Είκοσι μία Απριλίου 1967. Μια αποφράδα μέρα, που στη χώρα επιβλήθηκε το αμερικανοκίνητο χουντικό πραξικόπημα. Απειρα τα δεινά του ελληνικού λαού αυτά τα 7 χρόνια που κράτησε η χουντοφασιστική επιβολή. Δολοφονίες και απίστευτοι βασανισμοί χιλιάδων δημοκρατικών πολιτών, στρατόπεδα συγκέντρωσης και πολύχρονες φυλακίσεις και ταλαιπωρίες. Η επίθεση στα κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο του λαού αφόρητη. Και το μεγαλύτερο έγκλημα η παράδοση της μισής Κύπρου στον Αττίλα, σύμφωνα με τα σχέδια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Ο στόχος ήταν να υπηρετηθούν τα άνομα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και των μονοπωλίων, που απειλούνταν από τον «εχθρό» ελληνικό λαό που διεκδικούσε δικαιώματα.

Υποκινητής, οργανωτής και στήριγμα της Χούντας ήταν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί εταίροι, που στα πλαίσια των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων προωθούσαν τη διαίρεση της Κύπρου και τη διχοτόμηση του Αιγαίου. Που επιδίωκαν να κρατήσουν σφιχτά δεμένη στο άρμα του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, σαν βάση και προγεφύρωμα ενάντια στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, τη χώρα. Αυτά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού έπρεπε να υπηρετηθούν, τότε, σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας.

Ομως η φασιστική χούντα δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, ούτε οι επίορκοι ανακαλύφθηκαν σε μια νύχτα. Υπήρχαν και δρούσαν, υποθάλπονταν και προωθούνταν σε ανώτερες θέσεις, στη βάση του έξαλλου αντικομμουνισμού, που ήταν η επίσημη ιδεολογία που υπηρετούνταν από τις τότε αστικές κυβερνήσεις, τόσο της ΕΡΕ του Καραμανλή, όσο και του Κέντρου του Παπανδρέου. Οι αντιδημοκρατικοί νόμοι της εμφυλιοπολεμικής και μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, τα ιδιώνυμα και οι άλλοι αντικομμουνιστικοί νόμοι έθρεφαν το παρακράτος. Αυτό το καθεστώς δε θίχτηκε, ουσιαστικά, από τις κυβερνήσεις, ούτε από τη «δημοκρατική» υποτίθεται κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που την ίδια ιδεολογία του αντικομμουνισμού υπηρετούσε. Ενώ, στα πλαίσια του συμβιβασμού, με την κατάρρευση της Χούντας, οι επόμενες κυβερνήσεις φρόντισαν να μείνει ατιμώρητος ο εσμός των πραξικοπηματιών και, κυρίως, άθικτα τα στηρίγματά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φάκελος της Κύπρου, που θα έβγαζε πολλά άπλυτα στη φόρα, δεν άνοιξε ποτέ...

Κάποιοι φαίνεται να μην έβγαλαν τα αναγκαία διδάγματα. Για να κρατήσουν το λαό υποταγμένο, έρμαιο των αντιλαϊκών -αντιδημοκρατικών πολιτικών τους, επιχειρούν, αντί να διευρύνουν, να περιορίσουν ασφυκτικά τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα κατέκτησε ο λαός μας με την ασίγαστη πάλη του. Ενώ στους τόπους δουλιάς βασιλεύει η εργοδοτική τρομοκρατία και οι εκβιασμοί, η σημερινή εξουσία συρρικνώνει συνεχώς στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες, με το νέο αντιλαϊκό Σύνταγμα, με τους τρομονόμους made in USA και νόμους κατά των διαδηλώσεων που σχεδιάζονται...

Μπορεί, σήμερα, να μην είναι ίδιος ακριβώς ο κίνδυνος μιας δικτατορίας όπως αυτής του 1967. Ομως η στενότερη πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια και στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, η επίθεση στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων από την κυβέρνηση που κατρακυλά στον αντικομμουνισμό, τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον τόπο και το λαό. Και όταν η κυβέρνηση επιτίθεται στα λαϊκά δικαιώματα, όταν χτυπάει τους λαϊκούς αγώνες, στήνει αγροτοδικεία και μαθητοδικεία, κάνει αντικομμουνισμό, γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα τα διδάγματα από τη μαύρη επέτειο: Να δυναμώσει η λαϊκή πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και του αυταρχισμού, για να ανατραπούν τα αντιλαϊκά μέτρα.