ΣΤΗΝΟΥΝ ΝΕΑ ΠΑΓΙΔΑ: «Είναι καταφανές ότι χρειάζεται να ανασηκώσουμε τα μανίκια και να αυξήσουμε την παραγωγή - ο καθένας στο είδος του. Πώς θα γίνει αυτό; Το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει και περιμένει. Και το κυριότερο: έβαλε πρώτο το χέρι στην τσέπη! Από τους μη έχοντες το Κράτος πήρε ήδη πολλά σε χρήμα. Τώρα ψηφίζει και θεσμικές μεταβολές που καθιστούν την εργασία φθηνότερη - εις βάρος των εργαζομένων όλα αυτά (...) Στους κυβερνώντες ανήκει η ευθύνη αξιοποιήσεως των θυσιών του λαού (...) Οι εκλογές που έρχονται μεταθέτουν για λίγο τη λύση. Και ελπίζεται ότι τα κόμματα θα κριθούν με βάση τα προγράμματα που θα παρουσιάσουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες μας» (o Σ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ).

ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ: «Για να ξεφύγουμε από τις εσωτερικές μας κακοδαιμονίες απαιτείται η συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου συνεννόησης (...) ο αγώνας για το επόμενο διάστημα δεν αφορά σε κομματικά ή ακόμη χειρότερα σε μικροκομματικά οφέλη αλλά στην πορεία του τόπου (...) η κοινή πεποίθηση για την ανάγκη συνεργασίας των δυο μεγάλων κομμάτων δείχνουν το σκηνικό της επόμενης μέρας» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«ΚΡΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΑΤΑ»: «Εχουμε το περίγραμμα ενός "νέου μοντέλου" ζωής και εργασίας στην Ευρώπη, προσανατολισμένου στον "παραγωγικό ανταγωνισμό" με την Κίνα, τη Βραζιλία κ.λπ., που προϋποθέτει υποβάθμιση ή καλύτερα ανατροπή του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κοινωνικού στάτους των μεσαίων και κατώτερων τάξεων (...) επιχειρείται μια ευρείας κλίμακας αναδιανομή πλούτου. Το ευρύτερο δίλημμα πολύ χοντρικά είναι αν θα "κινεζοποιηθεί" η Ευρώπη ή αν η Κίνα θα αποκτήσει εσωτερικό "κοινωνικό κόστος" ευρωπαϊκού χαρακτήρα. Οταν λοιπόν μιλάμε για "νέο παραγωγικό μοντέλο" και "ανταγωνισμό", πάντα πρέπει να ορίζουμε και να ξεκαθαρίζουμε με ποιο στόχο και με ποιο σκοπό (...) στην Ελλάδα δοκιμάζεται ένα "νέο μοντέλο" (...) αλλά αφορά μεσομακροπρόθεσμα όλη την Ευρώπη (...) Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα αντιδράσουν (...) αυτό είναι σίγουρο. Οι συσχετισμοί δεν θα παραμείνουν αδιατάραχτοι. Η Ελλάδα πρέπει να αντέξει και να συμμετέχει στην επαναχάραξη. Γι' αυτό, εκτός από τα "ναι του ρεαλισμού", χρήσιμα είναι και τα "όχι της προοπτικής"» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).