Είπε, επίσης, ο Γιούνκερ: «Από την Ουκρανία ως τη Συρία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, η γειτονιά μας παραμένει ασταθής και ευμετάβλητη. Οι πολυάριθμοι πρόσφυγες που φθάνουν στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να συνδυάσουμε την επίδειξη αλληλεγγύης με το αίτημα για ασφαλή σύνορα. Και οι διασυνοριακές απειλές κατά της υγείας, όπως η επιδημία του Εμπολα, δημιούργησαν στους πολίτες φόβους απόλυτα κατανοητούς. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε αυτά τα τεράστια προβλήματα, και δε θα το κάνουμε». Πράγματι, στις περιγραφές είναι πρώτοι. Ομως δεν είναι -και- η ΕΕ, που, ως διακρατική καπιταλιστική ένωση, με τις επεμβάσεις και τις παρεμβάσεις της για λογαριασμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αποτελεί έναν παράγοντα δημιουργίας αυτών των προβλημάτων; Τι ρόλο έπαιξε η ΕΕ στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Μ. Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική;

Πίσω από τα υποτιθέμενα στεναχωρημένα λόγια «συμπόνιας και αλληλεγγύης», κρύβεται η προσπάθεια να αξιοποιηθούν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής για μια νέα επίθεση σε βάρος των λαών. Υποκρισία...