«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα ως δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας» έγραφε ο Καρλ Μαρξ. Λίγα μέτρα μετά την κεντρική είσοδο του Φεστιβάλ, υπάρχει μια έκθεση αφιερωμένη στο δοξασμένο προάγγελο της νέας κοινωνίας. Στα ταμπλό της, με κείμενα και σκίτσα της εποχής, αποτυπώνονται οι 72 μέρες της Κομμούνας του Παρισιού (18 Μάρτη - 28 Μάη 1871) , όταν οι οπλισμένοι εργάτες ύψωσαν την κόκκινη σημαία στο Δημαρχείο του Παρισιού.

Στην έκθεση υπάρχει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, περιγράφεται πώς «κτίστηκε» η Κομμούνα, πώς η αστική τάξη της Γαλλίας συμμαχεί με τον πρωσικό στρατό ενάντια στους εργάτες. Οι αιματηρές μάχες τελείωσαν στις 28 Μάη, όταν έπεσε το τελευταίο οδόφραγμα στην οδό Ραμπονό της Μπελβίλ, αλλά η Κομμούνα «ζει» ως η πρώτη εργατική έφοδος για κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η πολύτιμη πείρα από την Κομμούνα αξιοποιήθηκε από τους Μπολσεβίκους και «συμπληρώθηκε» από τον Λένιν με την απαραίτητη δημιουργία του κόμματος νέου τύπου, του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό. Η γνώση της ιστορίας της είναι απαραίτητη για κάθε κομμουνιστή, για να γνωρίζει, για να εμπνέεται, για να συνεχίζει. Τα διδάγματά της, θετικά και αρνητικά, είναι όπλα για την επανάσταση και το σοσιαλισμό...

Χτες, οι επισκέπτες του Φεστιβάλ είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα μουσικό - θεατρικό αναλόγιο αφιερωμένο στην Κομμούνα του Παρισιού. Η εκδήλωση περιείχε το απαραίτητο ιστορικό πλαίσιο της εποχής (γαλλοπρωσικός πόλεμος κ.ά.), γαλλικά τραγούδια για την Κομμούνα και αποσπάσματα από το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Οι μέρες της Κομμούνας». Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον ύμνο της Διεθνούς, που γράφτηκε από τον κομμουνάρο εργάτη Ευγένιο Ποτιέ και μελοποιήθηκε από τον εργάτη Πιερ Ντεζεντιέρ.