Δικαιούται αποζημίωση για απόλυση ο εργαζόμενος ακόμη και στην περίπτωση που η επιχείρηση, στην οποία εργάζονταν πτώχευσε και στη συνέχεια τέθηκε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης. Η σημαντική αυτή απόφαση ανήκει στον Αρειο Πάγο και βάζει φραγμό στο καθεστώς που ίσχυε μέχρι τώρα, να δηλώνουν πτώχευση οι επιχειρήσεις και να μπαίνουν σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, με αποτέλεσμα να απαλλάσσονται από την καταβολή αποζημίωσης προς τους εργαζόμενους.

Δηλαδή, η αρεοπαγιτική απόφαση διασφαλίζει αποζημιώσεις στους εργαζόμενους που απασχολούνταν σε επιχειρήσεις που υπάγονταν σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, παρ' όλο που ο νόμος 2000/1991 παρείχε το δικαίωμα της αυτοδίκαιας καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, χωρίς τη δυνατότητα αποζημίωσης.

Ειδικότερα, ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτή αγωγή εργαζόμενου, ο οποίος ζητούσε καταβολή αποζημίωσης για απόλυση, γιατί η επιχείρηση στην οποία εργάζονταν τέθηκε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο - με βάση τους νόμους 1892/1990 και 2000/1991 που προβλέπουν την αυτοδίκαια λύση των σχέσεων εργασίας στις υπό εκκαθάριση επιχειρήσεις - έκρινε ότι στην περίπτωση αυτοδίκαιας λύσης της σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου (άρθρο 46 του νόμου 1892/1990), πρέπει κατά ανάλογη εφαρμογή των σχετικών διατάξεων των νόμων 2112/1920 και 3198/1995, να καταβάλλεται στον απολυμένο μισθωτό η αποζημίωση που προβλέπεται από τις διατάξεις αυτές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εταιρία τελούσε σε καθεστώς πτώχευσης και με απόφαση του Εφετείου το 1994 τέθηκε στην ειδική εκκαθάριση του νόμου 1892/1990. Ο εργαζόμενος δούλευε με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, όταν λύθηκε η σύμβασή του τον Φλεβάρη του 1994 και στη συνέχεια προσέφυγε στα δικαστήρια όπου και δικαιώθηκε.