Εδώ και ένα μήνα η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη βρίσκεται σε εξέλιξη και τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη σφυροκοπούν το έδαφος και το λαό της. Οι αρχικές διακηρύξεις μιλούσαν για επιβολή «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και εμπάργκο όπλων» και «προστασία των αμάχων». Τα λιβυκά αεροσκάφη έμειναν στο έδαφος. Και οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών απέκτησαν αεροπορική κάλυψη. Παρ' όλα αυτά, φάνηκε γρήγορα ότι δεν ήταν αρκετό. Ετσι οι επιδρομές άρχισαν να έχουν ως στόχο τις ίδιες τις δυνάμεις που πρόσκεινται στην ηγεσία Καντάφι. Οπως όλα δείχνουν, όμως, ούτε αυτό είναι αρκετό.

Ενα μήνα μετά, το αντικαθεστωτικό Εθνικό Συμβούλιο, υπό τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης του Καντάφι, τον Αμπντέλ Τζαλίλ, είναι προφανές ότι έχει αφήσει στην άκρη τους λεονταρισμούς περί «μη αποδοχής κανενός είδους ξένης βοήθειας και παρέμβασης» των πρώτων ημερών και παζαρεύει τον πετρελαϊκό πλούτο των περιοχών που οι αντικαθεστωτικοί έχουν καταφέρει να διατηρήσουν λόγω της ΝΑΤΟικής επέμβασης με ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων. Μεταβαίνοντας από την μία πρωτεύουσα στην άλλη (των προθύμων πάντα), ο Αμπντέλ Τζαλίλ μοιράζει ευχαριστίες και υποσχέσεις συμβολαίων, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και άλλα υψηλόβαθμα στελέχη του Συμβουλίου δε δίστασαν ανοιχτά να μιλήσουν για «ενεργότερη ξένη στρατιωτική παρέμβαση» μην αποκλείοντας καμία απολύτως εκδοχή της.

Αυτό που κατάφερε να εκμαιεύσει, τουλάχιστον, από τις πλέον «πρόθυμες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», εκτός από τις γενικολογίες περί μελέτης της περαιτέρω εντατικοποίησης των επιχειρήσεων, είναι η αποστολή «στρατιωτικών συμβούλων». Γαλλία, Ιταλία και Βρετανία αποστέλλουν από δέκα (είναι απορίας άξιον πώς «εντελώς τυχαία» και οι τρεις κυβερνήσεις κατέληξαν στον ίδιο αυτό μαγικό αριθμό) «συμβούλους, που ως στόχο θα έχουν να οργανώσουν τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών σε κάθε μη μάχιμη πλευρά της δράσης τους, δηλαδή στην επιμελητεία, στις επικοινωνίες και στην προστασία των αμάχων».

Οπως και αν οι τρεις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποκάλεσαν ή επιλέξουν στο μέλλον να χαρακτηρίσουν τη συγκεκριμένη αποστολή είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρόκειται για κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και για το πρώτο βήμα μιας ευρύτερης χερσαίας επιχείρησης. Μια προοπτική που, όσο και αν εξόρκιζαν οι «πρόθυμοι» εκμεταλλευτές του ενεργειακού πλούτου και της γεωστρατηγικής θέσης της βορειοαφρικανικής χώρας, ήταν σαφές, εξαρχής, ότι ήταν μάλλον αναπόφευκτη, προκειμένου να ελεγχθεί η χώρα.

Μια άλλη «απαγορευμένη», σε επίπεδο εντυπώσεων και ευχολογίων, προοπτική, που όμως αναδείχτηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την εβδομάδα που πέρασε, ήταν αυτή της διχοτόμησης της Λιβύης. Αν και πρόκειται για πρόταση που έχει συζητηθεί ανοιχτά μέσα από άρθρα και αναλύσεις και έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως «εξαιρετικά δύσκολη στην εφαρμογή», φαίνεται ότι η πραγματικότητα επιβάλλει συχνά τους δικούς της όρους.

Ετσι, όπως ανακοίνωσε ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών, έχοντας στο πλευρό του τον επικεφαλής του αντικαθεστωτικού Εθνικού Συμβουλίου, μέσα στον επόμενο μήνα θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σύνοδος «όπου θα εξεταστεί ο τρόπος αξιοποίησης των ενεργειακών πηγών, που βρίσκονται στην Κυρηναϊκή», δηλαδή στο ανατολικό τμήμα της Λιβύης, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών. Μάλιστα, χωρίς κανένα πρόσχημα, ο Αμπντέλ Τζαλίλ δήλωνε ότι το Συμβούλιο «είναι έτοιμο για συμφωνίες με όλους, αλλά προηγούνται οι στενότεροι φίλοι μας, δηλαδή Γαλλία, Ιταλία και Κατάρ - οι τρεις που έχουν αναγνωρίσει το Συμβούλιο ως μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του λιβυκού λαού - ακολουθούν ΗΠΑ, Βρετανία και μετά οι υπόλοιποι...». Αλλωστε, ας μην ξεχνά κανείς ότι η ιταλική ΕΝΙ έχει, ήδη, υπογράψει προνομιακές συμφωνίες.

Στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται, οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί οξύνονται περαιτέρω και μια σειρά από νέα σημεία παραμένουν αδιευκρίνιστα. Τώρα που πλέον είναι «κοινώς παραδεκτό μυστικό» ότι μια χερσαία επέμβαση είναι απαραίτητη, πώς θα είναι αυτή, ποια μορφή θα πάρει τελικά και το κυριότερο ποιος είναι αυτός που θα την υλοποιήσει, αναλαμβάνοντας και το σχετικό οικονομικό, ανθρώπινο και διπλωματικό κόστος; Πρόκειται για το ερώτημα που ουσιαστικά αιωρείται από τη στιγμή που ο πρώτος «συμμαχικός» πύραυλος έπληξε το λιβυκό έδαφος.

Οι ΗΠΑ, προς στιγμήν, παραμένουν σταθερές στην άρνησή τους να εμπλακεί ενεργότερα στις αεροπορικές επιδρομές (λόγω οικονομικού κόστους είναι η επίσημη εξήγηση, λόγω διπλωματικού κόστους και υπολογισμών για τη διασφάλιση των συμφερόντων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής είναι η ανεπίσημη εξήγηση). Πόσο μάλλον να «πατήσει αμερικανικό άρβυλο στην έρημο», όπως τόνιζε με έμφαση ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας. Ετσι, ο Λευκός Οίκος χαιρέτισε την αποστολή «συμβούλων» (από τους άλλους), διατηρεί διακριτικά τους πράκτορές του στη Βεγγάζη και απέφυγε, και αυτή τη φορά, να αναγνωρίσει τους αντικαθεστωτικούς ως «μοναδικό εκπρόσωπο του λιβυκού λαού». Φέρεται, δε, παράλληλα, να κινείται στο παρασκήνιο για την εξεύρεση «χώρας καταφυγίου» για τον Καντάφι, σε περίπτωση που καταστεί δυνατή μια κατάπαυση πυρός και μία συμφωνία.

Η τελευταία αυτή προοπτική δεν φαίνεται να δυσαρεστεί τη Ρωσία, η οποία πήρε τις αποστάσεις της από την επέμβαση εξαρχής, χωρίς όμως να την εμποδίσει κιόλας. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, αν και δεν υιοθέτησε την απροκάλυπτη αμερικανο-βρετανο-γαλλική θέση, περί εκδίωξης του Καντάφι από την εξουσία, δεν απέκλεισε μια τέτοια προοπτική, επιμένοντας επίσης στην άμεση εκεχειρία και στην επίτευξη συμφωνίας. Ο Σεργκέι Λαβρόφ κατέστησε επανειλημμένως σαφές ότι για τη Μόσχα η «αποστολή συμβούλων» αποτελεί προοίμιο χερσαίας επέμβασης, άρα «καταπατά τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας». Δεν έσπευσε, όμως, να το συγκαλέσει για να αποδείξει του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνοντας όσους εκτιμούν ότι οι υπόγειες διαδρομές, όπως και οι «συμμαχίες» μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ανά περίπτωση και ανά χρονική στιγμή, είναι πολλές και πολύπλοκες, όπως και οι αντιθέσεις τους, που στην τωρινή έκφρασή τους έχουν μετατρέψει σε πεδίο μάχης τη Λιβύη και αιματοκυλίζουν το λαό της.