Η επαναστατική άνοδος που άρχισε σε ολόκληρο τον κόσμο με τη Ρωσική Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, εκδηλώθηκε με τον πιο έντονο τρόπο στη Γερμανία που ήταν η μεγαλύτερη καπιταλιστική χώρα της Ευρώπης, ένα ανεπτυγμένο ιμπεριαλιστικό κράτος με συγκεντροποιημένη βιομηχανία και ισχυρό, πολυάριθμο, βιομηχανικό προλεταριάτο. Η επαναστατική κρίση είχε οξυνθεί στη Γερμανία στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αλλά μετατράπηκε σε επανάσταση μόλις το Νοέμβρη του 1918 όταν οι εργάτες και οι στρατιώτες, οργανωμένοι σε σοβιέτ, κατάφεραν να συντρίψουν τη μοναρχία και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για βαθύτερες ποιοτικά επαναστατικές τομές οι οποίες τελικά δεν έγινε δυνατό να πραγματοποιηθούν. Η γερμανική επανάσταση δεν κατάφερε να εκπληρώσει το ιστορικό της καθήκον, δεν ολοκληρώθηκε, ποτέ δεν ξεπέρασε το αστικοδημοκρατικό στάδιο αν και οι αλλαγές που εξασφάλισε για το γερμανικό λαό (ανατροπή της μοναρχίας, οκτάωρη εργάσιμη ημέρα, καθολικό εκλογικό δικαίωμα, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, του συνέρχεσθαι, του λόγου κλπ.) ήταν σημαντικές. Σ' αυτή την εξέλιξη συνέβαλαν μια σειρά αιτίες όπως η ισχυρή δύναμη του οπορτουνιστικού ρεύματος μέσα στο γερμανικό εργατικό κίνημα, η πολιτική απειρία, γενικά, της εργατικής τάξης της Γερμανίας και των ηγετών της, η έλλειψη ενότητας στις γραμμές της, η αδυναμία της να τραβήξει με την επανάσταση την αγροτιά ελλείψει ενός αγροτικού προγράμματος που να θεμελιώνει την εργατοαγροτική επαναστατική συμμαχία. Πηγή, όμως, όλων αυτών των λαθών, προβλημάτων και αδυναμιών ήταν το γεγονός ότι το γερμανικό προλεταριάτο δεν είχε δικό του κόμμα κι όταν το απόκτησε, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1918, ήταν πλέον αργά δεδομένου ότι ο αντίπαλος είχε αναδιοργανώσει τις δυνάμεις του και ήταν σε θέση να συντρίψει το επαναστατικό κίνημα. Η καθυστέρηση αυτή οφείλεται κυρίως στην προδοσία της επανάστασης από μέρους της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, που ήταν το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης πριν τον πόλεμο, αλλά και στο ότι οι ζωντανές επαναστατικές δυνάμεις με ηγέτες τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπκνεχτ, τον Φρ. Μέρινγκ, τον Β. Πικ κ.ά, πέραν του ότι βρίσκονταν συνεχώς υπό διωγμό, υποτίμησαν την αξία ίδρυσης ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης και για μεγάλο χρονικό διάστημα δραστηριοποιούνταν ως φράξια στις γραμμές του κεντριστικού ανεξάρτητου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Τέλος, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι η αστική τάξη της Γερμανίας - όπως και η διεθνής αστική τάξη - είχε βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα από τη ρωσική επανάσταση, τα οποία και αξιοποίησε αρκετά καλά ώστε να μην της φύγει η εξουσία από τα χέρια. Ετσι το Γενάρη του 1919 με τις δολοφονίες της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ κατάφερε να επισφραγίσει τη νίκη της. Η νίκη αυτή είχε τεράστια σημασία για την ιστορική εξέλιξη όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Αντίστοιχα τεράστια ήταν και η σημασία της ήττας του γερμανικού προλεταριάτου για το επαναστατικό κίνημα διεθνώς. Και μόνο να αναλογιστεί κανείς τι προσδοκίες έτρεφαν οι μπολσεβίκοι από μια νίκη της επανάστασης στη Γερμανία, είναι αρκετό για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Αν αυτή η νίκη ερχόταν, τότε ή αργότερα, ασφαλώς και ο κόσμος θα ήταν σήμερα, πιθανότατα, αλλιώτικος.

Αντίθετα απ' ό,τι στη Γερμανία, η εργατική τάξη της Ουγγαρίας κατάφερε να φτάσει την επανάστασή της ως την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. Η σοβιετική εξουσία εγκαθιδρύθηκε στην Ουγγαρία στις 21 Μαρτίου 1919, χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση από την αστική τάξη που τότε βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση λόγω και της κατάρρευσης του αυστροουγγρικού κράτους. Η σοβιετική εξουσία πολιτικά στηρίχτηκε στη συμμαχία κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών και κατάφερε να προωθήσει μια σειρά ριζοσπαστικά μέτρα όπως την εθνικοποίηση των βιομηχανικών επιχειρήσεων, των μεταφορών και των τραπεζών, το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου, την αύξηση των μεροκάματων των εργατών κατά μέσο όρο 25%, την εφαρμογή του οκτάωρου, τη δήμευση των τσιφλικιών κλπ.

Η σοβιετική εξουσία στην Ουγγαρία ανατράπηκε την 1η Αυγούστου του 1919 ύστερα από τον οικονομικό αποκλεισμό και την ένοπλη στρατιωτική επέμβαση της Αντάντ που είχαν ως αποτέλεσμα το δυνάμωμα της εσωτερικής αντεπανάστασης, τη συνθηκολόγηση και την προδοσία από μέρους των δεξιών σοσιαλδημοκρατών. Ομως παρά την ήττα, η ουγγρική επανάσταση και η εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας στη χώρα, είχε τεράστια διεθνή σημασία αφού μεταξύ άλλων απέδειξε ότι η νίκη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και η εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δεν ήταν λάθος της ιστορίας ή ρωσική ιδιαιτερότητα αλλά ιστορική αναγκαιότητα.