Ο διαγκωνισμός ανάμεσα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου για το ποιος είναι ο πιο ικανός διαχειριστής του συστήματος κυριάρχησε στη διάρκεια της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου.

Χαρακτηριστικά, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ Ευκ. Τσακαλώτος, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «με τέτοια αγορά εργασίας κανένας εργαζόμενος και καμία εργαζόμενη δεν μπορεί να επενδύσει στο ανθρώπινο κεφάλαιο, σε καμία επιχείρηση δεν μπορεί να υπάρχει συνεργασία, δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη», επιβεβαιώνοντας τη στρατηγική συμφωνία του κόμματός του με το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της «συνεργασίας», της «κοινωνικής ειρήνης» για την επίτευξή του.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, βγάζοντας λάδι την ταξική πολιτική υπέρ της ντόπιας αστικής τάξης, αναμάσησε τα περί διαφθοράς και διαπλοκής αλλά και τα γνωστά περί κυβέρνησης υποταγής, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Και πριν από μια βδομάδα βλέπουμε τον Γερμανό υπερκαγκελάριο, τον υπουργό Οικονομικών, τον κ. Σόιμπλε, να ανακοινώνει επισήμως ότι θα μπει Επίτροπος επί των προϋπολογισμών των χωρών - μελών της ΕΕ. Κατάργηση δηλαδή της εθνικής κυριαρχίας των χωρών - μελών. Δηλαδή, παράδοση της χώρας». Σαν να μην έχει ακούσει τίποτα για τη μόνιμη εποπτεία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, τον έλεγχο όλων των κρατικών προϋπολογισμών στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» κ.ο.κ.

Ενώ ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προσπάθησε να πείσει την αστική τάξη ότι είναι πιο καλός διαχειριστής, ενδεχομένως και ενός... ενδιάμεσου μείγματος, λέγοντας ότι «η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης με επικοινωνιακούς όρους. Η κυβέρνηση επιχειρεί τη δημιουργία επίπλαστης ευφορίας, η αντιπολίτευση το μηδενισμό του ζητήματος. Εμείς έχουμε μία διαφορετική προσέγγιση».