«Οταν όμως η τρίτη και η τέταρτη σε μέγεθος οικονομίες της Ευρώπης ζητούν ευρωπαϊκούς πόρους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για να μπορέσουν να επιζήσουν, τα κονδύλια που περισσεύουν για την Ελλάδα μειώνονται επικίνδυνα. Ενας λόγος παραπάνω για να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να σταθούμε στα πόδια μας: νέα ευρωπαϊκή βοήθεια θα μπορούσε να μην έρθει ποτέ». Την αγωνία και τις ανησυχίες της εγχώριας πλουτοκρατίας για τις επιπτώσεις από το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωζώνη αποτυπώνει το παραπάνω απόσπασμα από το χθεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο των «Νέων». Το μήνυμα δεν είναι τόσο ο διαφαινόμενος «αποκλεισμός» από τα κονδύλια των αποκαλούμενων μηχανισμών στήριξης της ευρωζώνης που ομολογούν πλέον ότι είναι κάτι παραπάνω από πιθανός, αλλά ότι πρέπει να ληφθούν έγκαιρα όλα τα μέτρα ενόψει αυτού του ενδεχόμενου. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Απλά ότι πρέπει να αναπροσαρμοστεί η στρατηγική της εξόδου από την κρίση λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα στην ευρωζώνη. «Να σταθούμε στα δικά μας πόδια» σημαίνει να παρθούν πιο γρήγορα και πιο μαζεμένα όλα τα βάρβαρα αντιλαΐκά μέτρα ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας και την «επανεκκίνηση» της κερδοφορίας. Με άλλα λόγια, να οδηγηθεί πιο γρήγορα και ανεξέλεγκτα ο λαός στη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση για να διασωθεί πάση θυσία η πλουτοκρατία. Αυτός είναι ο δικός τους μονόδρομος. Αν τον αποδεχθεί ο λαός είναι σαν να υπογράφει τη θανατική του καταδίκη. Αντίθετα, πρέπει να σταθεί στις δικές του δυνάμεις, να οργανώσει δηλαδή την πάλη του βάζοντας εμπόδια στον αντιλαϊκό πόλεμο, διεκδικώντας ικανοποίηση των αναγκών του, έχοντας καθαρό στο μυαλό του ποιος είναι άλλος δρόμος ανάπτυξης, που ανταποκρίνεται στα δικά του συμφέροντα και ανάγκες. Που δεν είναι άλλος από το δρόμο που περνάει από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και εξουσίας.