Για νομοσχέδιο με το οποίο θα «μειωθούν οι ατέλειωτες λίστες αναμονής» για την απονομή των συντάξεων στο Δημόσιο επέλεξε να πανηγυρίζει (και μάλιστα από το πρωτοσέλιδο θέμα) την περασμένη Παρασκευή, γνωστή απογευματινή εφημερίδα. Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο στο περίπτερο, το καφενείο ή οπουδήποτε αλλού έβρισκε την εφημερίδα, δε θα ήταν δύσκολο να σκεφτεί ότι έρχεται επιτέλους μια θετική παρέμβαση της κυβέρνησης για τους συνταξιούχους.

Στόχος του ν/σ (σύμφωνα με το δημοσίευμα) είναι να σταματήσει η καταβολή της σύνταξης με την τεράστια αναμονή που, μέχρι τώρα, σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε και τον ένα χρόνο. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι κάτι τέτοιο είναι αρνητικό. Ωστόσο, το πιο σημαντικό για το συνταξιούχο είναι τι σύνταξη θα παίρνει, αν αυτή θα ανταποκρίνεται στην κάλυψη στοιχειωδών αναγκών του ή αν θα αναγκάζεται να βγαίνει στη ζητιανιά για να ζήσει την οικογένειά του.

Και το λέμε αυτό, γιατί, με τα επίπεδα στα οποία έχουν κατρακυλήσει οι συντάξεις (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) σήμερα, η επίσπευση της καταβολής της θα επισπεύσει απλά τη διαπίστωση της πολιτικής που τσακίζει (και) τους συνταξιούχους. Παλιότερα, έλεγαν οι εργάτες «άντε να βγω στη σύνταξη να χαρώ λίγο τα παιδιά και τα εγγόνια μου». Τώρα, όταν βγαίνουν στη σύνταξη, ψάχνουν να δουν αν περισσεύει τίποτα απ' τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να τους ζήσουν κι αυτούς. Αν βέβαια κι αυτά έχουν δουλειά και δεν ανήκουν στα εκατομμύρια των ανέργων και των υποαπασχολούμενων...