Ολα δείχνουν ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται στον αστερισμό μιας ταχείας διολίσθησης. Από τον καιρό των Ιμίων άρχισε να φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να διαμορφώσει το κατάλληλο, κάθε φορά, κοινωνικο-πολιτικό κλίμα που θα της επιτρέψει να περάσει καίριες αποφάσεις σχεδόν αθόρυβα. Ομως, ακόμη και στις περιπτώσεις που οι λαϊκές αντιδράσεις πήραν ανεξέλεγκτη για την κυβέρνηση μαζική κλίμακα, καταλάγιασαν ως βραχυχρόνιο, τουλάχιστον, αποτέλεσμα. Αλλες μπήκαν στο περιθώριο της πρόσκαιρης απογοήτευσης κι άλλες υποβόσκουν κάτω από τον εύθραυστο κλοιό της καθημερινότητας. Η επισήμανση αυτού του γεγονότος έχει σημασία πολλαπλών κατευθύνσεων διότι εξηγεί την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων και προσδιορίζει την πιθανή τους εξέλιξη έναντι των μελλούμενων λαϊκών κινητοποιήσεων. Κάθε πολιτικό κόμμα κι ιδιαίτερα εκείνα που ασκούν εξουσία ή φιλοδοξούν να την ασκήσουν ως κυβερνητικό συμπλήρωμα, γνωρίζει ότι σε διεθνές, τουλάχιστον, επίπεδο κάθε κυβερνητική απόφαση που φέρει την υπογραφή των επίσημων λειτουργών της (πρωθυπουργός, υπουργοί, υφυπουργοί, εντεταλμένοι κυβερνητικοί γραφειοκράτες κλπ.) δεσμεύει το ελληνικό κράτος στο διηνεκές, ανεξαρτήτως πολιτικών μεταβολών.

Ουπαρκτός διεθνής κανόνας θεωρεί το κράτος ως μια αδιατάρακτη συνέχεια. Η χωρίς υπογραφή, π.χ., υπόθεση των Ιμίων και των S-300 μπορεί να θεωρηθεί ως ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων της συγκεκριμένης συγκυρίας που δύναται αύριο να αλλάξει. Αντίθετα, η υπογραφή του Ελληνα πρωθυπουργού Κ. Σημίτη στη Συμφωνία της Μαδρίτης, όπου στο σχετικό κείμενο αναγνωρίζονται «ζωτικά τουρκικά συμφέροντα στο Αιγαίο», δεσμεύει την Ελλάδα στο διηνεκές. Αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα μιας νέας συγκεκριμένης και ενυπόγραφης κυβερνητικής πολιτικής που δεν παίρνεται πίσω. Το δεύτερο βήμα αυτής της πολιτικής ήταν η Συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι. Στο σχετικό κείμενο αναφέρεται ότι κάθε πλευρά (στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία) οφείλει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προς επίλυση «όλων των συνοριακών διαφορών». Το κείμενο αυτό, που υπογράφεται κι από τα δεκαπέντε κράτη-μέλη της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή κι από την Ελλάδα, δίνεται στην Τουρκία ως μπούσουλας των ενεργειών της. Πρέπει να επισημανθεί εδώ ότι το κείμενο δε δίνεται από τους δεκατέσσερις, πλην Ελλάδας, εταίρους προς την Τουρκία, όπως ήθελαν να μας πείσουν τα κυβερνητικά σαΐνια. Δίνεται ως υπόδειξη από το σύνολο της ΕΕ, δηλαδή φέρει την υπογραφή και της ελληνικής κυβέρνησης, την οποία και δεσμεύει.

Αυτό σημαίνει ότι η υπογεγραμμένη παράγραφος «περί όλων των (ελληνοτουρκικών) συνοριακών διαφορών» έρχεται ως συνέχεια της προηγούμενης «περί ζωτικών τουρκικών συμφερόντων στο Αιγαίο». Αυτές οι δυο υπογεγραμμένες παράγραφοι δεσμεύουν τη συνοριακή υπόσταση του ελληνικού κράτους έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων στη Χάγη, ανεξαρτήτως κυβερνητικών αλλαγών. Το σημείο αυτό είναι που συγκρατεί και δεσμεύει κάθε ελληνικό πολιτικό κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει ή συγκυβερνήσει τη χώρα. Εχει το δικαίωμα να το καταγγείλει μεν, αλλά και να το αποδεχτεί έμπρακτα δε. Είναι εκείνο το γλιστερό και επικίνδυνο σημείο που δύναται να οδηγήσει πολιτικούς σε ένα νέο Γουδί. Αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Οπως επίσης γνωρίζουν ότι η συνοριακή υπόσταση της Ελλάδας είναι υποθηκευμένη. Είναι ακριβώς αυτός ο ένοχος φόβος που διπλοκλειδώνει τη δυτικόστροφη πολιτική των κυβερνώντων και του πολιτικού κόσμου στις αποθήκες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, για προστασία.

Ημέγκενη της ευρωατλαντικής συμμαχίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις απλώνεται από τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, στο Αιγαίο, έως τα πετρέλαια της Κασπίας. Είναι μια ευρύτατη στρατηγική περιοχή μείζονος σημασίας για την υπερεθνική ολιγαρχία. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε πολιτικό κόμμα ή κοινωνική δύναμη που προσαρμόζεται στα κελεύσματα της ευρωατλαντικής συμμαχίας οδηγεί την Ελλάδα στην υποδούλωση και τη διάλυση. Η μόνη δυνατότητα αντίδρασης της Ελλάδας είναι να δημιουργήσει ένα ισχυρό εσωτερικό μέτωπο εθνικής κοινωνικής συνοχής και λαϊκής αντίστασης. Να δημιουργηθούν διεθνή ερείσματα από τη Μεσόγειο μέχρι και τα Ουράλια με διεθνική αλληλεγγύη εθνών και λαών. Αυτό θα της επιτρέψει να γίνει κέντρο περιφερειακής αντίστασης και να πατήσει γερά την ουρά της ευρωατλαντικής ραχοκοκαλιάς. Τότε θα αλλάξει ο ρους της Ιστορίας.