Χρειάζεται θράσος απ' τη μια να στηρίζεις μια κυβέρνηση που με τις δυνάμεις καταστολής και τη βία προσπαθεί να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των χαλυβουργών, πρακτική που ο πρωθυπουργός δήλωσε κατηγορηματικά χτες ότι εφεξής θα εφαρμόζεται εναντίον όποιου αγωνίζεται και απ' την άλλη να δηλώνεις προσηλωμένος με «σταθερή και αταλάντευτη αναφορά» στα «ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, αλλά και τα συλλογικά δικαιώματα». Αυτό έπραξε ο Φ. Κουβέλης, χτες, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Δικαιοσύνης, προερχόμενο απ' τη ΔΗΜΑΡ, Αντ. Ρουπακιώτη.

Ρωτάμε τον κατά τα άλλα προσηλωμένο στα «ανθρώπινα δικαιώματα» κ. Κουβέλη: Είναι ή δεν είναι τέτοιο το δικαίωμα στην εργασία; Το δικαίωμα του να μπορείς απ' την εργασία σου να εξασφαλίζεις το ψωμί της οικογένειάς σου και να καλύπτεις, αν όχι τις σύγχρονες ανάγκες της, έστω τις πλέον στοιχειώδεις; Εχουν ή δεν έχουν οι εργάτες το δικαίωμα, συλλογικά να αποφασίζουν τους τρόπους της αντίδρασής τους, όταν δεν τους εξασφαλίζεται ούτε δουλειά ούτε η δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών τους; Τους τρόπους που θα διεκδικήσουν τα αυτονόητα;

Ρητορικά τα ερωτήματα. Είναι γνωστό ότι η βία και η καταστολή είναι το άλλο πρόσωπο μιας πολιτικής που σπρώχνει ολοένα και βαθύτερα ολόκληρο το λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση, της πολιτικής που η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ εφαρμόζει με προσήλωση. Καταγράφουμε μόνο τις επιλεκτικές ευαισθησίες της ΔΗΜΑΡ, που αποκαλύπτουν τη βαθιά της υποκρισία.