Τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης για γεωπολιτική αναβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή προωθεί η κυβέρνηση, τόσο στην 4η Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ, όσο και στην άτυπη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών της λυκοσυμμαχίας. Εμφανίζοντας τη χώρα ως «παράγοντα σταθερότητας» σε μια διευρυμένη ζώνη «αστάθειας», διεκδικεί μεγαλύτερα μερίδια από την ιμπεριαλιστική λεία, ενώ στο ζήτημα των σχέσεων με τη Ρωσία στοιχίζεται με τις ευρωατλαντικές θέσεις.

Χαρακτηριστικά, ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος, μιλώντας στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη, επέμεινε ότι η Ελλάδα «βρίσκεται γεωγραφικά σε μια περιοχή ιδιαίτερα σημαντική, γεωστρατηγικά σημαντική (...) βρίσκεται και κοντά σε μια περιοχή διαχρονικά ασταθή, μια περιοχή διαρκών κρίσεων που απειλούν την ασφάλεια όχι μόνο σε περιφερειακό επίπεδο, αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς, ούτως ή άλλως, αναφερόμαστε στην καμπύλη της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής που είναι πολύ βεβαρημένη (...) Μέσα σε αυτό το ασταθές περιβάλλον, η παρουσία της Ελλάδας είναι ένα σημείο σταθερότητας, μια εγγύηση σταθερότητας για όλη την περιοχή».

Επιδιώκοντας ενεργό ρόλο στις εξελίξεις, ανήγγειλε ότι την Τρίτη επισκέπτεται τη Μολδαβία, εκπροσωπώντας το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με στόχο την επιτάχυνση των διαδικασιών ενσωμάτωσης στην ΕΕ, ενώ στις 8 Μάη η κυβέρνηση διοργανώνει υπουργική συνάντηση της ΕΕ και των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων. Επίσης, στις 10 Ιούνη οργανώνει υπουργική σύνοδο μεταξύ της ΕΕ και του Αραβικού Συνδέσμου.

Πρόσθεσε επίσης πως «διανοίγεται ένα πολύ μεγάλο πεδίο περιφερειακών συνεργασιών σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένου του πιο κρίσιμου από όλους, ιδίως υπό τις σημερινές περιστάσεις, που είναι η διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών, αλλά και η διαφοροποίηση των οδεύσεων, είτε αυτές έχουν τη μορφή αγωγών, είτε αυτές έχουν τη μορφή υγροποιημένου ή συμπιεσμένου φυσικού αερίου». Ταυτόχρονα αναφέρθηκε στην «ανακάλυψη νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη Λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου», παζαρεύοντας τον ενεργειακό πλούτο, αλλά και τη μετατροπή της χώρας σε κόμβο δικτύων, με ντόπια και ξένα μονοπώλια.

Βέβαια, μην μπορώντας να παραβλέψει τις ενδοαστικές αντιθέσεις, παραδέχτηκε ότι η χώρα έχει ανοιχτά μέτωπα στη χάραξη ΑΟΖ με Τουρκία, Ιταλία, Αλβανία, Αίγυπτο.

Με αφορμή το ουκρανικό ζήτημα, ανέφερε ότι «το ζήτημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας» είναι «ευρωαμερικανικό» - «ευρωατλαντικό πρόβλημα»: «Ποτέ η ευρωπαϊκή πολιτική ασφάλειας και άμυνας δεν απογαλακτίστηκε από το ΝΑΤΟ και δεν είναι και εφικτό να γίνει αυτό, γιατί η βασική δομή ασφάλειας που υπάρχει είναι το ΝΑΤΟ». Σε αυτό το πλαίσιο, περίπου συνεχάρη το ΝΑΤΟ που ενίσχυσε τελευταία με επιπλέον αεροσκάφη την άμυνα κρατών-μελών της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία. Σημείωσε επίσης ότι στην «επαναξιολόγηση» της στρατηγικής της απέναντι στη Ρωσία, η ΕΕ πρέπει να παίρνει υπόψη και την «αμερικανική προσέγγιση».

Ωστόσο, με δεδομένα τα αλληλοσυγκρουόμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αναγνώρισε για τις σχέσεις ΕΕ - Ρωσίας ότι «σε οικονομικό και ενεργειακό επίπεδο οι ΗΠΑ δεν έχουν το πρόβλημα που έχουμε εμείς σε σχέση με τη Ρωσία. Ταυτόχρονα, η ΕΕ δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κανένα ζήτημα το οποίο συνιστά στην πραγματικότητα ανισότητα μεταξύ των κρατών - μελών στις σχέσεις τους με τη Ρωσία. Δηλαδή κάθε κράτος-μέλος μεμονωμένα θέλει να διατηρεί τα ενεργειακά, οικονομικά, εμπορικά, ακόμη και αμυντικά του πλεονεκτήματα σε σχέση με τη Ρωσία, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ανοίξει μια συζήτηση πραγματικής ενοποίησης της ευρωπαϊκής πολιτικής σε σχέση με τη Ρωσία στους τομείς αυτούς». Εξ ου και ξαναέθεσε ζήτημα ενιαίας ευρωενωσιακής διαπραγμάτευσης με την «Gazprom» για την τιμή του φυσικού αερίου, ζήτημα που καίει τα ελληνικά μονοπώλια.

Τέλος, μιλώντας στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ της ΕΕ, ο Ευ. Βενιζέλος ζήτησε αναβάθμιση του ρόλου της στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα: «Φιλοξενούμε μια Σύνοδο που θέλουμε να καταλήξει σε συμπεράσματα που τονώνουν το ρόλο της ΕΕ ως διεθνούς πολιτικής οντότητας, γιατί θέλουμε η ΕΕ, όχι απλά και μόνο να έχει την κυριότητα της δικής της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, αλλά να είναι και ένας πραγματικά διεθνής παίκτης που προλαβαίνει καταστάσεις και διαχειρίζεται με αποτελεσματικότητα κρίσεις»...