«(...)στην τελευταία φάση των "μνημονίων" το ζητούμενο επικεντρώνεται πια στο "πώς θα εξέλθουμε από την κρίση"(...) παρά τις σημαντικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, υπάρχουν πολλοί "κοινοί τόποι" γύρω από το τι πρέπει να κάνει η ίδια η χώρα για τον εαυτό της και τι να διεκδικήσει από τους εταίρους-δανειστές, στο πλαίσιο της Ευρώπης και του ευρώ.Το παράλογο είναι ότι όσο γίνονται εμφανείς οι "κοινοί τόποι" τόσο οξύνονται οι άγονες αντιπαραθέσεις. Και εν πάση περιπτώσει, μια "μίνιμουμ" εθνική συνεννόηση, εάν δεν μπορεί να υπάρξει ένας σοβαρός "ιστορικός συμβιβασμός", είναι αναγκαία» («Εθνος» 22/1/2014). Πυκνώνουν στον αστικό Τύπο αυτές οι υποδείξεις. Και έχουν βάση. Με εξαίρεση ότι για τη διαχείριση του χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «κούρεμα», ενώ η κυβέρνηση διαπραγμάτευση για ελάφρυνση με άλλον τρόπο, κάποιοι προτείνουν μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής, και οι δύο μιλούν για διαπραγμάτευση με τους δανειστές ώστε να δοθεί χρήμα στο κεφάλαιο για επενδύσεις. Οι αστοί τους θέλουν μαζί για πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση. Που είναι εκ των πραγμάτων αντιλαϊκή.