Περισσότερο από δυο δεκαετίες πέρασαν από την τελευταία φορά που η «στήλη» είχε μείνει στήλη άλατος από το θαυμασμό κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της στη Φλωρεντία. Μα τότε ήταν πολύ νέα για να είναι απλώς στήλη. Από τότε σχεδιάζαμε συνεχώς να ξαναπάμε, όμως να που όλο κάτι συνέβαινε και άλλαζαν ξαφνικά τα σχέδιά μας. Και τελικά δεν πήγαμε. Ο ταχυδρόμος φρόντιστε να μας φέρει ένα πολύτιμο βιβλίο με τίτλο «Firenze: tutti i capolavori della citta». Τουτέστιν: «Φλωρεντία: Ολα τα αριστούργημα της πόλης». Αποστολέας ο στρατηγός Αμος Παμπαλόνι, που δε λέει να μας συγχωρήσει για την αθέτηση της υπόσχεσης που του δώσαμε. Δε φτάσαμε έως εκεί κατά την τελευταία επίσκεψή μας στην Ιταλία, κρύο έκανε, κούραση πολλή και εκείνος όλα αυτά τα βρίσκει ασυγχώρητες δικαιολογίες. Ισως να έχει δίκιο. Διαβάσαμε το υπέροχο βιβλίο, θαυμάσαμε τις εξαιρετικές φωτογραφίες και ξαφνικά η μνήμη που λαγοκοιμόταν τόσα χρόνια, ξύπνησε. Η Φλωρεντία απλώθηκε μπροστά στα μάτια μας, λες και δεν είχαμε τόσα χρόνια απουσιάσει, λες και ήταν μόλις χτες.

Η Φλωρεντία είναι η Πόλη της Κεντρικής Ιταλίας και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας στην περιοχή της Τοσκάνης και θεωρείται ως ένα από από τα σπουδαιότερα οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα της χώρας. Είναι χτισμένη πλάι στον ποταμό Αρνο, στο κέντρο μιας κοιλάδας που περιβάλλεται από όρη. Είναι με λίγα λόγια ένα «ιταλικό όνειρο», που συνδυάζει το νερό, την πεδιάδα και το όρος... Ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. από τους Ρωμαίους στη θέση που βρισκόταν ο ετρουσκικός οικισμός. Κτισμένη πάνω στη συμβολή εμπορικών οδών, από τον 11ο αιώνα μετατράπηκε σε ένα σπουδαίο τραπεζικό, εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο. Κατά τα μέσα του 13ου αιώνα οι ποπολάροι επικράτησαν επί της Φεουδαρχικής αριστοκρατίας και το 1293 στη Φλωρεντία ψηφίστηκε το πρώτο αντιφεουδαρχικό σύνταγμα της Ευρώπης, που στέρησε τους φεουδάρχες από τα πολιτικά τους δικαιώματα, ενώ 1295 άρχιζε να κόβει το χρυσό φλορίνι, που μετατράπηκε σύντομα σε πανευρωπαϊκό συνάλλαγμα. Κατά τον 14ο αιώνα για πρώτη φορά στον κόσμο εμφανίστηκε η καπιταλιστική σχέση στα Υφαντήρια Λάνα και Σέτα (Μαλλί και Μετάξι). Και φυσικά, ήταν εκεί, στη Φλωρεντία, που σημειώθηκε στην Ιστορία της απεργίας, η πρώτη κινητοποίηση και η πρώτη απεργία υπό την καθοδήγηση του Τσούτο Μπραντίνι.. Και το 1378 έγινε η εξέγερση των «τσόμπι» οι οποίοι σχημάτισαν δική τους κυβέρνηση. Δυστυχώς η καταστολή των λαϊκών κινημάτων οδήγησε στην εγκαθίδρυση της ολιγαρχικής διοίκησης της οικογενείας Αλμπίτσι (1382- 1434) και από το 1434 στη σενορία ( τυραννία) της οικογένειας των Μεδίκων. Ομως, η Φλωρεντία υπήρξε και το φυτώριο της Ιταλικής Αναγέννησης, της οποίας οι μεγαλύτερες μορφές ήταν ο Δάντης ο Πετράρχης, ο Βοκάκιος, ο Ντονατέλο, ο Λεονάρντο ντ Βίντσι, ο Μιχαήλ Αγγελος, ο Μακιαβέλι και άλλοι.

Η Σχολή αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές Σχολές της ζωγραφικής στην Ιταλία, η οποία αναπτυσσόταν με εντατικούς ρυθμούς από τον 13ο αιώνα μέχρι τον 16ο περνώντας από την πρώιμη Αναγέννηση έως την κρίση της. Θεμελιωτής της Φλωρεντινής Σχολής ήταν ο Τζιότο, το έργο του οποίου ανέδειξε τη Φλωρεντία στην πρωτοπορία της τέχνης της πρωταναγέννησης. Το έργο των συνεχιστών του Τζιότο (Τανέο, Γκάντι. Μάζο ντι Μπάνκο και άλλων) αναπτυσσόταν στο πνεύμα των προβλημάτων που εκείνος έχει θέσει. Στο τελευταίο τρίτο του 14ου αιώνα νίκησε και επιβλήθηκε η κατεύθυνση της γοτθικής τέχνης. Κεντρικό ρόλο στην αναμόρφωση της πρώιμης Αναγέννησης έπαιξαν οι σπουδαίοι εκπρόσωποι της Σχολής, όπως ο αρχιτέκτονας Φ. Μπρουνελέσκι, ο γλύπτης Ντονατέλο, ο ζωγράφος Μαζάτσο, ο αρχιτέκτων Λ. Μπ Αλμπέρτι και οι γλύπτες: Μικελότσο ντι Μπαρτολομέο Γκιμπέρι, Ρόμπια, Ροσελίνο Μαγιάνο, Ντεζιντζέρο και άλλοι.

Τώρα που δε λέμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από αυτό το εξαίσιο θέαμα, τώρα που η νοσταλγία φούντωσε και η επιθυμία να ξαναβρεθούμε στην πόλη των θαυμάτων μεγάλωσε, τώρα, αυτή τη στιγμή ανανεώνουμε την υπόσχεση μας. Ναι, οπωσδήποτε θα ξαναπάμε με την πρώτη ευκαιρία. Αριβεντέρτσι, εις το επανιδείν ευχόμαστε.

Τ.Δ.