«Οι δυνάμεις που κυβερνούν σήμερα την Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένουν προσηλωμένες αποκλειστικά στη διάσωση των τραπεζών (...) Ολα τα σχέδια που εφαρμόστηκαν στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής μέχρι σήμερα στην Ελλάδα (το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο) και τα μέτρα που ακολούθησαν απέτυχαν να θέσουν υπό έλεγχο το δημόσιο χρέος (...) Η συζήτηση για την "ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας" δείχνει τη χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής εντός και εκτός συνόρων. Η προσπάθεια για την απόλυτη επιβολή του κεφαλαίου βρίσκεται πίσω από την επίθεση στους λαούς της Ευρώπης και δεν πρόκειται να ανακοπεί, αν δεν υπάρξει αλλαγή των συσχετισμών και της ασκούμενης πολιτικής με πολιτική ανατροπή τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Τα παραπάνω αναφέρει μεταξύ άλλων ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή του για τη συζήτηση περί «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Για πολλοστή φορά βάζει το κάρο μπροστά απ' το άλογο. Δε χρειάζεται, ισχυρίζεται, ανατροπή του κεφαλαίου και της εξουσίας του, αλλά ανατροπή της πολιτικής που εκφράζει το κεφάλαιο και τις ανάγκες του. Μια άλλη μορφή διαχείρισης αντί της «αποτυχημένης» νεοφιλελεύθερης. Και άλλες κυβερνήσεις, που δε θα έχουν μοναδικό στόχο τη «διάσωση των τραπεζών». Επί της ουσίας, ισχυρίζεται ότι μπορεί να διασφαλιστεί και η πίτα να μείνει ολόκληρη και ο σκύλος να χορτάσει. Τα λεγόμενά του συγκρούονται με την κοινή λογική. Οσο η οικονομία θα παραμένει καπιταλιστική, η πολιτική θα εκπροσωπεί τα συμφέροντά της, τις δοσμένες κάθε φορά ανάγκες της. Η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να λειτουργήσει όχι σαν εκπρόσωπος του λαού όπως ισχυρίζεται ο οπορτουνισμός, αλλά ούτε καν σαν ουδέτερος μεσολαβητής ανάμεσα σε τάξεις με διαμετρικά αντίθετα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Θα εκπροσωπεί την τάξη που εξουσιάζει, που έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής. Διασφαλίζοντάς της όλες τις αναγκαίες συνθήκες για αποκόμιση κερδών, για διασφάλιση της ανταγωνιστικότητάς της. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όπως κάθε δύναμη που ομνύει στη διαχείριση αυτού του συστήματος έχει χρέος να λέει τα αντίθετα στο λαό. Να τον παραμυθιάζει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί. Αυτό το παραμύθι όμως πάλιωσε, δεν πείθει πλέον κανένα.