Ολα αυτά αντανακλούνται τόσο στη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί την περασμένη Κυριακή, όσο και στην αναβολή της Συνόδου Κορυφής που θα αποφασίσει για το εύρος του «κουρέματος» τους ελληνικού κρατικού χρέους. Ο καημός και ο καβγάς τους είναι για τις τράπεζες, συνολικά δηλαδή για την πλουτοκρατία, η οποία αναγκαστικά θα χάσει μέρος των κεφαλαίων της από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Στον επιμερισμό αυτής της χασούρας αφορούν τα παζάρια στην ΕΕ και όχι βέβαια τη σωτηρία των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, τα οποία η Ευρωένωση έχει στείλει στο απόσπασμα από γεννησιμιού της και τώρα προσπαθεί να ξεμπερδέψει με κάθε εργατική κατάκτηση.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δυο επιλογές έχουν. Η μία, να συμβιβαστούν με τη βαρβαρότητα, να κάνουν πίσω μπροστά στην τρομοκρατία και τις απειλές, να πέσουν στο λάκκο της αυταπάτης ότι η σωτηρία του αστικού πολιτικού συστήματος ταυτίζεται με τη δική τους σωτηρία. Η άλλη, να απορρίψουν την προπαγάνδα ότι το πρόβλημα της κρίσης είναι το χρέος, να οργανωθούν στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές για να εμποδίσουν τα μέτρα, να ενισχύσουν το ταξικό κίνημα και τη λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή της αστικής πολιτικής και εξουσίας που τους καταδικάζει στην φτώχεια. Με την πάλη τους και με ισχυρό ΚΚΕ να οξύνουν στο έπακρο τα ζόρια που έχει το αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί την κρίση. Να το καταστήσουν ανίκανο να επιτίθεται στα λαϊκά δικαιώματα, να ανοίξουν αγιάτρευτα ρήγματα που θα το γκρεμίσουν, αποδυναμώνοντας τα κόμματα και τις δυνάμεις στο κίνημα που το υπηρετούν και το στηρίζουν, υποσκάπτοντας τα ίδια τα θεμέλια της εξουσίας των μονοπωλίων για την ανατροπή της.