«Γεννήθηκα στις 21 του Μάη 1919 στην πόλη Κοβρόφ της περιφέρειας Βλαντίμιρ. Υστερα από το σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης, σπούδασα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών της Μόσχας (σήμερα Γλωσσολογικό Πανεπιστήμιο) στη Σχολή των Γερμανικών. Δεν πρόλαβα να αποφοιτήσω από το ινστιτούτο, ούτε να γίνω δασκάλα Γερμανικών. Αρχισε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος και οι γνώσεις μου χρειάστηκαν αλλού. Το δίπλωμα καθηγήτριας των Γερμανικών το πήρα αργότερα, αλλά αντί να παραδίδω Γερμανικά ασχολήθηκα με τα Ελληνικά.

Παντρεύτηκα. Εκανα δυο παιδιά και τώρα έχω τέσσερα εγγόνια.

Στα χρόνια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, πολλοί συμπατριώτες μου, με μεγάλη προσοχή και συμπάθεια, παρακολουθούσαν την ηρωική Αντίσταση των Ελλήνων και, μετά, τα δραματικά γεγονότα του εμφυλίου πολέμου. Ολα αυτά προκαλούσαν ενδιαφέρον προς τη σύγχρονη Ελλάδα και τον πολιτισμό της, επειδή πρωτύτερα εμείς ξέραμε λίγο - πολύ την ιστορία και τη λογοτεχνία μόνο της Αρχαίας Ελλάδας και θαυμάζαμε στα μουσεία αντίγραφα των έργων αρχαίων Ελλήνων γλυπτών.

Οσον αφορά εμένα προσωπικά, από τα παιδικά μου χρόνια, αισθανόμουνα τάση προς την εκμάθηση ξένων γλωσσών. Και τα ως άνω γεγονότα ξύπνησαν μέσα μου ενδιαφέρον για τη σύγχρονη Ελλάδα. Αρχισα να μαθαίνω τα Ελληνικά πρώτα, μόνο και μόνο από περιέργεια, μια και η γλώσσα αυτή δε μοιάζει με καμία άλλη ευρωπαϊκή. Η περιέργειά μου με οδήγησε τελικά στο ελληνικό τμήμα του ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας, όπου και άρχισα τη σταδιοδρομία μου ως δόκιμη μεταφράστρια.

Η δουλιά αυτή μου έδινε τη δυνατότητα επικοινωνίας με πρώην μαχητές της Αντίστασης και του Εμφυλίου. Ετσι, γνώρισα τον ηθοποιό του αντάρτικου θεάτρου Αντώνη Γιαννίδη, τους ποιητές Αλέξη Πάρνη και Σταύρο Γιαννακόπουλο, τους επιστήμονες Δημήτρη Σπάθη και Ταξιάρχη Παπαδόπουλο, τον σκηνοθέτη και δραματουργό Γιώργο Σεβαστίκογλου και την σύζυγό του συγγραφέα Αλκη Ζέη, τον ιστορικό Σταύρο Ζορμπαλά και άλλους, που συνεργάζονταν με το ελληνικό τμήμα.

Ταυτόχρονα εργαζόμουνα - έκανα τη διερμηνέα - σε διάφορες ελληνικές και δικές μας αποστολές. Ταξίδια υπηρεσίας στην Ελλάδα και στην Κύπρο συντελούσαν πολύ στην κατάρτισή μου ως διερμηνέα και μεταφράστριας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '50, όταν άρχισαν επαφές με την Ελλάδα στον τομέα του Κινηματογράφου, 25 χρόνια ολόκληρα έκανα την επίκουρο μεταφράστρια στο «Σοβεξπορτφίλμ». Μετέφραζα ταινίες ελληνικές στις προκαταρκτικές προβολές κατευθείαν «από την οθόνη» και ύστερα διαλόγους μερικών απ' αυτές για ντουμπλάρισμα στα ρωσικά.

