Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται η παραγωγή ελληνικών ταινιών. Αυτό τι μπορεί να σημαίνει; Πού οφείλεται η ζήτηση; Και τι καλύπτει τελικά η προσφορά; Ποιοτικά, εννοείται.

Για να απαντήσουμε στα προαναφερόμενα ερωτήματα, πρέπει να βασιστούμε σε κάποια δεδομένα. Ο κινηματογράφος αποτελεί έκφραση της κοινωνίας. Ο ελληνικός κινηματογράφος εκφράζει πλευρές της ελληνικής πραγματικότητας. Τα τελευταία χρόνια, συνήθως εκφράζει σιχαμένες πλευρές της ελληνικής πραγματικότητας.

Γιατί πώς αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν πλευρές, που αναπαρίστανται και αφορούν αποκλειστικά, τα σεξουαλικά απωθημένα, τη στέρηση μιας μερίδας μεσηλίκων; Τα σχέδια αρπαχτής - συνήθως της ίδιας - μερίδας μεσηλίκων; Τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, με μόνο γνώμονα τις σεξουαλικές τους επαφές; Την ακόρεστη δίψα για δόξα, ταγών των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης; `Η και τις κρυφές ερωτικές επιθυμίες ορισμένων στελεχών της πολιτικής ζωής, που σε τελική ανάλυση δεν αφορούν κανέναν τρίτο.

Οι πολλές ελληνικές ταινίες, που πραγματεύονται τέτοιες υποθέσεις, δε συνιστούν άνθηση του ελληνικού κινηματογράφου. Ούτε τα εισιτήρια, που κόβουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές από αυτές τις ταινίες, συμπαραγωγοί, δηλαδή συγχρηματοδότες είναι τηλεοπτικοί σταθμοί. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί ελέγχονται από μεγαλοεπιχειρηματίες, που ανάμεσα στα πολλά που ελέγχουν, βρίσκουμε συχνά - πυκνά και μια εταιρία διανομής κινηματογραφικών ταινιών.

Αρα, με δούρειο ίππο το σταθμό, χρηματοδοτούν μια ταινία. Τη διαφημίζουν μέσα από το ντόρο που κάνει ο σταθμός γύρω από την ταινία (βλέπε τις αμερικανόπνευστες εκπομπές «πώως γυρίστηκε», την παρουσίαση των πρωταγωνιστών στα δελτία ειδήσεων και τα λεγόμενα τοκ - σόους, κλπ). Ανάλογη προβολή επιφυλάσσεται και από τις εφημερίδες ή τα περιοδικά, που επίσης ελέγχουν οι μεγαλοκαρχαρίες. Μετά τη διοχετεύουν στην αγορά με την εταιρία διανομής και τέλος βγάζουν τα λεφτά τους. Από τηλεθεατές - με το δικό τους, πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης - που πείθονται πως είναι καλή ταινία, αν έτσι νομίζετε...

Ισως δε θα χρειαζόταν να αναφέρουμε - συνοπτικά - τον κύκλο παραγωγής μιας τέτοιας ταινίας. Ισως, να μπορούμε απλά να πούμε ότι όταν μπαίνει η τηλεοπτική αισθητική στον κινηματογράφο, το επίπεδο χάνει. Γιατί το αισθητικό τους επίπεδο - πέρα από κάποια μοντέρνα σκηνοθετικά κόλπα - είναι τέτοιο. Τηλεοπτικό.

Μικροί και σύντομοι διάλογοι, γεμάτοι τσιτάτα. Πιπεράτα σχόλια και βωμολοχίες, που ενθουσιάζουν μυαλά πεντάχρονων αγοριών τα οποία ξεκαρδίζονται στην πρώτη τους βρομοκουβέντα. Γρήγορα πλάνα για να μην «κουράζουν» τον τηλεοπτικό θεατή. Πλάνα που μένουν στατικά και μακρά, μόνο όταν εστιάζουν σε ένα γυμνό στήθος, ένα γυμνό μπούτι, κάτι γυμνό γενικώς.

Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι βλέποντας μια τέτοια ταινία γέλασε, και πέρασε καλά, και δε χρειάζεται να πολυσκοτίζει το κεφάλι του. Ναι, αλλά αυτό δεν κάνει την ταινία καλή. Και ένα αισχρό ανέκδοτο βγάζει γέλιο. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορείς να το πεις άνετα και έξω από το στρατώνα.

Η πλειοψηφία των ελληνικών ταινιών των τελευταίων χρόνων, θα το πούμε απερίφραστα, καλό θα ήταν να μην έχει γυριστεί. Για την υγεία του ελληνικού κινηματογράφου.

Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρετικές ταινίες που δεν έχουν καμιά σχέση με τη χυδαιότητα και την παρακμή, ταινίες που πραγματικά ανεβάζουν το επίπεδο της ελληνικής 7ης Τέχνης και δίνουν χαρά, αλλά και ελπίδες, σε εμάς που αγαπούμε τον καλό ελληνικό κινηματογράφο.

Θ. Μπ.