Ενα ακόμα «κλικ» προς την κατεύθυνση να υπάρξει λύση τύπου «εθνικής ομοψυχίας» φάνηκε χτες στο δελτίο του «Mega», όπου έγινε κριτική στο ΠΑΣΟΚ για τη σύσταση εξεταστικής για την περίοδο 2007 - 2009. Ανάλογη κίνηση καταγράφηκε και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Η ιστορία των «διαφωνιών» φαίνεται να είναι ένα χρήσιμο για το σύστημα εργαλείο για την εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων.

Ομως, μια ματιά στις διαφωνίες εντός του ΠΑΣΟΚ δείχνει πως αφορούν στην επιτάχυνση της πολιτικής του μνημονίου. Παριστάνουν τους φιλολαϊκούς ζητώντας επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων. Γεγονός που εντοπίστηκε και στα κύρια άρθρα του αστικού Τύπου, όχι για να καταγγελθεί αλλά για να τονιστεί η ανάγκη να γίνει πιο ευέλικτη η κυβερνητική πολιτική. Να μοιάζει φιλολαϊκή και να κάνει τη δουλειά που πρέπει...

Αυτή η πολιτική είναι κόντρα στο λαϊκό συμφέρον. Οπως και οι τέτοιου τύπου διαφωνίες.

Η αστική τάξη έχει μακρά εκπαίδευση σε εκτονώσεις. Τώρα μέσα και από τα άρθρα στον αστικό Τύπο αποκαλύπτει πως τα «γιαούρτια» δεν είναι και τόσο αθώες αντιδράσεις. Είναι χρήσιμες βαλβίδες εκτόνωσης στο σύστημα. Κι αν δεν υπήρχαν θα τις είχαν εφεύρει. Για να αποφύγουν την αγωνιστική λαϊκή συσπείρωση που μπορεί πράγματι να απειλήσει την εξουσία τους. Γι' αυτό και χαϊδεύουν τα αυτιά όσων πετάνε ένα γιαούρτι την ώρα που δήθεν καταγγέλλουν την πράξη.

Η αστική τάξη βλέπει - μετράει τις διεργασίες μέσα στα λαϊκά στρώματα. Και προσπαθεί να επιταχύνει τις εξελίξεις έτσι που η οργή να χειραγωγηθεί σε ανώδυνους δρόμους. Ηδη προβάλλουν, σαν λύση για να εκφραστεί η διαμαρτυρία, διάφορες ομάδες που έρχονται από το πουθενά ακίνδυνες για το σύστημα.

Η αστική τάξη, είτε άμεσα στους χώρους δουλειάς, είτε έμμεσα με την προπαγάνδα της, δεν κρύβει τη λύσσα της γιατί υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που διατηρούν μέρος του μισθού που είχαν κατακτήσει. Με διάφορες παραλλαγές έχει ενταθεί τις τελευταίες μέρες η επίθεση στο μεροκάματο. Το σύννεφο που σηκώνεται για την υπεράσπιση, δήθεν, μόνο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, ή μόνο των μισθών στο Δημόσιο, θολώνει τη γενικευμένη επίθεση που γίνεται σε μισθούς και μεροκάματα. Αυτό που καίει την αστική τάξη είναι να τσακιστούν όλα τα μεροκάματα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όχι μόνο να μειωθούν οι κατώτεροι μισθοί, αλλά να εξαφανιστεί καθετί που δεν εξομοιώνει όλους τους μισθούς και τα μεροκάματα με αυτούς της Βουλγαρίας σήμερα, της Κίνας αύριο. Αυτό που καίει τους καπιταλιστές δεν είναι απλά το συμμάζεμα του κρατικού ταμείου (δικό τους είναι κι αυτό) αλλά το πώς αξιοποιώντας την κρίση θα διαμορφώσουν όρους για την πλέον στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Σαν κάτι γυμνασιάρχες που διατάσσουν έξω η πολιτική απ' τα σχολεία για να υπάρχει μόνο η κυβερνητική πολιτική, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έβγαλε μπιμπίκια χτες το πρωί στη ΝΕΤ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν πολιτικοποιούν τον αγώνα τους τα συνδικάτα αφού απέναντί τους έχουν μια πολιτική. Δεν είναι δουλειά των συνδικάτων είπε και πέρασε σ' άλλο θέμα. Σ' άλλο θέμα πέρασε κι όταν τον ρώτησαν αν καλεί τους βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Με χίλια ζόρια είπε τελικά πως ίσως χρειάζεται να γίνει κάτι με κάποια από τα άρθρα που θίγουν εργαζόμενους. Σα να μην είναι όλο το πολυνομοσχέδιο αντεργατικό, σα να μην είναι όλο λαιμητόμος, ζητά να γίνει συζήτηση για κάποια γρέζια που έχει η λεπίδα. Για να μην είναι βασανιστικός ο θάνατος, αλλά μια κι έξω.

Οπως και οι άλλοι «διαφωνούντες» του ΠΑΣΟΚ, τη δουλειά τους κάνουν, ας κάνουν τη δουλειά τους και όσοι από τους εργαζόμενους παραμένουν εγκλωβισμένοι στον συνεταίρο του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Η συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα είναι όρος για να απαντηθεί η επίθεση, να παρεμποδιστεί η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, για να υπάρξει και νίκη.

Στους καιρούς που έρχονται κριτήριο κρίσιμο αναδεικνύεται η ανιδιοτέλεια στην προσφορά στον αγώνα για το δίκιο του λαού. Πολύτιμο χαρακτηριστικό του ΚΚΕ χτες και σήμερα.