Πριν απ' αυτή τη σκηνή, μπροστά στα μάτια του μωρού οι τοίχοι του σπιτιού έγιναν κόσκινο από τις αμερικάνικες σφαίρες του ισραηλινού στρατού και μετά ολόκληρος ο συνοικισμός σωριάστηκε από τις μπουλντόζες. Το μωρό ήταν «τυχερό», γιατί το μόλις δεκάχρονο γειτονόπουλο σταμάτησε με το σωματάκι του μία απ' αυτές τις σφαίρες και ξεψύχησε...

«Υπερβολική και δυσανάλογη...» χαρακτήρισε ο Κ. Πάουελ την πρόσφατη βάρβαρη επίθεση των ισραηλινών στα παλαιστινιακά εδάφη. Δηλαδή, αν ήταν πιο «βολική» και πιο «ανάλογη» δε θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλωστε, λίγες μόλις ώρες μετά από αυτή τη δήλωση ο Αμερικάνος εκπρόσωπος (που προφανώς παίρνει οδηγίες από τον υπουργό των Εξωτερικών) στην ειδική επιτροπή του ΟΗΕ στη Γενεύη, ήταν ο μόνος που δεν ψήφισε τα τρία ψηφίσματα καταδίκης της ισραηλινής επιδρομής.

Αυτά τα παραμύθια η Χαλιμά δεν τα ήξερε γιατί δεν μπορούσε να προβλέψει το μέγεθος του κυνισμού των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού. Τα ίδια εγκλήματα γίνονταν και στη μόλις λίγους μήνες «προ-Σαρόν» εποχή και με τον ίδιο στόχο. Να λυγίσει η παλαιστινιακή αντίσταση και να έρθουν στα γόνατα να συζητήσουν μπροστά πάντα στους Αμερικάνους όχι για ειρήνη αλλά για την απόλυτη ταπείνωσή τους. Ούτε την ανάσα τους δεν εξασφάλιζαν με τους όρους των αποκλεισμών.

Η αγριότητα των επιθέσεων έχει τώρα μεγαλώσει. Οι κίνδυνοι για επέκταση του πολέμου στη γύρω περιοχή είναι πια σχεδόν δεδομένοι. Ομως τα ίδια παιδιά συνεχίζουν «να βγάζουν γλώσσα» στο ιμπεριαλισμό και να σώζουν μαζί και την αξιοπρέπεια εκείνων που αγωνίζονται όπου Γης. Αξίζουν έμπρακτα τη μαζική συμπαράσταση. Τους το χρωστάμε...