Κι όμως...Πάντα ζούσε μέσα μου η επιθυμία ν' ασχοληθώ με τη λογοτεχνική μετάφραση, στην οποία τελικά δόθηκαν περισσότερα από 40 χρόνια της ζωής μου. Ευγνωμονώ την τύχη, που μου επέτρεψε να γνωρίσω πολλούς Ελληνες συγγραφείς και προσωπικά και με αλληλογραφία. Ποτέ δε θα σβήσουν από τη μνήμη μου οι μέρες που έχω περάσει με τον αείμνηστο Κώστα Βάρναλη και τη σύζυγό του Δώρα. Ετυχε να κάνω τη διερμηνέα στη διαδικασία απονομής του Διεθνούς Βραβείου Λένιν «Για την παγίωση της ειρήνης μεταξύ των λαών» και μετά, στη διάρκεια διαμονής του στη Μόσχα και στο Λένινγκραντ. Το ίδιο και όταν ξανάρθε στη Μόσχα ως επίτιμος προσκεκλημένος στο Παγκόσμιο Συνέδριο «Για την ειρήνη και τον αφοπλισμό». Ανάμεσα στα μέλη της αποστολής, τότε, ήταν και ο συγγραφέας Κώστας Κοτζιάς, με τον οποίο συνεργαστήκαμε μετά, όταν στα χρόνια της δικτατορίας ζούσε στη Μόσχα και έπαιρνε δραστήριο μέρος στον αγώνα διαφόρων αντιδιδακτορικών οργανώσεων.

Μέλος της ως άνω αποστολής ήταν και ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Το συνέδριο αυτό έγινε ακριβώς ένα χρόνο πριν σκοτωθεί. Ο Λαμπράκης δήλωσε τότε: «Ξέρω για σας σχεδόν όλα, πάντως πολλά. Το μόνο που δεν ξέρω, το πώς γεννάνε οι Σοβιετικές γυναίκες, κι είμαι γιατρός - γυναικολόγος». Του οργάνωσαν επίσκεψη σ' ένα μαιευτήριο της Μόσχας κι έστειλαν εμένα να τον συνοδέψω. Και πήγαμε και παρακολουθήσαμε ένα δύσκολο τοκετό, κι ο Λαμπράκης έμεινε πολύ ευχαριστημένος.

Συνήθως οι γνωστοί μου Ελληνες με ρωτούσαν; «Τι θέλεις να έχεις απ' την Ελλάδα;» Η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: «Βιβλία». Ο Λαμπράκης πρόλαβε να μου στείλει ιστορικά μυθιστορήματα του Δημήτρη Φωτιάδη. Στη δική μου βιβλιοθήκη υπάρχουν πολλά βιβλία, δώρα Ελλήνων συγγραφέων με συγκινητικές αφιερώσεις, καθώς, επίσης, και των φίλων μου από την Ελλάδα. Πολλά ελληνικά βιβλία παρέδωσα στη βιβλιοθήκη του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου, όπου υπάρχει τμήμα Ελληνικών.

Τώρα άλλαξε το κοινωνικό σύστημα στη χώρα μας, άλλαξαν και οι συνθήκες στον τομέα των εκδόσεων. Εφυγε απ' τη ζωή ο Β. Σοκολιούκ, που, όσο κανείς άλλος στη χώρα μας, έχει κάνει πολλά για τη γνωριμία του αναγνωστικού μας κοινού με τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.Μου έλαχε μεγάλη ευτυχία να συνεργάζομαι μ' αυτόν τον άνθρωπο. Το τελευταίο έργο, που έχουμε γράψει από κοινού, είναι το βιβλίο «Η Ελλάδα τα έχει όλα». Ανοίγει με το χαιρετισμό του τότε γενικού γραμματέα του ΕΟΤ κ. Βασ. Κουρτέση.

Παρόλο που σήμερα είναι ζήτημα αν μπορώ να τρέφω ελπίδες για την έκδοση των μεταφράσεών μου, εγώ - από παλιά συνήθεια - εξακολουθώ να μεταφράζω διηγήματα, που μου αρέσουν. Μεγάλα έργα δεν πιάνω πια. Αγαπάω αυτή τη δουλιά, μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Μου αρέσει να ψάχνω να βρω τη χρειαζούμενη λέξη ή έκφραση, να ξεφυλλίζω διάφορα λεξικά και εγκυκλοπαίδειες και να μαθαίνω, ταυτόχρονα, τόσα και τόσα καινούρια πράγματα...

Φέτος συμπλήρωσα τα 80 μου. Με την ευκαιρία αυτή, ο Σύλλογος των Ελλήνων της Μόσχας, που μέλος του έχω την τιμή να είμαι, οργάνωσε για μένα «Ιωβηλαίο» και δημοσίευσε στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος» το διήγημα της Ελένης Βοΐσκου «Λεηλασία» στα ρωσικά, σε δική μου μετάφραση. Ητανε το πιο πολύτιμο δώρο για μένα.

Δεκέμβρης 1999

Τατιάνα Κοκούρινα».