Μα ας αρχίσουμε... Μα από πού; Από την αρχή, φυσικά. Φτάσαμε στο «Μάρκο Πόλο». Ενα αεροδρόμιο φτιαγμένο για κανονικούς ανθρώπους. Και το υπογραμμίζουμε αυτό, διότι είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να μπορεί να φιλοξενεί αεροσκάφη με προορισμό όλον τον πλανήτη, αλλά και τόσο μικρό ώστε ο ταξιδιώτης να μη νιώθει χαμένος. Ενα αυτοκίνητο μας περίμενε για να μας οδηγήσει στην Κιότζια (Chioggia), που απέχει μόλις σαράντα χιλιόμετρα. Η Κιότζια, θα λέγαμε ότι είναι μια μικρογραφία της Βενετίας, μια μινιατούρα, πιο φιλόξενη όμως πιο θερμή, πιο φιλική. Οι κάτοικοι είναι ζεστοί, εγκάρδιοι γεμάτοι γενναιόδωρα αισθήματα. Αγαπούν τους ξένους, δεν έχουν ίχνος ρατσισμού και όσοι αλλοδαποί μετανάστες ζουν εκεί, έχουν την καλύτερη μεταχείριση. Τα κτίρια είναι όμορφα και παλιά, καλοδιατηρημένα, οι εκκλησίες πανέμορφες διακοσμημένες με έργα μεγάλων Ιταλών καλλιτεχνών, και σωστά συντηρημένες. Τα κανάλια κυλούν ήρεμα κόβοντας σε υγρές ίσιες φέτες την πανέμορφη πόλη, ενώ τα γεφύρια δεν «αναστενάζουν» αλλά προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία στον ταξιδιώτη να θαυμάσει με άνεση την απέραντη λιμνοθάλασσα που φτάνει στη Βενετία. Εκεί, στο τέλος του κεντρικού δρόμου είχαμε την τύχη να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε προσωπικά έναν μεγάλο σύγχρονο καλλιτέχνη, τον Λουτσιάνο Μπόσκολο (Lucciano Boscolo). θαυμάσαμε τα έργα του, τις λεπτές αποχρώσεις, το ταλέντο του, την αστείρευτη έμπνευση του, τη συνθετική φαντασία του, αλλά κυρίως, μας εντυπωσίασε η σεμνότητα και η ευγένεια του. Καθώς χαζεύαμε τις υπέροχες αναπαραστάσεις του, είχαμε την αίσθηση ότι αυτό το όνομα δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, ότι πρέπει να το μάθουν τα παιδιά μας, διότι είναι σίγουρο, (θα μας θυμηθείτε,) ότι η φήμη του Λουτσιάνο Μπόσκολο θα ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του, θα ξεφύγει από τα υγρά «στενά» όρια της λιμνοθάλασσας, θα ξανοιχτεί στην Αδριατική, και το όνομα του θα ακουστεί μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Την επομένη, είμαστε τυχεροί γιατί ήταν η μοναδική μέρα που ο ήλιος αψήφησε το κρύο και εμφανίστηκε λαμπρός και φιλικός. Φτάσαμε με το πούλμαν στη Βενετία σε λιγότερο από μια ώρα. Και από τη στιγμή που κατεβήκαμε κι αρχίσαμε να διασχίζουμε την πόλη, παρ' όλο το κρύο και την υγρασία που έμπαινε μέσα μας από παντού, αναρωτιόμαστε εάν αυτό που βλέπουμε είναι ένα όνειρο που έχουμε ξαναδεί, ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται σε τακτά διαστήματα, χωρίς να χάνει τίποτε από τη μαγεία του, ή οφθαλμαπάτη... Ομως η Βενετική πραγματικότητα μπορεί να μοιάζει ονειρική και απατηλή, είναι όμως υπαρκτή. Μόλις φτάσαμε στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου είχαμε την αίσθηση πώς βρισκόμαστε σε σκηνή θεάτρου με «σκηνικά» θαυμαστά, με κοστούμια εξαιρετικά. Το ανάκτορο του Δόγη δεσπόζει επιβλητικά. Μα μόλις κάνεις να στρίψεις αριστερά διακρίνεις τη μικρή στενή, γεφυρούλα που οδηγούσε από το ανάκτορο στη φυλακή, τη γνωστή σε μας ως «η γέφυρα των στεναγμών» και αναστενάζεις, καθώς με τα μάτια της φαντασίας σου ξαναβλέπεις τους έρημους τους κατάδικους να περνούν τη γέφυρα και να οδηγούνται στα κάτεργα ακριβώς μια σπιθαμή μακρύτερα από το υπέροχο και πολυτελέστατο ανάκτορο. Από εκεί και πέρα είναι η περιοχή των σκιάβι (schiavi), δηλαδή των σκλάβων, δηλαδή των Σλάβων!

