Πρώτον: Αρνήθηκαν στην πράξη την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για προκήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στο πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη, που θα ήταν οργανωμένη και καλά προετοιμασμένη μέσα στους χώρους δουλειάς. Οι ταξικές δυνάμεις, ήδη από τις 26 Γενάρη είχαν προτείνει στη ΓΣΕΕ απεργία στις 9 Φλεβάρη. Νωρίτερα, στις 16 Γενάρη, 13 Εργατικά Κέντρα και 7 Ομοσπονδίες με κοινή ανακοίνωσή τους καλούσαν σε απεργία στο πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, κρύφτηκαν. Αρνήθηκαν οποιαδήποτε απόφαση για απεργία και έδωσαν πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση να περάσει τα σχέδιά της. Ευθύνες έχουν και οι δυνάμεις του ΣΥΝ, που είτε συμμαχούν ανοιχτά (όπως έκαναν στο Βόλο) με την εργοδοσία, είτε αρνούνται μαζί με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό να πάρουν αποφάσεις αγώνα, όπως έκαναν το προηγούμενο διάστημα στις Ομοσπονδίες των πρώην ΔΕΚΟ και αλλού.
Δεύτερον: Είχαν ήδη τρέξει στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» για να παζαρέψουν με τους εργοδότες τι θα χάσει η εργατική τάξη. Μάλιστα, όταν το ΠΑΜΕ αποκάλυψε ότι στο τραπέζι των «εταίρων» είχε πέσει πρόταση για σμπαράλιασμα μισθών και συμβάσεων (που αποτελεί πλέον μέρος της αντεργατικής συμφωνίας των κομμάτων της συγκυβέρνησης) οι δυνάμεις αυτές μιλούσαν για «στημένα σενάρια» και ... διαμαρτύρονταν για την αποκάλυψη αυτών των σχεδίων.
Τρίτον: Ανοιχτά απεργοσπαστική ήταν και η δράση των δυνάμεων αυτών ακόμα και στη χτεσινή μάχη. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της μεταλλουργίας ΕΛΣΑ, όπου ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αποφάσισαν να απεργήσει μόνο η διοίκηση του Σωματείου, και της ΙΟΝ, όπου η ΔΑΚΕ αποφάσισε να μη συμμετέχει κανείς εργάτης στην απεργία. Αλλά και η ξαφνική τους απόφαση για τη χτεσινή απεργία, μετά απ' όλα τα παραπάνω ήταν ντουφεκιά στον αέρα.