Για το θάνατό του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει σε ανακοίνωσή του:

«Ο Αρίστος Καμαρινός γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1917. Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και στο ΚΚΕ πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1938, ενώ υπηρετούσε ως υπαξιωματικός στο Στρατό, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου τον καθαίρεσε για την κομμουνιστική ιδεολογία και αντιδικτατορική δράση του. Στην Αλβανία πολέμησε στην πρώτη γραμμή και τιμήθηκε με το Αριστείο Ανδρείας. Στα τέλη του 1942 με τον Γ. Κερκεμέζο, ήταν οι πρώτοι αντάρτες στον Ταΰγετο. Διετέλεσε έως το τέλος της Εθνικής Αντίστασης καπετάνιος του 2ου Τάγματος του μόνιμου 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Μεσσηνίας. Πολέμησε σε πολλές μάχες τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες. Ελαβε μέρος με το τάγμα του και στη μάχη της Αθήνας, το Δεκέμβρη του 1944.

Μετά τη Βάρκιζα, ήταν Γραμματέας της Αχτίδας Αλαγονίας του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Λαϊκής Αυτοάμυνας του δυτικού τμήματος της Καλαμάτας. Εφυγε για την Αθήνα καταδιωκόμενος, όπου δούλεψε στην παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ της Εθνικοτοπικής Μεσσηνίας. Επανήλθε στην Πελοπόννησο το Φλεβάρη του 1947 και ανέλαβε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Μεσσηνίας και πολιτικός επίτροπος του Αρχηγείου Ταϋγέτου του ΔΣΕ. Προήχθη σε ταγματάρχη και ανέλαβε τη διοίκηση του 2ου Τάγματος του Αρχηγείου Ταϋγέτου, πολεμώντας σε όλες σχεδόν τις μάχες της Πελοποννήσου. Ανέλαβε δύσκολες αποστολές και τις έφερε σε πέρας.

Στις αρχές Οκτώβρη του 1949 πέρασε στην παρανομία, μέχρι το 1962, όταν κατόπιν εντολής του Κόμματος αναχώρησε για την Αθήνα όπου έζησε παράνομα. Το Μάρτη του 1964 διέφυγε παράνομα στη Σοβιετική Ενωση. Εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη, όπου σπούδασε Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία. Στην Ελλάδα γύρισε το 1978. Σε όλη του τη ζωή παρέμεινε αφοσιωμένος στο ΚΚΕ, μαχητής για το σοσιαλισμό. Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένειά του».

• Η «Σύγχρονη Εποχή» εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια του συντρόφου Αρ. Καμαρινού.