Εγραφε χτες η «Καθημερινή»: «Σύμφωνα με την "αριστερή ηθική" η κατάσταση της αθλιότητας στην οποία μπορεί να περιπέσει ένας άνθρωπος συνεπάγεται και υποχρεώσεις εις βάρος των υπολοίπων μελών της κοινωνίας (δηλαδή να τον συντηρούν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης). Αν ακολουθήσουμε τη γραμμή αυτής της κατά βάσιν αριστερής λογικής μέχρι τα άκρα της, καταλήγουμε στην τελεία απάλειψη της ατομικής ευθύνης. Η λογική αυτή γίνεται έτσι το όχημα για κάθε είδους τζαμπατζήδες, ώσπου φθάνουμε και στην αναγνώριση του δικαιώματος στην τεμπελιά, όπου η κοινωνία οφείλει να τρέφει τον καθένα ανεπρόκοπο που δεν "γουστάρει" να εργάζεται, επειδή ενδεχομένως είναι πολύ ευαίσθητος και τον τρομάζουν οι θόρυβοι ή, ενδεχομένως, φοβάται τις σκιές. Σε μια κοινωνία της Δύσης, με φιλελεύθερη παράδοση και ελεύθερη οικονομία, η αντίληψη που περιγράφεται παραπάνω δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια "ψυχοπονιάρικη" γραφικότητα περιθωριακής προελεύσεως. Στη χώρα μας, όμως, συμβαίνει, επάνω σε αυτήν αλλά και παρόμοιες αντιλήψεις, να έχει οικοδομηθεί η λεγόμενη "κοινωνική πολιτική"».

Είναι κυνικοί οι αστοί και αδίσταχτοι. Καταδικάζουν τη ζωή της εργατικής τάξης, όλων των ανθρώπων του μόχθου στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, την έχουν αναλώσιμη, καύσιμο στα κέρδη και τις απολαύσεις τους, τους ωθούν στον αργό θάνατο και τους βρίζουν επιπλέον τζαμπατζήδες, ανεπρόκοπους και τεμπέληδες. Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια αφού εδώ και πάνω από έναν αιώνα ζουν ως παράσιτα της κοινωνίας που οι ίδιοι δημιούργησαν, απομυζώντας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι με ιδρώτα και αίμα. Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την παραπάνω αστική αντίληψη αίσχος, αλλά δεν είναι ηθικό το πρόβλημα. Η πραγματικότητα έχει προ πολλού αποκαλύψει πως αυτή η αντίληψη είναι μέρος της ιδεολογίας των αστών και των αξιών τους, ταυτισμένες με την ύπαρξή τους ως τάξης που ιστορικά είναι άχρηστη, αφού δε δουλεύει, δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή και πρέπει να καταργηθεί και που μέχρι να καταργηθεί θα στέλνει στην κόλαση τους εργαζόμενους.

Γιατί κόλαση είναι να στερούν τη δουλειά από την εργάτη και έφτασαν την ανεργία σε πρωτοφανή αριθμό αφού ξεπερνά το 1.200.000 και από πάνω να τον λένε τεμπέλη οι κηφήνες της κοινωνίας. Η οικονομική κρίση που βαθαίνει δική τους είναι, αυτοί με τα κέρδη και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου την έφεραν, που φορτώνει με αβάσταχτα βάσανα το λαό, αφού η ανεργία καλπάζει, το ίδιο με τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αλλωστε, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε πως στόχος του είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Κόλαση είναι οι μισθοί των 500 ευρώ, η μείωση του αφορολόγητου, η πληρωμή φόρου για μισθό και σύνταξη 350 ευρώ, το κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού, η δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, η «εργασιακή εφεδρεία», το φοροχαράτσι της έκτακτης εισφοράς και της λαϊκής κατοικίας, η φορολογία του 50% του λαϊκού εισοδήματος. Κόλαση είναι η κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων σε ανέργους, Ατομα με Αναπηρία, η κατάργηση οργανισμών Πρόνοιας, οι δραστικές περικοπές στον τομέα Υγείας, τα ανύπαρκτα βιβλία στα σχολεία, το κόψιμο της σίτισης και στέγασης στους φοιτητές των λαϊκών οικογενειών, το ξεκλήρισμα των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών. Κόλαση είναι η ανυπαρξία παιδικών σταθμών, τα νηστικά παιδιά στα σχολεία, οι άστεγοι και τα συσσίτια που αυξάνονται. Τέτοια κοινωνία φτιάχνουν οι αστοί. Ο Κ. Μαρξ έγραφε στο «Κεφάλαιο» για την κυνικότητα των καπιταλιστών, που φορτώνουν αβάσταχτα βάσανα τους εργάτες: «Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;». Οι εργαζόμενοι, ο λαός να πουν «φτάνει πια!». Τώρα αγώνας για την ανακούφιση των οικογενειών μας σε ρότα σύγκρουσης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.