Του έχει γίνει κάτι σαν μανία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού, να υπερασπίζεται τα κέρδη των επιχειρηματιών του κλάδου επιτιθέμενος συστηματικά και με κάθε ευκαιρία, στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Σε συνέντευξή του στους «Financial Times Deutschland», επισήμανε ότι «σχεδόν κάθε οικογένεια εξαρτάται κατά κάποιον τρόπο από τον τουρισμό - γι' αυτό και όλες οι μορφές απεργιακών κινητοποιήσεων, που πλήττουν τουρίστες, είναι αντιδημοφιλείς».

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο υπουργός θα έπρεπε πρώτα να μιλήσει για την αντιδημοφιλία των κυβερνητικών μέτρων και στη συνέχεια για τις απεργίες.

Αλλά ο υπουργός σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει την «πολεμική» της κυβέρνησης και των μεγαλοεπιχειρηματιών, που υπηρετεί η πολιτική της, ενάντια σε κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων και όλων αυτών που πλήττονται βάναυσα από την πολιτική που ασκείται.

Γιατί τι εννοεί ή υπονοεί ο υπουργός; Οτι οι απεργιακές κινητοποιήσεις στον τουριστικό κλάδο γίνονται από όσους δεν έχουν σχέση - οι ίδιοι ή τα μέλη των οικογενειών τους - με τον τουρισμό; Οπως για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στον κλάδο, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ή οι ιδιοκτήτες ταξί;

Αλλά τόσο ο υπουργός, όσο και οι διαρκώς θυμωμένοι και «αγανακτισμένοι» επιχειρηματίες του τουρισμού, που τόσο εξεγείρονται για την ταλαιπωρία των τουριστών, βάζουν μπροστά την «ταλαιπωρία», για να χτυπήσουν τους απεργούς, ακριβώς γιατί απεργία σημαίνει διεκδικήσεις των εργαζομένων, επομένως πίεση στους επιχειρηματίες, που απαιτούν ολοένα και πιο εντεινόμενη εκμετάλλευση.