Εδώ και μερικές μέρες διεξάγεται στην Αθήνα το 12ο Συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ). Πρόκειται για την ευρωπαϊκή έκφραση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Στην πραγματικότητα τα αντιπαλεύει, καθώς έχει στηρίξει ανοιχτά κάθε αντεργατικό μέτρο, συστρατεύεται με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και δικαιολογεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ενδεχομένως να αρκούσε ο χαιρετισμός των μεγαλοεργοδοτών προς το συνέδριο της ΣΕΣ για να αποδειχτεί η πλήρης ταύτιση της Συνομοσπονδίας με το κεφάλαιο: Οι προτάσεις του συνεδρίου της ΣΕΣ «θα γονιμοποιήσουν τη συνείδηση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος». Η «κοινή στάση των κοινωνικών εταίρων στην Ελλάδα απέδωσε καρπούς που αποτελούσαν ανάχωμα στην κρίση», είπε ανάμεσα σε άλλα ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, Δ. Δασκαλόπουλος. Είναι όμως τέτοια τα «έργα και οι ημέρες» της που αξίζει να τα λέμε και να τα ξαναλέμε.

Η ΣΕΣ - στελεχώνεται από καλοπληρωμένη εργατική αριστοκρατία - είναι κυριολεκτικά ένα βασικό στήριγμα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων: Καταρχήν δεν έχει οργανώσει ουσιαστικά ούτε μία απεργιακή κινητοποίηση. Βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλοεπιχειρηματίες - που τους θεωρεί «εταίρους» - μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Διαλόγου, η Κομισιόν θεωρεί επίσης τους συνδικαλιστές της ΣΕΣ εταίρους της. Πώς να μην τους θεωρεί; Η ΣΕΣ έχει υποστηρίξει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία περιλαμβάνει τις γενικές κατευθύνσεις για τον εργασιακό μεσαίωνα, που έχει επιβληθεί στις χώρες της ΕΕ τα τελευταία 20 χρόνια. Στήριξε τη Στρατηγική της Λισαβόνας, που στοχεύει στο να γίνει η ευρωπαϊκή οικονομία η πιο ανταγωνιστική του κόσμου και επέφερε νέες μεγάλες ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα. Αλλο παράδειγμα: Η ΣΕΣ και η Ενωση των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE) ήταν αυτές που ανέθεσαν από κοινού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη σύνταξη μιας νέας οδηγίας που θα τροποποιούσε τις δύο προηγούμενες (1993 και 2003), με έμφαση στον υπολογισμό του χρόνου των εφημεριών, στον καθορισμό της περιόδου αναφοράς του χρόνου εργασίας και τη ρήτρα «opt-out». Η τελευταία δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να απασχολούν τους εργαζόμενους περισσότερες από 48 ώρες κατά μέσο όρο τη βδομάδα. Δε μιλάει ποτέ για τις ανάγκες των εργαζομένων. Οπως και η ΓΣΕΕ που ανήκει στη ΣΕΣ.

Είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τέτοιους συνδικαλιστές. Και στο συγκεκριμένο συνέδριο εργατοπατέρες, πολιτικά στελέχη της ΕΕ και μεγαλοεπιχειρηματίες σκάβουν όλοι μαζί το λάκκο των εργαζομένων. Συνεργός στο έγκλημα είναι και όποιος είτε αποκρύπτει, είτε απαλύνει την αλήθεια γι' αυτού του είδους τον συνδικαλισμό. Οπως η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (σ.σ. συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που έσπευσε να πάρει μέρος στο συνέδριο της ΣΕΣ για να δυναμώσει τάχα ο ταξικός της προσανατολισμός! Σε καιρούς σαν τους σημερινούς, που απαιτείται άμεσα ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, απαιτείται και η ολοκληρωτική καταδίκη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αντίθετα, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» επανειλημμένα έχει ζητήσει από την ηγεσία της ΓΣΕΕ περισσότερη συνεργασία με τα ευρωπαϊκά συνδικάτα. Δηλαδή, στηρίζει και συμπαρατάσσεται μ' εκείνους που συνδιαμορφώνουν, καθαγιάζουν και προωθούν τα αντεργατικά μέτρα. Οι εργάτες να τους γυρίσουν την πλάτη και να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ.