ΕΓΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: «Με το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου (...) οι όροι και οι αμοιβές εργασίας θα ρυθμίζονται πλέον σχεδόν μονοσήμαντα από τους εργοδότες (...) Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας στη χώρα μας οφείλεται τόσο στην έλλειψη επενδύσεων όσο και στο υψηλό μη μισθολογικό κόστος εργασίας (...) Κόστος δηλαδή που έχει να κάνει με το αυξημένο φορολογικό βάρος, τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν εργοδότες και εργαζόμενοι (...) Οι ρυθμίσεις (...) θα υπονομεύουν θεμελιώδεις δημοκρατικούς θεσμούς (...) σε μια περίοδο όπου η συνεργασία όλων για την επίτευξη μιας ελάχιστης κοινωνικής συναίνεσης είναι πιο απαραίτητη από ποτέ» (η Λ. Κατσέλη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΡΟΗΜΕΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ: «Το πρόβλημα της Ελλάδας που εντοπίζουν οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το ΔΝΤ και οι αγορές ονομάζεται "κυβερνησιμότητα" - πολιτικές εγγυήσεις σε μακροχρόνιο ορίζοντα ότι η πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης, διαμόρφωσης ενός νέου παραγωγικού προτύπου και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα εφαρμοστεί με στιβαρότητα, χωρίς πισωγυρίσματα (...) Τα μέτρα που πρέπει να εφαρμοσθούν σε ορίζοντα δεκαετίας απαιτούν εθνική συνεννόηση (...) Ο πρωθυπουργός (...) φαίνεται να έχει κατανοήσει πλήρως τα προβλήματα και να σχεδιάζει νέες κινήσεις για την υπέρβαση του σημερινού αδιεξόδου. Σύγκληση διευρυμένου Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών με στόχο την επίτευξη εθνικής συνεννόησης. Φέρεται, μάλιστα, έτοιμος να προτείνει, σε μία τέτοια κυβέρνηση, να μην είναι ο ίδιος επικεφαλής» (από άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΜΙΣΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΥΠΟΤΑΓΗ: «Η κρίση προκαλεί την ανεργία, την ύφεση, τη μείωση των επενδύσεων, τη φυγή των κεφαλαίων, τις πολιτικές της λιτότητας, τα ανθρώπινα δράματα (...) Ποιος φταίει που τα αφεντικά κάνουν απολύσεις; Η κρίση. Ποιος φταίει που ο δικαστικός κλητήρας μάς χτυπάει την πόρτα; Η κρίση. Για όλα φταίει η κρίση. Οσο όμως και αν αναρωτηθούμε τι ακριβώς είναι αυτή η παντοδύναμη και πανταχού παρούσα "κρίση" (...) κανείς δεν θα βρεθεί να μας φωτίσει (...) Εχουν μετατρέψει μια πολύπλοκη αλλά απόλυτα εξηγήσιμη πραγματικότητα σε ένα ασύλληπτο φάντασμα, σαν να θέλουν έτσι να μας πουν ότι ήταν περίπου μοιραίο να υποκύψουμε σε αυτό (...) Είναι μια ψευδής εξήγηση (...) Αποκρύπτει πως κάθε οικονομική κρίση είναι στην ουσία η κατάσταση ενός συστήματος που οι εσωτερικές αντιφάσεις του, η σύγκρουση του κόσμου του κεφαλαίου με τον κόσμο της εργασίας, έχουν φτάσει σε ένα σημείο αξεπέραστης οξύτητας, σε ένα ανεπανόρθωτο αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορεί να βγει κανείς παρά μονάχα με τη ρήξη» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ)