Το ότι η «επιτροπή Καζάζη» περιορίστηκε απλώς να διαπιστώσει ότι η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» χρειάζεται «μεταρρύθμιση» είναι πολύ... θετικό. Πολύ αρνητικά, όμως, είναι και έντονα ανησυχητικά αυτά που ομολόγησε ο πρόεδρος της επιτροπής, καθηγητής Ι. Καζάζης, σε μια συνέντευξή του. Και ομολόγησε ο κύριος συνάδελφος ότι μισεί την καχυποψία. Και αυτό δεν είναι μια απλή ομολογία μιας τρέχουσας άποψης. Είναι ομολογία αρχής. Ομολόγησε, επίσης, ότι «Η μεταρρύθμιση χρειάζεται μεταρρυθμιστικές προτάσεις και όχι επαναστατικές και πως τέτοιες προτάσεις, δηλαδή μεταρρυθμιστικές», εισηγείται η επιτροπή προς το υπουργείο.

Αυτές οι ομολογίες, λοιπόν, εμένα με κάνουν πολύ «καχύποπτο», κι ας με μισήσει ο κ. πρόεδρος. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Πρώτα πρώτα, σκέφτομαι πως η μια από αυτές τις ομολογίες αναφέρεται στο ιδεολογικό «κλίμα», στα πλαίσια του οποίου η επιτροπή προσέγγισε, άρα έκρινε τη «Μεταρρύθμιση». Την έκρινε, δηλαδή, «ανύποπτη». Κι αυτό σημαίνει πως την έκρινε, χωρίς να περνάει από το μυαλό της πως «κάτι» πολύ σοβαρό πρέπει να κρύβεται κάτω από τον ανώμαλο εκπαιδευτικό μας βίο. Και πως δε θα ήταν δυνατό αυτό το «κάτι» να το ανακαλύψει μέσα στις 100 γραπτές προτάσεις που δέχτηκε να εξετάσει. Και προ πάντων δε θα ήταν δυνατό να το ανακαλύψει εγκλωβισμένη μέσα στην ερμητική ατμόσφαιρα των γραφείων της, όπου οι φωνές των αδικημένων φτάνουν σαν θόρυβος και τα λόγια των συνθημάτων ακούγονται σαν απλές καταγγελίες της προχειρότητας των υπουργικών αποφάσεων.

Δε λέω πως η «καλή πίστη» δεν είναι ένας καλός σύμβουλος για να βλέπει κανείς τα πράγματα αντικειμενικά. Οταν, όμως, ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αναστατωμένος ενάντια στη «μεταρρύθμιση». Οταν τα σχολεία κλείνουν με αλυσίδες, η αστυνομία παρεμβαίνει και τρομοκρατεί, οι εισαγγελείς καραδοκούν μπροστά στις κλειδωμένες σχολικές αυλές, οι γονείς αγωνιούν πίσω από τα κάγκελα και οι μαθητές περιφέρονται με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο. Οταν, τέλος πάντων, οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δηλώνουν με κάθε τρόπο πως δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς επαγγέλλεται η μεγαλοστομία του υπουργού, μήπως θα έπρεπε να αρχίσει η «καχυποψία» να ροκανίζει τη μικροαστική ηρεμία των επιτροπών; Μήπως θα έπρεπε η παγερότητα ενός διορισμένου αντικειμενικού επιτροπάτου να δώσει τη θέση της στην ανησυχία και την καλώς εννοούμενη «καχυποψία» ενός αγωνιζόμενου εκπαιδευτικού; Ενα, λοιπόν, το κρατούμενο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό που με κάνει «καχύποπτο». Υπάρχει και η δεύτερη ομολογία, εκείνη που φέρνει τον κ. πρόεδρο της επιτροπής να δηλώνει πως οι προτάσεις που εισηγείται η επιτροπή του προς το υπουργείο δεν είναι «επαναστατικές». Είναι απλώς μεταρρυθμιστικές. Και αυτό βέβαια σημαίνει πως οι κύριοι επίτροποι γενικώς δεν αρνούνται τη «μεταρρύθμιση» Αρσένη, είναι επομένως εξ ορισμού σύμφωνοι με τη «διά του εισαγγελικού ροπάλου» εφαρμογή της. Σημαίνει, επίσης, πως ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό τους πως υπήρχε το ενδεχόμενο να συστήσουν στον κύριο υπουργό να σταματήσει τους μεταρρυθμιστικούς του ακροβατισμούς, να στείλει στη δουλιά τους τους δικαστικούς και τους χωροφύλακες και να καθίσει μαζί με τους δασκάλους και τους μαθητές στο τραπέζι ενός πραγματική «διαλόγου». Και, τέλος, σημαίνει πως η επιτροπή φαίνεται, και το δηλώνει έμμεσα αυτό με τις προτάσεις της, πως θα μπορούσε μια νέα εποχή στα εκπαιδευτικά μας πράγματα να αρχίσει με αυτές τις απαράδεκτες αντιεπιστημονικές προσθαφαιρέσεις. Να αρχίσει μέσα σε μια και μοναδική κοινωνική συνθήκη: Την προεκλογική ηρεμία του κόμματος, που επιμένει στην εφαρμογή της «μεταρρύθμισης». Γιατί όσο και αν αρνούνται οι καλοπροαίρετοι επίτροποι τις σκοπιμότητες των προτάσεών τους, δεν πείθουν κανένα. Και δεν πείθουν κανένα, γιατί οι προτάσεις τους είναι μίζερες, επιφανειακές, άκρως δημαγωγικές. Είναι προτάσεις, που, όχι μόνο δεν κηρύσσουν την «επανάσταση», αλλά, αντίθετα, προσπαθούν να ημερέψουν τον ξεσηκωμένο μαθητόκοσμο, ψιθυρίζοντάς του στο ξαναμμένο αυτί του πως δεν πρέπει να ανησυχεί, γιατί τώρα πια, και με τις «ευλογίες» μιας βαρύγδουπης επιτροπής, ούτε θα κουράζεται ούτε θα αδικείται, απλώς θα ασκείται στην αποδοχή, χωρίς αντίσταση, όσων ετοιμάζουν οι άλλοι «γι' αυτόν και χωρίς αυτόν». Ετσι, ούτε «καχύποπτος» πρέπει να είναι ούτε «επαναστατικός».