Συνδικαλιστικό στέλεχος στον κλάδο των εργαζομένων στο Δημόσιο και μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ
Στην Ελλάδα έχουμε δυο πολύ ωραίες λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να περάσουν όλη την πολιτική του ευρωπαϊκού και ντόπιου κεφαλαίου, ειδικά στο θέμα των εργασιακών σχέσεων. Η μία είναι η επιδότηση και η άλλη είναι η απασχόληση. Και δείτε τώρα την εξέλιξη: Η εργασία έγινε απασχόληση. Η απασχόληση έγινε επιδοτούμενη απασχόληση. Και η επιδοτούμενη απασχόληση έγινε «ωφελούμενος». Αυτή είναι η εξέλιξη, με 450 ευρώ και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, όχι μόνο γι' αυτούς αλλά για όλους μας.
Αυτή την κατάσταση, αυτή την άλωση των εργασιακών σχέσεων, βασισμένη στην ευρωπαϊκή πολιτική, στους δήμους και στις περιφέρειες, τη ζούμε εδώ και χρόνια. Με τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες του παλιού και του νέου δικομματισμού να τσακώνονται ποιος θα πάρει τα περισσότερα προγράμματα και ποιος θα έχει τα περισσότερα πεντάμηνα στο δήμο του.
Είναι αυτό το ζήτημα της ανεργίας και των εργασιακών σχέσεων που θα πρέπει να κυριαρχήσει στην πολιτική του Κόμματος. Είναι το ζήτημα που έχει δημιουργήσει μια τεράστια γραμμή διάσπασης μέσα στην εργατική τάξη. Αυτή την ενότητα πρέπει να την αποκαταστήσουμε με όρους κινήματος, με ζωντανά σωματεία, με ενότητα εργαζομένων και ανέργων, με κοινή πάλη για όλα αυτά. Για να μπορέσουμε να ανοίξουμε δρόμους με όρους κινήματος.
Με αυτή την έννοια δε νομίζω ότι μπαίνει κανένα ζήτημα αν θα ψηφίσουμε ή δε θα ψηφίσουμε το ΚΚΕ. Αυτό που πρέπει να εξηγήσουμε είναι ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, πρέπει κι οι ίδιοι να το βάλουμε μπροστά με τις δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.