Τη φιλοδοξία τους το Ποτάμι να καταλάβει το λεγόμενο κέντρο του αστικού πολιτικού σκηνικού, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία ανασύνθεσής του, εξέφρασε ο επικεφαλής του κόμματος Στ. Θεοδωράκης και άλλα στελέχη του, σε ημερίδα τους την Κυριακή, όπου κατέληξαν στις «θέσεις» τους. Ολες προς στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, και «βάση» όπως τις χαρακτήρισαν για να συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας.

Λέγοντας ότι «το Ποτάμι είναι το μεγάλο Κίνημα του ριζοσπαστικού Κέντρου», ο Θεοδωράκης έκανε σαφές ότι «οραματίζεται μια άλλη Ελλάδα (...) ενταγμένη ισότιμα στην Ευρώπη, χωρίς αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις».

Ζήτησε αναθεώρηση του Συντάγματος από την παρούσα Βουλή και ειδικότερα των άρθρων για την ποινική ευθύνη υπουργών και περί ασυλίας των βουλευτών. Τάχθηκε υπέρ της μείωσης των μελών της κυβέρνησης από 50 που είναι σήμερα σε 25, και σύστασης Πρωθυπουργικού Γραφείου με ευρείες αρμοδιότητες και εποπτικές εξουσίες κ.ά., παραμυθιάζοντας το λαό ότι τέτοιες αλλαγές συνιστούν άσκηση πολιτικής υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Στο θέμα του εκλογικού νόμου πρότεινε το λεγόμενο γερμανικό μοντέλο με δικαίωμα δύο ψήφων: Μια για τον τοπικό βουλευτή και μια για το συνδυασμό της ευρύτερης περιφέρειας, ώστε να μπορεί να ψηφίσει κανείς υποψήφιους από δύο διαφορετικά κόμματα.

Στην Παιδεία, τάχθηκε υπέρ της δυνατότητας ίδρυσης «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων». Αλλά και στην Υγεία πρότεινε, μεταξύ άλλων, «την καθιέρωση Εθνικής Ασφάλισης Υγείας, με καθολική κάλυψη για το βασικό "πακέτο" υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ», ένα τίποτε μπρος στις τεράστιες λαϊκές ανάγκες και στις σύγχρονες δυνατότητες κάλυψής τους.

Αλλωστε, ξεκαθάρισε ότι στόχος του είναι «ένα κοινωνικό κράτος που καλύπτει βασικές ανάγκες ισότιμα για όλους, με ιδιαίτερη φροντίδα για τους πολύ αδύναμους, και χωρίς προνόμια για τις συντεχνίες» (βλ. νέα κατάργηση δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες).

Διόλου τυχαία, στο Ασφαλιστικό τάχθηκε υπέρ ενός ενιαίου συστήματος συντάξεων με ανταποδοτικότητα των εισφορών και προστασία των φτωχών ηλικιωμένων (βλ. παίρνεις ό,τι πληρώνεις, αν έχεις να πληρώσεις, συν ένα «δίχτυ» προστασίας ώστε να μην πεθαίνουν γέροντες στο δρόμο).

Τέλος, ζήτησε διευθέτηση του χρέους, με «μια ικανοποιητική περίοδο αναστολής της εξυπηρέτησης, έτσι ώστε η οικονομία και η κοινωνία να αποκτήσουν τη δυνατότητα και τους πόρους να ανασυνταχθούν», ουσιαστικά να απελευθερωθούν κονδύλια για παραπέρα ενίσχυση μονοπωλιακών ομίλων.