Οι ΗΠΑ και η εγχώρια ολιγαρχία ακολουθούν τη γνωστή, και από την περίπτωση Αγιέντε, τακτική τους. Στην αρχή προσπάθησαν να κολακέψουν με κατευναστικές δηλώσεις τους τον Πρόεδρο, ενώ παράλληλα εξαπέλυσαν προπαγανδιστική εκστρατεία σε όλο τον κόσμο για τον «νέο δικτάτορα».

Ασκούν συστηματικά πιέσεις, είτε διπλωματικές είτε στρατιωτικές, μέσω της εμπλοκής των παραστρατιωτικών της Κολομβίας. Καλλιεργούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενώ παράλληλα πιέζουν οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά για να συρθεί η κυβέρνηση σε σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και σε πλαίσια αποδεκτά και αφομοιώσιμα από το σύστημα.

Παράλληλα, δοκιμάζουν και την τρομοκρατία. Ηδη έχουν αποκαλυφθεί δύο σχέδια δολοφονίας του Τσάβες. Στο πρώτο εμπλέκονται παραστρατιωτικοί κύκλοι της Κολομβίας. Το δεύτερο αποκαλύφθηκε από την Κούβα και εμπλέκονται σε αυτό Κουβανοί αντικαθεστωτικοί που ζουν στο Μαϊάμι και εργάζονται για τη CIA. Ο ίδιος ο Κάστρο σε συνέντευξη Τύπου παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνών της Κρατικής Ασφάλειας της Κούβας που απέτρεψε την απόπειρα.

Το βέβαιο πάντως, είναι ότι οι ΗΠΑ, αν δεν καταφέρουν να φέρουν την κυβέρνηση στα μέτρα τους, θα επιχειρήσουν, συνήθως Σαββατοκύριακο, ένα ακόμα πραξικόπημα με μοχλό τον αντιδραστικό σκληρό πυρήνα του στρατού και τη CIA.

Ισως δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι ο πρεσβευτής των ΗΠΑ σήμερα στη Βενεζουέλα είναι ο Τζον Μαΐστο. Το πρόσωπο αυτό συναντάται το 1967 στη Βολιβία ως ειδικός απεσταλμένος της CIA με στόχο την εξόντωση του Τσε Γκεβάρα...

Οι κομμουνιστές της Βενεζουέλας συμμετείχαν από την αρχή στη συγκρότηση του «Πατριωτικοί Πόλου», αρκετό διάστημα πριν την εκλογή Τσάβες. Στήριξαν με δυναμισμό τον Πρόεδρο και συνεχίζουν να στηρίζουν με συνέπεια την κυβέρνηση. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία το ΚΚ Βενεζουέλας είδε τις δυνάμεις του να αυξάνονται και το κύρος του στο λαό να ανεβαίνει ξανά.

Να θυμίσουμε, ότι τη δεκαετία του 1960 το ΚΚ Βενεζουέλας είχε μεγάλη επιρροή. Υπήρξε αποφασιστικός παράγοντας της αντιδικτατορικής συμμαχίας που ανέτρεψε το δικτατορικό καθεστώς του 1958. Στη συνέχεια ξεκίνησε ένοπλο αγώνα και απομακρύνθηκαν πολοί από το κόμμα, είχε αδυνατίσει πολύ και συνήθως δεν είχε ούτε εκπρόσωπο στο Κογκρέσο ή, για ένα μικρό διάστημα, είχε μόνο έναν. Με τη νίκη του «Πατριωτικού Πόλου» εξέλεξε βουλευτές.

Στην αρθρογραφία που συναντά κανείς στο μηνιαίο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος αλλά και στην καθημερινή του δράση φαίνεται η αμέριστη υποστήριξη που παρέχει στον «Πατριωτικό Πόλο» και στην αντίκρουση των εκ δεξιών πιέσεων που ασκούνται.

Παράλληλα, με τρόπο ξεκάθαρο αλλά και συναγωνιστικό, το ΚΚ Βενεζουέλας επισημαίνει τις αδυναμίες της κυβέρνησης, ασκεί κριτική στους παράγοντες της συμμαχίας που αλληθωρίζουν προς τα δεξιά. Προσπαθεί να ωθήσει το λαό αλλά και την κυβέρνηση προς πιο ριζοσπαστικά μέτρα, λαμβάνοντας υπόψη και το συσχετισμό των δυνάμεων.

Οι κύριοι άξονες της κριτικής αυτής είναι:

1. Ριζοσπαστικότερα μέτρα στην οικονομία που δε θα περιορίζονται στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα λαϊκά προβλήματα.

2. Αλλαγή όχι μόνο μερικών θεσμών και προσώπων του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της κρατικής εξουσίας.

Το ΚΚ Βενεζουέλας στηρίζει την πολιτική του αυτή στις αποφάσεις του 10ου Συνεδρίου του που έγινε το 1996. Σύμφωνα με αυτό, το κόμμα ακολουθεί την πολιτική της «πλατιάς αντι-νεοφιλελεύθερης και πατριωτικής ενότητας για την εθνική απελευθέρωση, ως αναγκαία περίοδο για την προώθηση της κοινωνικής επανάστασης στην οποία κυρίαρχη κατεύθυνση έχει η αντιιμπεριαλιστική πολιτική».

Προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων θεωρείται η ανάπτυξη της οργάνωσης και της συνείδησης της εργατικής τάξης και κυρίως η «γραμμή της μαρξιστικής - λενινιστικής ανασυγκρότησης του κόμματος», η επιμονή στη λειτουργία της οργάνωσης βάσης και η στερέωση της λενινιστικής οικοδόμησης του κομματικού οργανισμού, η εδραίωση της ενότητας του «Πατριωτικού Πόλου» στη βάση πρώτα απ' όλα.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν η κυβέρνηση του «Πατριωτικού Πόλου» θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα σε επαναστατικές αλλαγές, ή θα ανατραπεί από την αντίδραση ή θα εκφυλιστεί σε διαχειριστή της φτώχειας των εργαζομένων.

Είναι κάτι που θα κριθεί από πολλούς παράγοντες και σίγουρα εξαρτάται από τη δυνατότητα και την ικανότητα των πιο συνειδητών, επαναστατικών δυνάμεων της εργατικής τάξης και του λαού να δώσουν τον τόνο σε αυτή τη διαδικασία και να οδηγήσουν το λαό σε ολοένα και πιο ριζοσπαστικές, φιλολαϊκές εξελίξεις. Πολλά επίσης εξαρτώνται από το διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων και ιδίως από την κατάσταση στη Λατινική Αμερική που μοιάζει με ηφαίστειο.

Ο ιμπεριαλισμός δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Ούτε όμως και οι λαοί. Γι' αυτό χρειάζεται να δυναμώσει η αλληλεγγύη μας, πολύ περισσότερο μετά τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν το λαό της Βενεζουέλας.