Μα θέλαμε να διώξουμε τις οδυνηρές σκέψεις και αποφασίσαμε να πάρουμε τον καφέ μας στο πασίγνωστο Καφέ Φλοριάν. Καθίσαμε στην κινέζικη αίθουσα (δεν έχει μαρτυρία απλώς ελευθερία για τους καπνιστές). Καθώς λοιπόν απολαμβάναμε τον καπουτσίνο και καπνίζαμε ανέμελα το τσιγάρο μας, μας πλησιάζει ένας κύριος μεγάλης ηλικίας, ντυμένος σε λευκόχρυσο ένδυμα εποχής, με τη στολή και τις κινήσεις του Τζιάκομο Καζανόβα, Μας χαιρέτησε με λεπτότητα και συνέχισε να περνάει από κάθε τραπέζι, να κοντοστέκεται και με κινήσεις αβρές, κομψές, ευγενικές να χαιρετά τους θαμώνες. Νιώσαμε αμήχανα μη γνωρίζοντας τι έπρεπε να κάνουμε. Να ανταποδώσουμε το χαιρετισμό ή να παραμείνουμε ως κομπλεξικοί, άφωνοι, ηλίθιοι και απλώς να τον κοιτάμε; Δυστυχώς επιλέξαμε το τελευταίο. Αργότερα, διαβάσαμε σε ένα βιβλίο που αγοράσαμε, ότι για κείνον τον κύριο το Καφέ Φλοριάν είναι το δεύτερο σπίτι του. Μιλάμε για τον κόμη Εμίλ Ταργκέτα ντ Αντιφρέ ντι Γκρεού, ο οποίος συνηθίζει κάθε χρόνο τέτοια εποχή να ντύνεται με όλες τις αυθεντικές όπως ο ίδιος διατείνεται, στολές του Τζιάκομο Καζανόβα (του οποίου τη ζωή, ο κόμης γνωρίζει λεπτομερώς.)

Το γνωστό «Καφέ Φλοριάν», άνοιξε στις 29 Δεκέμβρη του 1720 από κάποιον ονόματι Φλοριάν Φραντσεκόνι. Φυσικά, στα τέλη του 18ου άλλαξε διεύθυνση και διακόσμηση. Οι καιροί απαιτούσαν κάτι πιο σύγχρονο..., πιο μοντέρνο, πιο ανάλαφρο. Και έτσι, έμεινε μέχρι σήμερα παρ' όλες τις καταστροφές που έχει υποστεί. Το Φλοριάν, στέκεται εκεί, μικρό, πανέμορφο, μαγευτικό, θελκτικό κάνει τον καφέ να μοιάζει σαν ιεροτελεστία.

Δεν τελειώνει έτσι η Βενετία, ούτε με το παλάτι του Δόγη, ούτε με τις υπέροχες μάσκες, ούτε με την εκκλησία του Αγίου Μάρκου, ούτε με το Πόντε Ριάλτο, ούτε με τα πολλά αξιοθέατα. Η Γαληνότατη απαιτεί πολύ χρόνο, πάρα πολύ χρόνο να της αφιερώσεις για να καταδεχτεί να σου φανερώσει μερικά από τα πολλά μυστικά της.