Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο «Κρατούμενες στα Γιούρα,1967», της αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης και πολιτικής εξόριστης σε Χίο - Τρίκερι - Μακρονήσι και Γιούρα (στην 7ετία) Μαριγούλας Μαστρολέων - Ζέρβα, δημοσιεύουμε σήμερα, μαύρη επέτειο της 21ης Απρίλη, που αναφέρεται στην επίσκεψη του Παττακού στο στρατόπεδο κρατουμένων αγωνιστριών στα Γιούρα:

«... Ενα πρωί, ακούσαμε μια βουή στο πλατό έξω από την πόρτα που τελείωνε το τούνελ. Επρεπε να περάσεις απ' το σκοτάδι αυτό, για να βγεις έξω. Ξαφνιαστήκαμε από το θόρυβο και ρωτούσαμε τι είναι, και αυτοί που ήσαν έξω μας έλεγαν: "Ηρθε το κουνούπι, ήρθε το κουνούπι". Το κουνούπι ήταν το ελικόπτερο, που ερχόταν κάθε τόσο και μας έφερνε "επισκέπτες" τέτοιους, που δεν ήταν για καλό, αλλά για να μας "τσιμπήσει" και γι' αυτό το είχαμε βγάλει "κουνούπι".

Να το λοιπόν προσγειώνεται. Μας τύφλωσε από το χώμα. Μα εμείς εκεί, να δούμε τέλος πάντων ποιον μας φέρνει. Και να, βλέπουμε να κατεβαίνει ο Παττακός με το καχύποπτο και πονηρό του βλέμμα! Μα ήταν και θρασύδειλος, γιατί μόλις μας είδε όλους μαζεμένους, φοβήθηκε, στάθηκε και τον περικύκλωσαν τα πρωτοπαλίκαρά του και προχώρησαν μαζί. Στη μέση αυτός σαν μπερλίνα και γύρω - γύρω οι γορίλες του.

Αφού τον πήγαν στη Διοίκηση, άρχισαν τα μεγάφωνα να μας φωνάζουν να πάμε στους θαλάμους. Μπήκαμε σιγά-σιγά και περιμέναμε να έρθει να δούμε τι ζητούσε από μας... Κάποια στιγμή ακούμε έντονες ομιλίες από το Αναρρωτήριο. Ο θάλαμός των αρρώστων ήταν δίπλα από μας, αλλά πιο χαμηλά, έτσι τους βλέπαμε από πάνω. Ο Παττακός όλο σήκωνε το κεφάλι του και τους έδειχνε την άρνησή του. Αφού έφυγε από το Αναρρωτήριο, σαν "ιππότης" που ήταν, ήρθε πρώτα σε μας τις γυναίκες.

Είχαμε δυο θαλάμους από 110 γυναίκες καθένας. Μπήκε στο δικό μας που ήταν δίπλα στο Αναρρωτήριο και άρχισε να μας λέει: "Ε! τι κάνετε εσείς εδώ;" Πετιώνται, τότε, 30 μωρομάνες που ήσαν στον θάλαμο... Είχαμε 80 αντρόγυνα που είχαν αφήσει τα παιδιά τους, άλλοι στις γειτόνισσες - που κάθε μέρα τους γράφαν να τα πάρουν, γιατί η αστυνομία τους απειλεί πως θα τους στείλει και αυτούς εξορία- και άλλα σε γέρους γονείς ή αρρώστους, ακόμα και τυφλούς.

Μια περίπτωση απ' τις πολλές, ήταν και της Ηρας, που ήταν οδοντογιατρός και ο άντρας της, δικηγόρος. Τους είχαν πιάσει και τους δυο και τα παιδάκια τους τα είχε η γριά μάνα της. Σε ένα όμως μήνα, η μάνα της αρρώστησε και πέθανε και στα παιδιά δεν πήγε κανείς, ούτε συγγενής ούτε φίλος. Με εξορία τους απειλούσαν, δεν το ρισκάριζαν. Και αφού τα δυο παιδάκια είχαν μείνει μόνα τους, η Αστυνομία τα πήρε και τα πήγε στο Ασυλο. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε αυτή τη μάνα όταν είδε τον Παττακό; Τον πλησιάζει και του λέει για το δράμα των παιδιών της. Αυτός όμως της απαντούσε "άλλ' αντ' άλλων", δεν τον άγγιζαν αυτόν αυτά! Αδίσταχτος δικτάτορας ήταν. Και όσο έβλεπε η Ηρα την αδιαφορία του, τόσο ύψωνε τη φωνή της. Την ακολουθούσαν και οι άλλες μωρομάνες μαζί, η καθεμία έλεγε το δικό της πρόβλημα, που όλα ήσαν όμοια.

Για μια στιγμή τον πλησιάζει και η Ελένη η δασκάλα, που είχε αφήσει τον άντρα της κατάκοιτο δίχως να έχει κανέναν να του δώσει ένα ποτήρι νερό. Αρχισε και αυτή και του 'λεγε για τον άντρα της, αλλά αυτός μ' ένα ηλίθιο ύφος, σήκωνε το κεφάλι του και τους αρνιόταν για ό,τι του ζητούσαν. Μπρος σ' αυτήν την απάθεια, οι γυναίκες δίχως να το καταλάβουν ύψωναν τη φωνή τους και για μια στιγμή άρχισαν να χειρονομούν. Μπορείτε να φανταστείτε 30 γυναίκες να του φωνάζουν όλες μαζί, στο τέλος και εμείς οι υπόλοιπες, γύρω-γύρω. Οπότε για μια στιγμή, γουρλώνει τα μάτια του ο Παττακός, που έβλεπες πια το φόβο του. Αρχισε να πηγαίνει πίσω - πίσω και να ψάχνει με τα μάτια του να βρει τα πρωτοπαλίκαρά του, που είχαν μείνει έξω από το θάλαμο, μην περιμένοντας να του γίνει τέτοια επίθεση.

Οταν πια έφθασε στην πόρτα και κατάλαβε πως πίσω του ήταν τα πρωτοπαλίκαρά του, συνήλθε, βρήκε τον εαυτό του και σηκώνει το χέρι ψηλά και μας κάνει το σχήμα του ψαλιδιού. Ανοιγόκλεινε τα δάχτυλά του και μας φώναζε: "Θα σας την κόψω τη γλώσσα, θα σας την κόψω". Εμείς βλέποντάς τον να κάνει τέτοιες αστείες κινήσεις, αρχίσαμε να τον αποδοκιμάζουμε. Αυτός δεν το περίμενε, είχε γίνει κίτρινος από το φόβο του. Ανοιξε το βήμα του και πήγε προς τους μπράβους του και έφυγε για τη Διοίκηση. Δεν πήγε από το φόβο του σ' άλλο θάλαμο.

Δε μας άφησε όμως απλήρωτες γι' αυτό που του κάναμε. Εδωσε εντολή να μας περιορίσουν την ώρα της εξόδου μας. Κάθε μέρα, βγαίναμε πρωί και απόγευμα στο πλατό και μας το έκαναν 1 ώρα μόνο κάθε απόγευμα. Το περιμέναμε αυτό, γιατί τους ξέρουμε καλά τους θρασύδειλους. Από τον Παρθενώνα του Μακρονησιού έως τους δικτάτορες, δεν υπάρχει διαφορά...».