«Υποχρεωτική συμμετοχή κάθε πολίτη στην επικουρική επαγγελματική σύνταξη» αξιώνουν οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών, αρπάζοντας την ευκαιρία που τους προσφέρει η κυβέρνηση, μπροστά στην αντιδραστική «μεταρρύθμιση» της κοινωνικής ασφάλισης που προωθεί, έτσι ώστε να καρπωθούν την τεράστια υφιστάμενη και μελλοντική περιουσία των επικουρικών ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και γενικότερα να εκμεταλλευτούν το μεγαλύτερο τμήμα της ασφάλισης στη χώρα μας.

Η αξίωση των ιδιωτών εκφράστηκε χτες σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ενωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδας (ΕΑΕΕ). Οι θέσεις τους διατυπώθηκαν από τον πρόεδρο της Ενωσης Δ. Κοντομηνά - ο οποίος ζήτησε να συμμετάσχει η Ενωση στον «κοινωνικό διάλογο» για το ασφαλιστικό - και τα μέλη της διοίκησής της Π. Καραλή και Δ. Παλαιολόγο, ενώ στην ημερίδα τοποθετήθηκαν μεταξύ άλλων ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ν. Φαρμάκης, η βουλευτής της ΝΔ Μ. Γιαννάκου και ο Γ. Ρωμανιάς, επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Φιλικός προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες εμφανίστηκε ο υφυπουργός Ν. Φαρμάκης, ο οποίος σημείωσε ότι η πολιτική της κυβέρνησης δεν αντικρούει την ιδιωτική ασφάλιση, καθώς μια ισχυρή κοινωνική ασφάλιση λειτουργεί ενισχυτικά και για την ιδιωτική. Στη συνέχεια, παρουσίασε το όραμα της κυβέρνησης για τους ρόλους της δημόσιας, κοινωνικής και ιδιωτικής ασφάλισης ως εξής: Η δημόσια και κοινωνική ασφάλιση καλύπτει όλες εκείνες τις περιπτώσεις που δε θα κάλυπτε ποτέ η ιδιωτική, για παράδειγμα δίνει αναπηρικές συντάξεις, προσπαθεί να αντιμετωπίσει ζητήματα «κοινωνικού αποκλεισμού» κλπ. Με λίγα λόγια, μια ελάχιστη προστασία (με το αζημίωτο πάντα) αφήνεται στην κοινωνική ασφάλιση και η ιδιωτική μπορεί να καλύψει (με μεγάλο κόστος για τους ασφαλισμένους) τον τομέα εκείνο που θα δίνει ουσιαστικές παροχές, εξασφαλίζοντας ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση δε θα έχουν όλοι δικαίωμα στο «όνειρο».

Ειδικότερα, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες αξιώνουν: Τη θέσπιση της επικουρικής επαγγελματικής σύνταξης, στην οποία θα συμμετέχει ο κάθε πολίτης υποχρεωτικά. Για το σκοπό αυτό προτείνεται η δημιουργία ειδικών ταμείων ή η χρησιμοποίηση ειδικών προγραμμάτων ασφαλιστικών εταιριών σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, με σκοπό να χορηγείται το 35% της συνολικής σύνταξης.

Τα ταμεία που θα δημιουργηθούν σε αυτή τη βάση, θα λειτουργούν αποκλειστικά με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, δηλαδή θα δημιουργούν αποθεματικά τα οποία και θα επενδύουν και ανάλογα με τις... αποδόσεις θα διαμορφώνονται και οι παροχές. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, τα ταμεία αυτά φτιάχνονται με την πρωτοβουλία ενός ή περισσότερων εργοδοτών, είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και φυσικά δε διοικούνται από το κράτος, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση διατηρεί μια εποπτεία. Υπεύθυνος, ελεγκτής και εγγυητής αυτών των ταμείων είναι ο εργοδότης ή οι εργοδότες που τα συστήνουν, καθώς έχουν την πλειοψηφία στις διοικήσεις τους. Οι εισφορές καταβάλλονται από τους εργαζόμενους και τους... εργοδότες (δηλαδή από την υπεραξία που καρπώνονται εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους).

Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες θεωρούν ότι το σχήμα αυτό εντάσσεται στο λεγόμενο δεύτερο πυλώνα του ασφαλιστικού συστήματος, όπου ισχύουν οι τρεις πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας αφορά την εθνική και κύρια σύνταξη, ο δεύτερος την επικουρική και ο τρίτος την ιδιωτική ασφάλιση, όπως λειτουργεί σήμερα, κυρίως μέσα από τις ασφάλειες ζωής.

Οι ιδιωτικές εταιρίες... προσφέρονται να αναλάβουν τη διαχείριση αυτού του τομέα, ζητώντας τη θέσπιση νέου θεσμικού πλαισίου και ίση φορολογική μεταχείριση για τις εισφορές, με αυτή που επιφυλάσσεται στην κρατική κοινωνική ασφάλιση. Επιπλέον, ζητούν τη «θεσμική τόνωση» και της προαιρετικής συμπλήρωσης συνταξιοδοτικών παροχών.

Είτε ως διαχειριστές των ειδικών ταμείων, είτε ως φορείς υλοποίησης των ειδικών προγραμμάτων, το κέρδος τους είναι φανερό. Φανερό είναι και το κόστος για εκείνους τους εργαζόμενους που εάν κληθούν στο μέλλον να πάρουν επικουρική σύνταξη μέσα από αυτό το μοντέλο, όσοι το κατορθώσουν θα πληρώνουν όλο και περισσότερα για να εξασφαλίζουν τα σημερινά επίπεδα παροχών. Σε κάθε περίπτωση, δε θα μιλάμε για κοινωνική ασφάλιση, αλλά για μια άγρια κερδοσκοπία και νέους τρόπους εκμετάλλευσης του ιδρώτα των εργαζομένων.