Το πρωί της 18ης Μαρτίου 1871, το Παρίσι ξυπνούσε, με τη βροντερή φωνή «Ζήτω η Κομμούνα». Πέρασαν έκτοτε 130 χρόνια. Το κόκκινο ιστορικό ποτάμι συνδέθηκε με το λαϊκό ξέσπασμα σ' όλον τον πλανήτη και αργότερα με την Οχτωβριανή Επανάσταση του '17. Είναι τα ποτάμια αίματος της εργατικής τάξης και των λαϊκών αγωνιστών. Οι ιδέες των κομμουνάρων αποτέλεσαν την πρώτη ύλη, για τον οραματισμό μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Τα συνθήματα: viva la commune, το «Ελευθερία, αδελφοσύνη» της Λιθογραφίας του Μπαρί, που μοιράστηκε στους δρόμους του Παρισιού το 1871, υπήρξαν τα «όνειρα των προλεταρίων» και «ήταν και παραμένουν εφιάλτες των αστών» και το ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γεννήθηκε η Κομμούνα. Αυτός ο ζωντανός θρύλος. Ο Ενγκελς γράφει για τον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία τα παρακάτω: «Χάρη στην οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της Γαλλίας απ' το 1879 διαμορφώθηκε, μια τέτοια κατάσταση στο Παρίσι, που καμία επανάσταση δεν μπορούσε να ξεσπάσει σ' αυτό χωρίς να πάρει προλεταριακό χαρακτήρα».

Η Κομμούνα έτεινε προς την κατεύθυνση της κατάργησης της ταξικής αντίθεσης ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τους εργάτες, αναφέρει ο Μαρξ: «Οι προλετάριοι του Παρισιού, μέσα και από τις αποτυχίες τους μπορούν να συνεχίσουν, παίρνοντας στα χέρια τους τη διεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων». (Διακήρυξη του Μαρξ στο γενικό συμβούλιο της Διεθνούς). «Ο τοίχος των κομμουνάρων, κοιμητήρι του Περ Λασέλ, οι εκτελέσεις - τα γεγονότα και οι αποφάσεις της Κομμούνας ενάντια στον πόλεμο -, κατέδειξαν τα καθήκοντα των επαναστατών: «Το καθήκον ενός επαναστάτη είναι να αγωνίζεται πάντοτε, ν' αγωνίζεται παρ' όλα αυτά, να αγωνίζεται, μέχρι θανάτου». Τα συνθήματα είναι λέξεις βαμμένες με αίματα. Η αυτοθυσία του πληθυσμοί του Παρισιού, οι άντρες και οι γυναίκες και τα παιδιά - οκτώ ολόκληρες μέρες ύστερα από την είσοδο των Βερσαλιέρων, αντανακλούν τόσα πολλά. Το μεγαλείο της υπόθεσής τους απ' τη μια μεριά και οι κτηνώδεις πράξεις του στρατού, αντανακλούν το έμφυτο πνεύμα - αυτού του πολιτισμού του οποίου είναι μισθοφόρος εκδικητής τους! Οι «νικητές» και οι ηθικοί νικητές της Ιστορίας είναι οι Κομμουνάροι.

Η Κομμούνα στο διάστημα της δίμηνης παρουσίας στην εξουσία, έδειξε τα μεγάλα λαϊκά ερείσματα. Τα οδοφράγματα ήταν η απάντηση της Ιστορίας των εργατών ενάντια στην αστική τάξη όλου του κόσμου, που έβλεπε με ευχαρίστηση τη μαζική αυτή σφαγή των προλεταρίων, ανέφερε ο Μαρξ στη διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου για την Κομμούνα: «Το Παρίσι των εργατών, με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των "παπάδων τους"». Η λαιμητόμος - σύμβολο του αυταρχισμού και της αδικίας των αστών, του κεφαλαίου, κάηκε τότε απ' τους Κομμουνάρους. Σύμβολο μιας εποχής αδικίας και εκμετάλλευσης.

Και ο Μπρεχτ στο ποίημά του «όλα ή μηδέν» εξέφρασε τους πόθους της εργατικής τάξης για το καλύτερο: «Οσοι με το μόχτο ζούνε / μόν' αυτοί κραυγές ακούνε / της απελπισιάς της μαύρης / απ' αυτούς λύτρωση θα 'βρεις / όπλα ή αλυσίδες / κανένας οι όλοι / ένας δεν έχει ελπίδες».