Η ταινία αρχίζει με τρόπο α λα νουβέλ βαγκ ή του κατά μια εικοσαετία μεταγενέστερου «ΒΟΥ ΜΕΕΤS GIRL» του Leo Carax. Ο Ρομεό συναντά την Ζιλιέτ, ο μεγάλος έρωτας ξεσπά αναπόφευκτα και η ευτυχία τους συμπληρώνεται με την έλευση του μικρού Ανταμ. Ως τη μέρα που... Το γαλλικό σινεμά - σε αντίθεση με το αμερικάνικο που καλλιεργεί σούπερ ήρωες - αναδεικνύει μέσα από τους ήρωες της καθημερινότητας το ανθρώπινο. Η Ντονζελί προσεγγίζει με ελαφράδα ένα πολύ βαρύ θέμα, το καθιστά οικείο σε όλους κι εντάσσει και το θεατή στον αγώνα της. Η ίδια πιστεύει δυνατά στις ιδέες της, δεν φοβάται ότι δεν σέβεται το θέμα της, δεν φοβάται το γελοίο και δεν ενδιαφέρεται να είναι ένας καλός μαθητής. Αποστασιοποιημένα παλλόμενη η αφήγηση, με εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και το μύθο, αρνείται πεισματικά να βαρύνει σε αναλογία με τον πόνο, διατηρώντας μετρημένη κι έξυπνη σχέση με το πάθος και τη συγκίνηση. Το να μιλήσεις για κάτι που έγινε στην πραγματικότητα οδηγεί σε ένα στιλιζαρισμένο μοντέλο γραφής, σε ένα μείγμα ρεαλισμού και φαντασίας, με μια κάμερα με μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Τις ώρες της μεγάλης λύπης και ιδιαίτερα της μεγάλη χαράς οι διάδρομοι του νοσοκομείου βλέπουν τις αυτοσχέδιες χορογραφίες των γονιών που τραγουδούν την ωδή για τη ζωή. Ενα δράμα γεμάτο ενέργεια, κουράγιο, μουσική, με χιούμορ που γλυκαίνει την αγωνία σαν μικροσκοπικές κωμικές φυσαλίδες. Η αρρώστια δεν είναι το ουσιαστικό θέμα της ταινίας αλλά η λυδία λίθος, όπου δοκιμάζονται η αξία και η αντοχή των συναισθημάτων.