στόλο υπάρχουν ερωτηματικά.

Η συνολική δαπάνη των 6 υποβρυχίων «Τ-214» και ενός ακόμα, παλαιότερου «Τ-209» («Ωκεανός») που ανακατασκευάστηκε, μέχρι σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 3,5 δισ. ευρώ, από τα οποία μέχρι την αναθεώρηση της σύμβασης είχαν καταβληθεί περίπου 2,3 δισ. Το αποτέλεσμα είναι το ελληνικό Δημόσιο μετά από πληρωμές περίπου 2,5 δισ. ευρώ να έχει στα χέρια του μόνο ένα από τα 7 υποβρύχια, το «Παπανικολής», το οποίο μάλιστα η γερμανική εταιρεία το κοστολόγησε απαξιώνοντάς το στα 300 εκατ. ευρώ, σε περίπτωση μεταπώλησής του.