Πριν από ένα χρόνο, την 1/1/99, ο Ούγο Τσάβες αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντα του ως νεοεκλεγμένος, με 56,4%, Πρόεδρος της χώρας. Είχε υποστηριχτεί από τη συμμαχία «Πατριωτικός Πόλος». Στη συμμαχία αυτή, συμμετέχουν το «Κίνημα για την 5η Δημοκρατία» που ίδρυσε ο Τσάβες το 1992, η κίνηση «Πατρίδα για όλους», το «Ενωτικό Λαϊκό Μπλοκ», το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, η ομάδα «Κόκκινη Σημαία» και άλλοι σχηματισμοί.

Η εκλογική επιτυχία του «Πατριωτικού Πόλου» υπήρξε καρπός της βαθιάς λαϊκής δυσαρέσκειας εξαιτίας της αυξανόμενης φτώχειας για τους πολλούς και της εντεινόμενης διαφθοράς της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Τα φαινόμενα αυτά έγιναν πιο ισχυρά μετά το 1990, όταν η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα πήρε χαρακτήρα οδοστρωτήρα, ενώ, μετά και από σχετική αξίωση που είχε διατυπώσει δημόσια ο Μπιλ Κλίντον, ιδιωτικοποιήθηκε η πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας για να παραδοθεί αμεσότερα στα νύχια των πολυεθνικών.

Το 40% τουλάχιστον των κατοίκων της Βενεζουέλας δε στεγάζεται σε κανονικές κατοικίες αλλά σε τενεκεδουπόλεις, ενώ το 85% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας κι η ανεργία αγγίζει το 25%.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι το 1989 στη Βενεζουέλα ξέσπασε λαϊκή αυθόρμητη εξέγερση ενάντια στη μεγάλη άνοδο των τιμών των προϊόντων πλατιάς κατανάλωσης. Η εξέγερση αυτή καταπνίγηκε από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά σημάδεψε βαθιά την κοινωνία και το στράτευμα. Οι νεαροί αξιωματικοί κλήθηκαν να στρέψουν τα όπλα ενάντια στους γονείς και συγγενείς τους. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους χίλιους. Αυτό προκάλεσε διεργασίες που οδήγησαν στη ριζοσπαστικοποίηση πολλών από τους αξιωματικούς που προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα.

Ετσι, το 1992 ο Τσάβες, ταγματάρχης των αλεξιπτωτιστών τότε, ηγήθηκε ανταρσίας 15 χιλιάδων στρατιωτών και αντιτάχθηκε στην ιδιωτικοποίηση του πετρελαίου. Η στάση απέτυχε, ο Τσάβες φυλακίστηκε, αλλά σύντομα κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, του δόθηκε χάρη.

Τα επόμενα χρόνια και μέχρι την εκλογή του αναπτύχθηκαν ισχυροί λαϊκοί αγώνες, απεργίες εργατών και υπαλλήλων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, διαδηλώσεις συνταξιούχων. Κορυφαία, αποφασιστική στιγμή στάθηκε η πανεθνική απεργία τον Αύγουστο του 1997, στην οποία συμμετείχε το σύνολο των 9 εκατομμυρίων εργατοϋπαλλήλων της χώρας.

Ο Ούγο Τσάβες προέρχεται από μία οικογένεια πολύ φτωχή που δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του. Γι' αυτό τον έστειλε να καταταχθεί στο στρατό. «Ετσι έγινα στρατιωτικός», δηλώνει ο ίδιος. Υποστηρίζει ότι η εμπειρία της εξέγερσης του 1989 τον σημάδεψε, όπως επίσης και τα πατριωτικά και αντιιμπεριαλιστικά οράματα του Σιμόν Μπολιβάρ, απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής.

Ο ίδιος λέει, πως τον επηρέασε το γεγονός ότι έζησε από κοντά την πατριωτική στρατιωτική κυβέρνηση του Βελάσκο Αλβαράδο στο Περού το 1974-75. Καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τους στρατιωτικούς που τέθηκαν στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού και του φασισμού και έγιναν σφαγείς και δυνάστες των λαών.

Ο Τσάβες υποστηρίζει μία «άλλου τύπου δημοκρατία» και όχι τη «δικτατορία του άγριου καπιταλισμού». Αγωνίζεται για μία δημοκρατία με «ισχυρό κοινωνικό περιεχόμενο». «Εμείς θέλουμε να περάσουμε», είπε ο Τσάβες σε συνέντευξή του, «από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, την οποία δεν περιφρονούμε απαραίτητα, σε μία συμμετοχική, άμεση δημοκρατία. Με τη μεγαλύτερη παρέμβαση του λαού σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας. Για να αντισταθούμε καλύτερα σε κάθε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Και συνεχίζει τονίζοντας ότι «η δημοκρατία δεν είναι μόνο η πολιτική ισότητα. Είναι επίσης, και μάλιστα κυρίως, η κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ισότητα. Αυτοί είναι οι στόχοι της επανάστασης του Μπολιβάρ». Για να καταλήξει: «Θέλω να είμαι ο Πρόεδρος των φτωχών. Πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από τις αποτυχίες άλλων επαναστάσεων, οι οποίες, ενώ βεβαίωναν ότι επιδιώκουν αυτούς τους στόχους, είτε τους πρόδωσαν είτε τους επιδίωξαν αλλά στην πορεία σκότωσαν τη δημοκρατία».

Ο Τσάβες δηλώνει ακόμη αλληλέγγυος με τους εξεγερμένους Ζαπατίστας στο Μεξικό, όπως και με το «Κίνημα Χωρίς Γη» στη Βραζιλία. Ο ίδιος οραματίζεται για τη Βενεζουέλα μία «ειρηνική επανάσταση».