Με χίλια ζόρια «κατόρθωσε» να εκλεγεί πρόεδρος τον περασμένο Δεκέμβρη, μετά από μια αναμέτρηση θρίλερ. Μεγάλη μερίδα του αμερικανικού πληθυσμού θεωρεί ότι «έκλεψε» τις εκλογές, συνεργία του αδελφού του Τζεμπ Μπους, κυβερνήτη της επίμαχης πολιτείας της Φλόριντα. Εννοείται ότι έχασε την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου...

...και όμως, μόλις 11 εβδομάδες μετά την επίσημη ανάληψη της εξουσίας, το «βρέφος» Μπους έχει κατορθώσει να «ταράξει» φίλους και εχθρούς με την απροκάλυπτη τραχύτητά του, προς τη Ρωσία, την Κίνα, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, αλλά και με την αδιαφορία του προς την «παγκόσμια κοινή γνώμη» σε ακανθώδη ζητήματα, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Πριν από σχεδόν δύο βδομάδες ο Μπους «ανακάλυψε» ότι οι Ρώσοι λίγο - πολύ είχαν διοργανώσει έναν «πραγματικό χορό κατασκόπων» στην αμερικανική επικράτεια και με περίσσεια αποφασιστικότητα «έδειξε την έξοδο» σε σχεδόν 50 Ρώσους διπλωμάτες.

Παρ' όλα αυτά, με χαρακτηριστική ψυχραιμία ζητά να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν για να συζητήσουν τον έλεγχο των εξοπλισμών. Βέβαια, την ίδια στιγμή ανώτατοι αξιωματούχοι στην κυβέρνησή του χαρακτηρίζουν τη Ρωσία ως «έθνος διασποράς πυρηνικών όπλων» και ενώ καταγγέλλουν τη «Μόσχα ότι πουλά όπλα στο Ιράν», βρίσκονται καθ' οδόν για να συναντήσουν τους «Τσετσένους αυτονομιστές».

Οσο για την Κίνα, κάνουν λόγο για την «άμεση και επιτακτική ανάγκη να πολεμήσουν και να κινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο», φωτογραφίζοντας ολοκάθαρα την Ασία ως το επερχόμενο πολεμικό πεδίο. Η Κίνα αντιμετωπίζεται ως ο «Νο1 εχθρός», διατυπωμένα πιο διπλωματικά «ανταγωνιστής» και όχι ως «στρατηγικός εταίρος», όπως προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τον κίτρινο γίγαντα μέχρι πρότινος η αμερικανική ηγεσία υπό τον τέως Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Και βομβαρδίζουν με δηλώσεις και καταγγελίες ότι «η Κίνα πουλά υψηλή τεχνολογία και τεχνογνωσία στο Ιράκ».

Την πολιτική αυτή ο νέος Λευκός Οίκος την ονομάζει «διαφάνεια, ρεαλισμό, αποφασιστικότητα» προς «εχθρούς» και φίλους, ενώ οι κριτικοί που συνεχίζουν να πληθαίνουν εντός και εκτός των ΗΠΑ, κάνουν λόγο για «ανοησίες». Από την άλλη πλείστες «δεξαμενές σκέψεις» κάνουν λόγο για το ότι οι ΗΠΑ είναι «ανοιχτές σε επιθέσεις και προκλήσεις».

Εντελώς ξαφνικά λοιπόν ο πλανήτης βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου;

Πολύ δύσκολα.

Απλά, σύμφωνα με κάποιους παρατηρητές, οι παροικούντες ρεπουμπλικανοί την οδό Πενσιλβάνια στην Ουάσιγκτον, επηρεασμένοι από την πολιτική που ακολουθούσαν μέχρι τις απαρχές της περασμένης δεκαετίας, όπως ο αντιπρόεδρος ΝτικΤσένι και ο υπουργός Αμύνης Ντόναλντ Ράμσφελντ, επαναλαμβάνουν στο νέο διεθνές περιβάλλον την επιτυχημένη συνταγή της «πρόληψης οιασδήποτε απειλής από κάποια άλλη δύναμη».

Ισως η απάντηση είναι ακόμη πιο απλή. Οι ρεπουμπλικανοί που κατόρθωσαν να υπερσκελίσουν τους δημοκρατικούς, τόσο στην κούρσα των γενικών εκλογών όσο και των προεδρικών -με τα γνωστά παρατράγουδα- με την αμέριστη στήριξη συγκεκριμένων στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων -όπως οι πετρελαϊκές βιομηχανίες, η «Μπόινγκ», η «Λόκχιντ εντ Μάρτιν» κ.ά.- πρέπει κάποια στιγμή να ξεπληρώσουν το «χρέος» τους.

Συνεπώς δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να «δημιουργήσουν» ένα σμήνος εχθρικών κρατών που επιβουλεύεται τη «δημοκρατία και την ασφάλεια» και να προτάξουν την ανάγκη την άμεσης αντιμετώπισή του... Πώς; Με το να εξοπλιστούν αρχικά οι χώρες και μετά να μπουν στη «μεγάλη ασφαλή αγκάλη» των ΗΠΑ. Γι' αυτό και τα βλέμματα πέφτουν και πάλι στο Ιράκ, αλλά και το Ιράν και, χωρίς να το διατυμπανίζουν τόσο, στις υπερκαυκάσιες χώρες. Οι δρόμοι του πετρελαίου είναι πολύτιμοι για να πέσουν στα χέρια άλλων... Γι' αυτό και «απειλούν» με την άμεση υλοποίηση του «υιού του πολέμου των άστρων», με το να προσπαθούν να πείσουν ότι η αντιπυραυλική Αμυνα α)μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή επιτυχώς, β)ότι η υλοποίηση είναι απολύτως αναγκαία και αναπόφευκτη και γ) ότι οι σύμμαχοι και οι φίλοι ή θα πρέπει να συνεργαστούν ή να αποχαιρετήσουν για πάντα τις «φιλικές σχέσεις» και την οποιουδήποτε είδους αμυντική συνεργασία.