Ο πλούτος αυτός της Χαλκιδικής και όλης της χώρας, πρέπει να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία, να ανήκει στο λαό. Σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας. Σε τέτοιες συνθήκες, με τον κεντρικό σχεδιασμό, η ανάπτυξη δε θα γίνεται με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων αλλά όλης της κοινωνίας, δηλαδή των εργαζομένων, αφού δεν θα υπάρχουν καπιταλιστές. Ετσι βεβαίως οι κίνδυνοι από την επεξεργασία χρυσού μπορούν να εκλείψουν, γιατί η τεχνολογία και η επιστήμη μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Για μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, που αναπτύσσεται για την κάλυψη των αναγκών του εργαζόμενου, αυτό δε θεωρείται κόστος. Ταυτόχρονα επειδή έτσι θα έχουν τα πράγματα θα προστατεύεται και το περιβάλλον, ενώ και ο φυσικός πλούτος θα ανήκει στο λαό και όχι στους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού. Οσο για τους κινδύνους των χωριών της περιοχής (στην Ολυμπιάδα κινδύνευαν και τα σπίτια), αν χρειαστεί, η λαϊκή οικονομία θα φροντίζει για τη μεταφορά τους σε ασφαλείς χώρους με σύγχρονες λαϊκές κατοικίες που θα πληρούν όλες τις προϋποθέσεις να ζουν οι λαϊκοί άνθρωποι έχοντας εξασφαλίσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, σε όλους τους τομείς - Υγεία, Παιδεία, Περιβάλλον κλπ.