«Ο βαθμός οργάνωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων είναι ίσως ο πιο καθοριστικός παράγοντας για το πού θα γείρει η πλάστιγγα, για το αν η εργατική τάξη της χώρας μας καταφέρει να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί».

Το παραπάνω τονίστηκε στη χτεσινή συζήτηση που έγινε στο χώρο νέων εργαζομένων και νέων γυναικών με θέμα «Η πλούσια πείρα από τις μάχες του εργατικού κινήματος το χρόνο που πέρασε» με εισηγητή τον Γιώργο Σκιαδιώτη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Οπως είπε, μόλις το 25% - 30% των εργαζομένων είναι οργανωμένο και ακόμη λιγότεροι σε ορισμένους κλάδους, όπως π.χ. στις υπηρεσίες. Μεγάλο εμπόδιο βάζει και η δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και η παρέμβαση των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας που αξιοποιούν πιο έντονα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης τη μαζική ανεργία, το φόβο της απόλυσης, την ανασφάλεια και την εξαθλίωση.

«Παίρνοντας, λοιπόν, υπόψη τους παράγοντες αυτούς» - συνέχισε ο Γ. Σκιαδιώτης - «μπορούμε να πούμε ότι την τελευταία 2ετία έχουμε σημαντική άνοδο των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων». Τα βασικά χαρακτηριστικά τους ήταν: Η συχνότητα των κινητοποιήσεων, η αυξημένη συμμετοχή σε αυτές, η διάρκειά τους, οι μορφές τους. Αναπτύχθηκαν κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς, στο κλίμα που διαμόρφωναν η εργοδοσία, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, τα ΜΜΕ, όπως η απεργία των ναυτεργατών, των εργαζομένων στον επισιτισμό - τουρισμό, στα τρόφιμα - ποτά κλπ. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν το στοιχείο της απειθαρχίας στην εργοδοσία και τους αστικούς θεσμούς, με αποκορύφωμα τις απεργίες που έγιναν μόνο από τα ταξικά συνδικάτα κόντρα σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και με τη συμμετοχή ακόμη και εργαζομένων που τα συνδικάτα τους δεν είχαν πάρει απόφαση.

Ωστόσο, όπως υπογράμμισε, κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες όπως ο κίνδυνος της απογοήτευσης, της κούρασης, της αποστράτευσης μπροστά στον περιορισμένο χαρακτήρα των επιτυχιών. Αυτές οι επιτυχίες είναι σταγόνα στον ωκεανό των βάρβαρων μέτρων. Πόσο μάλλον που σήμερα μπαίνουν στο κίνημα ανώριμα, χωρίς πείρα τμήματα των εργαζομένων. Επίσης μεγάλος είναι και ο κίνδυνος ανάσχεσης του κινήματος από προβοκάτσιες, τόσο από μηχανισμούς της εργοδοσίας, όσο και του κράτους. «Η δολοφονία στη ΜΑΡΦΙΝ δεν ήταν τυχαίο γεγονός», είπε, ούτε η προβοκάτσια που προσπάθησαν να στήσουν στο ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος. Επίσης τόνισε ότι ο πόλεμος στο ΚΚΕ θα ενταθεί γιατί ξέρουν πως το Κόμμα έχει αντανάκλαση στο κίνημα.

Τέλος, σαν βασικούς στόχους για το επόμενο διάστημα το ΚΚΕ θέτει την οργάνωση της εργατικής τάξης στον τόπο δουλειάς και στη γειτονιά και τη βελτίωση της λειτουργίας των συνδικάτων. Πρέπει να δημιουργηθούν πυρήνες ενημέρωσης και συσπείρωσης των εργαζομένων, κάθε σωματείο να οργανώσει με ποικιλία μορφών, αυτενέργεια και φαντασία τη ματαίωση των μέτρων, να ξεπεραστούν άμεσα αδυναμίες. Ταυτόχρονα χρειάζεται να βαθύνει η πολιτικοποίηση του κινήματος, να χειραφετηθούν οι εργαζόμενοι από τα κόμματα και την ιδεολογία του κεφαλαίου, να ανέβει ο πήχης των απαιτήσεών τους.

Ακολούθησαν ερωτήσεις και πλούσια συζήτηση.