Η εκδήλωση της γενικευμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο το ξεπερασμένο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, ανέδειξε τα ιστορικά του όρια και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Η καπιταλιστική κρίση ανέδειξε τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης και συνέβαλε στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Το εργατικό κίνημα βρέθηκε αδύναμο και απροετοίμαστο μπροστά στις νέες εξελίξεις. Η χρόνια απομαζικοποίηση των συνδικάτων εξαιτίας της κυριαρχίας του εργοδοτικού συνδικαλισμού συνετέλεσε να μην έχουν οι εργαζόμενοι καθαρό ποιες είναι οι αιτίες της κρίσης και τι παλεύουν. Ετσι το εργατικό κίνημα έγινε εύκολη λεία του ρεφορμισμού που καλλιέργησε διαχειριστικές αυταπάτες.

Είναι γεγονός πως από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσης της κρίσης μόνο το ΚΚΕ πρόβαλε μια συνολική πρόταση διεξόδου από την κρίση χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες και να ψηφοθηρεί, όπως έκαναν δυνάμεις που προσδιορίζονται ως αριστερές. Αυτές οι δυνάμεις καλλιεργώντας τη λογική του αυθόρμητου και του ξεσπάσματος οδήγησαν τον κόσμο σε λογικές «πλατείας» απαξιώνοντας τον οργανωμένο αγώνα.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 πέρα από το ότι ανέδειξαν αδυναμίες και ελλείψεις που είναι υπαρκτές στη δουλειά του Κόμματος ανέδειξαν και την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να προσανατολιστεί σωστά, να δει τα πραγματικά αίτια που γεννούν τις κρίσεις και να δει την πραγματική διέξοδο. Ανέδειξαν το γεγονός πως δεν έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε σε μεγάλους χώρους δουλειάς, και μέχρι το επόμενο Συνέδριο η δουλειά μας πρέπει να προσανατολιστεί προς αυτό το καθήκον. Η ΚΕ σωστά προσανατόλισε τη δουλειά του Κόμματος στην οικοδόμηση και στη δουλειά στην εργατική τάξη μέσω της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων εναρμονιζόμενων με τις νέες συνθήκες. Είναι ανάγκη οι ΚΟΒ να αποκτήσουν ολοκληρωμένο σχέδιο κομματικής οικοδόμησης χαρτογραφώντας την ακτίνα δράσης τους σε κάθε χώρο, αποκτώντας δεσμούς με τους εργαζομένους και ξεχωρίζοντας τους πρωτοπόρους. Πρέπει να πάψει η δουλειά μας να έχει καμπανιακά χαρακτηριστικά, να μην περιμένουμε την απεργία ή την κινητοποίηση για να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο. Πολύ βασικό επίσης είναι η δουλειά με τον «Ριζοσπάστη». Δεν έχει καταστεί σε όλο το κομματικό δυναμικό βασικό εργαλείο της δουλειάς μας, τον βλέπουμε αποσπασματικά και μόνο σε μεγάλες εξορμήσεις τον χρησιμοποιούμε. Δεν θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε αν δεν κάνουμε τον «Ρ» αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινής μας επαφής. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να πηγαινεί στη δουλειά ή στη γειτονιά χωρίς τον «Ρ». Βασικό καθήκον από δω και στο εξής θα πρέπει να είναι ο διπλασιασμός της κυκλοφορίας του με καθημερινό έλεγχο από τα καθοδηγητικά όργανα της διακίνησής του. Επίσης πρέπει να ληφθούν μέτρα για την ανάπτυξη του μορφωτικού ρεύματος μέσα στην οργάνωση με διάδοση της ΚΟΜΕΠ και στον περίγυρό μας με συγκεκριμένο προγραμματισμό και μέτρα επιμόρφωσης και αυτομόρφωσης των μελών και των στελεχών. Αν δεν κατακτήσουμε ολόπλευρα τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία δε θα μπορέσουμε να διαφωτίσουμε την εργατική τάξη και δε θα μπορούμε να οικοδομήσουμε σωστά.

Συμφωνώ επίσης με το σχέδιο Προγράμματος όπως διατυπώνεται στις Θέσεις. Από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι. Δεν εγκαταλείπεται κανένας στόχος απλά γίνεται καλύτερα επεξεργασία των αναγκαίων προϋποθέσεων για την υλοποίηση της στρατηγικής μας. Η εποχή μας, παρά τις δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα και την απογοήτευση μέρους της εργατικής τάξης, είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Στην Ελλάδα υπάρχουν όλες εκείνες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Εκείνο που απομένει είναι η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Το σχέδιο Προγράμματος δίνει απάντηση στο ζήτημα πώς θα συγκεντώσουμε δυνάμεις, πώς θα οικοδομηθεί η συμμαχία εκείνη που θα δώσει την πραγματική λύση στα αδιέξοδα του σημερινού συστήματος. Σωστά εγκαταλείπεται η λογική των σταδίων που έδινε λαβή για συγχύσεις και καλλιεργούσε κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Στο σημερινό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού δε χωράνε λογικές «σκαλοπατιού» για την εργατική εξουσία. Αυτά είναι πλέον ξεπερασμένα από την ίδια τη ζωή και την πείρα του κινήματος. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να συζητήσουν το Πρόγραμμα με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και να γίνει υπόθεση όλων. Το νέο πρόγραμμα θα δώσει νέα ορμή σε εμάς για να παλέψουμε για την υλοποίησή του.

Επίσης πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δυνάμεις που έφυγαν από το Κόμμα ή διαγράφηκαν δε χωράνε μέσα σ' αυτό. Δεν μπορείς να πολεμάς το Κόμμα με όλες σου τις δυνάμεις, να δίνεις λαβές στον αντίπαλο και μετά να εμφανίζεσαι εκ του ασφαλούς τιμητής και υπερασπιστής.

Τέλος, συμφωνώ με το σχέδιο Καταστατικού που προτείνεται. Το νέο Καταστατικό επαναεπιβεβαιώνει το ρόλο του ΚΚΕ ως ανώτατη μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης και θέτει σε ακόμη πιο στέρεα βάση τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Καθήκον των κομμουνιστών είναι η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου.

Ελπίζω το Κόμμα μας από το 19ο Συνέδριο να βγει πιο δυνατό, Κόμμα παντός καιρού για πολιτική και κοινωνική ανατροπή. Να απαντήσει στις προκλήσεις και να μην αποκλίνει από το στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό. Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-91 πολλοί έβλεπαν το τέλος του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του. Σήμερα, όμως, περισσότερο από ποτέ ο σοσιαλισμός καθίσταται αναγκαίος και επίκαιρος.